သႀကၤန္မွာေၾကြလႊင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ မ်က္ရည္တစ္ပြင္႔

Tuesday, April 1, 2014
                          
ေခ်ာေမာလွပ နုနယ္လြန္းရုံသာ မက အရမ္းကို ဣေျႏၵႀကီးလွတဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ဦး...

အခုေတာ႔ ၾကည္႔စမ္းပါဦး...
ပိတုန္းေရာင္ ေကသာေၾကာ႔က ေလမွာ မေနာ႔နိူင္ေတာ႔ပဲ ေရေတြ စိုရြဲလို႔...

"ေတာ္ၾကပါေတာ႔၊ ေရေတြ မႊန္းလွပါျပီ... မပက္ၾကပါေတာ႔နဲ႔" လို႔ ေခါင္းကေလး တခါခါ၊ လက္ကေလး တကာကာနဲ႔ သနား စဖြယ္ ေတာင္းပန္ တိုးလိ်ွဳးေနတဲ႔ ၾကားထဲကမွ အဲဒီလို သူကေလးက ေတာင္းပန္ေလ၊ မညွာမတာနဲ႔ မရပ္မနား ပက္ၾကေလေလ...

ပက္တာမွ ရိုးရိုးေတာင္မဟုတ္...
အညိဳးတႀကီးနဲ႔မ်ား ပက္ေန ၾကေရာ႔သလားလို႔ မွတ္ထင္ရမလို တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဝိုင္းဝန္းကာ အဆက္မျပတ္ ပက္ေနေလေတာ႔ နွင္းဆီေရာင္ သမ္းေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ နူတ္ခမ္းပါးေလးေတြဟာ အခုေတာ႔လည္း ျပာလို႔ နွမ္း၊ အလွပန္းေလးေတြ ပ်က္ေနေလရဲ႕။

ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ...
ရြဲရြဲစိုေအာင္ မညွာမတာ ေလာင္းပက္လိုက္ၾကတဲ႔ သႀကၤန္ ေရေတြေၾကာင္႔ ေျဖာင္႔စင္းတဲ႔ ေပါင္တံ၊ အလွမာန္ကားစြင္႔တဲ႔ တင္ပါး၊ ေသးသိမ္သြားတဲ႔ ခါးတဝိုက္၊ လိႈက္လိႈက္ဖိုေနတဲ႔ ေရႊရင္အစုံ၊ အလုံးစုံေသာ သဘာဝ အလွတရားေတြကာ ေရစိုေနတဲ႔ အဝတ္မ်ားၾကားကေန ရုန္းကန္ျပီး ထြက္လုမတတ္၊ ကြ်မ္းက်င္ တတ္ေျမာက္တဲ႔ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ ထုလုပ္ထားေသာ ယမင္းသူဇာေလးသဖြယ္ ရွဳိက္ႀကီးဖိုငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ရွက္စဖြယ္ ေပၚေနရၿပီေလ...

သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္...
ေကာက္ေၾကာင္းအလွေတြကို စားေတာ႔ဝါးေတာ႔မတတ္ မညွာ မတာ ၾကည္႔ရွဴေနၾကတဲ႔ မ်က္လုံး ရိုင္းႀကီးေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို အရွက္ပိုတဲ႔ နွလုံးသား၊ ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ မ်က္နွာေတြ ပ်က္၊ လက္နွစ္ဖက္ ကို အသာယွက္ျပီး ေရႊရင္အစုံကို ႀကိဳးစားလို႔ ကာကြယ္ရင္း၊ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းေတြ အျပည္႔နဲ႔ ခ်စ္ရသူရဲ႕ ေရႊမ်က္နွာေတာ္ကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည္႔လိုက္ တဲ႔ အခါမွာေတာ႔...

" ဟဲ႔.. မယ္မင္းတို႔.. ေစာလုံကို မပက္ၾကပါနဲ႔။ ေစာလုံကို မပက္ ၾကပါနဲ႔" လို႔ ေျပာရင္း သူကိုယ္တိုင္ ေရႊခြက္နဲ႔ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ မညွာမတာ ဝင္ေလာင္းပက္ရင္း တဟီးဟီးတဟားဟာ ရယ္ေနသူ က ပုဂံျပည္႔ရွင္ နရသီဟပေတ႔။
တန္ေတာ႔... ဒီအႀကံအစည္ဟာ သင္းရဲ႕ အႀကံအစည္ပဲလို႔ ေစာလုံ မွတ္ယူလိုက္ျပီ။

ဟုတ္တယ္ေလ...
ပူျပင္းလွတဲ႔ အညာေႏြရာသီကို အံတုနိူင္ဘို႔အတြက္ အတာၾကဴး တဲ႔ ဒီတန္ခူးလကို ေရာက္ရွိလို႔ လာေလတိုင္း ဧရာဝတီျမစ္ဆိပ္မွာ မ႑ပ္ႀကီးေတြထိုးျပီး သေျပခက္နဲ႔ ေရပက္ၾကတဲ႔ ဓေလ႔ကို ခုံမင္သူက နရသီဟပေတ႔မင္း...

