ပင္းတယက မီးအိမ္ရွင္

---------------
ေရးသားသူ- ဥကၠာကုိကို

လူထုက်န္းမာေရးအတြက္ ေန႔မအား၊ ညမအား အလုပ္လုပ္ၿပီး ခရီးလမ္္းခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ေတာင္ေပၚေဒသေက်းရြာမ်ားသုိ႔ အခမဲ့ေဆးလုိက္ကုေပးေနေသာ ရွားရွားပါးပါး ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲတြင္သာ ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ျပည္သူလူထုအတြက္ အမွန္တကယ္ အက်ဳိးျပဳခဲ့ေသာ ဆရာ၀န္မ်ားစြာရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔၏အေၾကာင္းမွာ မွတ္တမ္းတင္သူမရွိသည့္အတြက္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ့ရွိသည္။

ထုိသုိ႔ေသာ ဆရာ၀န္မ်ားကို တစ္ႏုိင္ငံလုံးက မသိရွိၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔တာ၀န္က်ရာေဒသမ်ားရွိ ေဒသခံလူထု၏ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္ၾကပါ။