မင္းမိဖုရားနဲ႔...
က်န္တဲ႔ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား ေတြ ေရပက္ေနၾကေပမယ္႔ အရွက္ အေၾကာက္ ႀကီးလြန္းလွသူ မိဖုရားေလး ေစာလုံကေတာ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေရဝင္မပက္၊ သူ႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ သလြန္ေတာ္ေပၚမွာ ေအးေအး လူလူ စံရင္း ထိုင္ျမဲ ထိုင္လ်ွက္၊ က်န္တဲ႔သူေတြ ေရကစားတာကို အျပဳံးေလးေတြ ေခြ်ရင္း ခပ္ေဝးေဝးကေန ၾကည္႔ၿမဲ ၾကည္႔လ်ွက္...

က်န္တဲ႔သူေတြအားလုံး...
တစ္ကိုယ္လုံးလိုလို ေရေတြစိုေန ၾကေပမယ္႔ မ႑ပ္ထဲကို ေရာက္သည္ကေန အခုအခ်ိန္ထိ ေရတစ္စက္ကေလးမွ မစိုေသးသူ မိဖုရားေလး ေစာလုံကိုၾကည္႔ၿပီး အသည္းေတြ ယားလာသူက နရသီဟပေတ႔မင္း...

ဒီေတာ႔...
မိဖုရားငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို တီးတိုးမွာ၊ အရွက္မူယာႀကီးလြန္းသူ ေစာလုံ ေလးကို ေရေတြဝိုင္းျပီး ပက္ခိုင္း ပါေလေရာ...

ရတနာျမတ္သုံးပါးကို...
အလြန္တရာမွ ၾကည္ညိဴၿပီး အလွမွာ စံထိပ္ေခါင္တင္၊ ဣေျႏၵ႕ရွင္မေလး ေစာလုံကို ဘုရင္ျဖစ္သူက အေလးထား၊ ျမတ္နိူးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အလိုလိုက္၊ ဂရုတစိုက္နဲ႔ အခ်စ္ပိုေနေလေတာ႔ က်န္တဲ႔မိဖုရားေတြက ဘယ္ကလာ ရွဴစိမ္႔နိူင္မွာတုန္း။

အဲဒီလို ဘုရင္႔အမိန္႔လည္းရေရာ...
အခ်င္းခ်င္း ျဖန္းပက္ေနၾက သေျပခက္ေတြက္ို လႊင္႔ပစ္၊ ေရႊခြက္ေတြ ေငြခြက္ေတြနဲ႔ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ မညွာမတာ ေလာင္းပက္လိုက္ၾကလို႔ တစ္သက္လုံး ထိန္းသိမ္းလာတဲ႔ မဟာအရွက္ေတာ္ေတြ ကဲြသြားရ သူက ေစာလုံေလးေပါ႔...

ရွက္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ အံ႔ၾသစိတ္ ထိတ္လန္႔စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ေရကစားမ႑ပ္အတြင္းကေန မ်က္နွာကို လက္ဝါးနွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ျပီး မရပ္မနား ေျပးထြက္လာခဲ႔ သူ ေစာလုံေလးရဲ႕ ေရစိုေက်ာျပင္ ေလးကို ၾကည္႔ရင္း တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ သေဘာေတြက်ျပီး က်န္ရစ္ခဲ႔သူက အက်ီစားသန္သူ နရသီဟပေတ႔မင္း...

အဲဒီ...
ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာသံေတြဟာ ေစာလုံရဲ႕နားနွစ္ဖက္ကို အရွိန္ျပင္း စြာ စီးဆင္းသြားတဲ႔ သံရည္ပူေတြ၊ မညွာမတာ ေလာင္းပက္္လိုက္ၾက တဲ႔ အဲဒီ သႀကၤန္ေရစက္ေတြဟာ ေစာလုံရဲ႕ႏွလုံးသားကို တစ္စင္းျပီး တစ္စင္း ထိုးစိုက္ပစ္လိုက္တဲ႔ အမုန္းျမွားခ်က္ေတြဆိုတာ ေစာလုံကလဲြၿပီး ဘယ္သူက သိမွာတဲ႔လည္း။

အတာသႀကၤန္ပဲြႀကီး...
ၿပီးဆုံးသြားခဲ႔ေပမယ္႔ မ်ားျပားလွတဲ႔ မင္းပရိတ္သတ္ ဗိုလ္ပုံအလယ္မွာ မဟာအရွက္ေတာ္ေတြ ကဲြခဲ႔ရတာ၊ နာက်ည္းမ်က္ရည္ပြင္႔ေတြ ေၾကြလႊင္႔ခဲ႔ရတာကို ဘယ္လိုမွ မေမ႔နိူင္တဲ႔ ေစာလုံ...

ခ်စ္ျခင္းတရားကေန...
ဆန္႔က်င္ဘက္ အမုန္းတရားေတြ အျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားျပီး အဲဒီ သႀကၤန္မွာ ေၾကြလႊင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ မ်က္ရည္တစ္ပြင္႔ရဲ႕ အေၾကြးေတြ အတြက္ အတိုးေရာအရင္းပါ ျပန္ရခ်င္ေနတဲ႔ ေစာလုံ...
အဲဒီေစာလုံဟာ နရသီဟပေတ႔ရဲ႕ စားေတာ္ပဲြထဲ အဆိပ္ခတ္ျပီး ဆက္သလိုက္ျပီေလ...

လူမိုက္ကံေကာင္း နရသီဟပေတ႔ ကလည္း ေသေန႔ မေစ႔ေသးေတာ႔ စားေတာ္ေခၚကာနီး နန္းေတာ္ ေအာက္က ေခြးတစ္ေကာင္ နွာေခ် တာကို အခ်ိန္မီ ၾကား၊ အတိတ္ နိမိတ္ မေကာင္းပါလားလို႔ ယူဆျပီး စားမယ္႔ဆဲဆဲ စားေတာ္ပဲြ ကို ေခြးေကြ်းခိုင္းလိုက္ေတာ႔ အဆိပ္မိသြားတဲ႔ ေခြးချမာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ေသသြားတာကို ျမင္လိုက္ရပါေလေရာ။

အဲဒီေတာ႔မွ...
သူ႔ရဲ႕ စားေတာပဲြထဲမွာ အဆိပ္ခတ္ လုပ္ႀကံတာကို သိသြားတဲ႔ ဘုရင္ ဟာ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း ေမးျမန္းစုံစမ္း၊ ေစာလုံရဲ႕ အႀကံမွန္း သိတဲ႔အခါ "ေစာလုံကို ခ်က္ျခင္း ဖမ္းျပီး ေရွ႕ေတာ္သြင္းေစ"...တဲ႔။

သတိၱခဲ ေစာလုံကလည္း...
" ဟယ္.. ပန္းပြတ္သည္မရဲ႕ ေျမး၊ တစ္ခါတုန္းက သႀကၤန္မွာ သင္.. ငါ႔အရွက္ကို ခဲြခဲ႔တဲ႔အတြက္ လက္စားေခ်တာပဲ။ ႀကိဳက္တဲ႔ အျပစ္သာ ေပးေပေတာ႔" လို႔ အဖြားဘက္က ပန္းပြတ္သည္ မ်ိဳးရိုး ျဖစ္ခဲ႔သူ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ ငယ္က်ိဳးငယ္နာပါ ျပန္ေဖာ္ျပီး မေၾကာက္မရြံ႕နဲ႔ ျပန္ေလ်ွာက္တင္ လိုက္ျပီ။ အရာအားလုံးကို အမုန္း မ်က္နွာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဘို႔ အသင္႔ျပင္ လိုက္ျပီ...

အခ်စ္ရဲ႕အဆုံးမွာ အမုန္းေတြ ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေစာလုံကို ရွင္ဘုရင္ကလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ခြင္႔လႊတ္နိူင္မွာတဲ႔တုန္း။ ဂ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္.. သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္ မယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကိုေမြး၊ "ေစာလုံ ေလးကို မေသမခ်င္း ဖိုက်င္ထိုးျပီး သတ္ေစ"..ဆိုတဲ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ေတာ္ကို ခ်လိုက္ျပီေလ။

ေသရမွာကို မထိတ္လန္႔တဲ႔...ေစာလုံကေတာ႔ အယူခံလည္း မဝင္၊ အသနားလည္းမခံေတာ႔ဘူး။ ဖိုက်င္ေဆာက္ေနတဲ႔ အလုပ္သမားေတြကိုသာ တံစိုး လက္ေဆာင္ထိုး၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ခုနွစ္ရက္ခန္႔ၾကာေအာင္သာ အခ်ိန္ကိုဆဲြလို႔ တည္ေဆာက္ေပး ပါလို႔ မွာ၊ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို ၾကည္ညိဳ ႏွလုံးသြင္းရင္း ခုနွစ္ရက္ ပတ္လုံး ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ ေနေလရဲ႕။

ခုနွစ္ရက္ေစ႔ေတာ႔...
ဖိုက်င္လည္း ျပီး၊ ရွားမီးက်ီးေတြ အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ မီးတိုက္ထားလို႔ရဲရဲနီေနတဲ႔ ဖိုက်င္ သံျပားေပၚ၊ ေစာလုံကို ဆဲြေခၚျပီး တင္လိုက္ၾကျပီ။ ေသျခင္းတရား ဆိုတာႀကီးကို ရင္ဆိုင္ဘို႔ အသင္႔ ျပင္ထားတဲ႔ ေစာလုံကေတာ႔ အျပဳံးမပ်က္တဲ႔ မ်က္နွာေပး၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းဆိုတာ ေဝးျပီး၊ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို လက္အုပ္ခ်ီ နွလုံးသြင္းရင္း ေသမင္းကို ေစာင္႔ဆိုင္းေနေလရဲ႕။

ဝါဂြမ္းစေလးတစ္စေတာင္...
တစ္ခဏခ်င္း ေလာင္ကြ်မ္းသြား ေအာင္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ႔ သံျပားႀကီးဟာ ေစာလုံရဲ႕ ေမႊးညွင္း တစ္ပင္ကိုမွ မေလာင္ကြ်မ္းနိူင္၊ ရဲရဲနီေနတဲ႔ ရွားမီးခဲေတြလည္း ေစာလုံေလးရဲ႕ သီလတန္ခိုးေၾကာင္႔ လက္မိႈင္ေတြခ်ျပီး ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ျငိမ္းသြားေလရဲ႕။

မေသမခ်င္း သတ္ေစ ဆိုတဲ႔ ဘုရင္႔အမိန္႔ေတာ္က ရွိေနေလ ေတာ႔ ျငိမ္းသြားတဲ႔ မီးဖုိႀကီးကို ျပန္ေမြး၊ မီးရွိန္ေတြျပင္းလာေအာင္ အားထုတ္၊ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ႀကိဳးစား ၾကျပီး ရဲရဲနီလာျပန္တဲ႔ သံျပားႀကီး ေပၚ ျပန္တင္၊ ဖိုက်င္ထိုးျပီး ေစာလုံေလးကို သတ္ၾကျပန္ျပီ။

ဒါေပမယ္႔လည္း...
သုံးႀကိမ္သုံးခါတိတိ မီးေတြၿငိမ္း၊ ခပ္သိမ္းေသာ ပရိတ္သတ္ေတြ ဝိုင္းအုံၿပီး တအံ႔တၾသ ၾကည္႔ေနတဲ႔ ၾကားထဲမွာမွ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို တည္ျငိမ္စြာ နွလုံးသြင္းေနသူ ေစာလုံကေတာ႔ သံၿပားႀကီးရဲ႕ အေပၚမွာ အၿပဳံးမပ်က္၊ ရတနာ ျမတ္သုံးပါးရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ခ်က္ တန္ခိုးေတာ္ကေတာ႔ အံ႔ၾသလို႔ မကုန္နိူင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔...
ဝဋ္နဲ႔ၾကမၼာ မလႊတ္သာဆိုတဲ႔ တရားကို သေဘာေပါက္သြားတဲ႔ ေစာလုံဟာ "ဝဋ္ေၾကြးရွိခဲ႔ပါက တစ္ခဏအတြင္း ေလာင္ကြ်မ္း ပါေစ" လို႔ အဓိဌာန္ျပဳလိုက္ျပီ။ သူ႔ရဲ႕ အဓ္ိဌာန္လည္း ဆုံး၊ ဟုန္းကနဲေနေအာင္ မီးေတာက္ ႀကီးေတြ တက္လာျပီး ေစာလုံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို မညွာမတာ ဝါးျမိဳ လိုက္ၾကျပီ။

ေအာ္.. ျမန္မာ႔ရိုးရာ အတာသႀကၤန္ ပဲြမွာ အက်ီစားသန္လြန္းသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မဆင္မျခင္ အျပဳ အမူ တစ္ခုရယ္ေၾကာင္႔ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို အလြန္ အင္မတန္မွ ၾကည္ညိဳၿပီး အရွက္ ႀကီးသေလာက္ အျငိဳးမာန္ေတြ ႀကီးလြန္းလွသူ... ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကေတာ႔ အခ်ိန္ မတိုင္မီမွာပဲ ေၾကလႊင္႔ခဲ႔ရၿပီေကာ...

ကဲ... မိတ္ေဆြ၊ သင္ဆိုရင္ေကာ...
ဟိုး ပုဂံေခတ္တုန္းက သႀကၤန္မွာ ေၾကြလႊင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ မ်က္ရည္တစ္ပြင္႔ ဇာတ္လမ္းေလး ကို နားဆင္ျပီးတဲ႔အခါမွာ မၾကာမီ က်ေရာက္လာေတာ႔မယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ

 

https://www.facebook.com/myanmakyaymon/photos/a.623687667672709.107374182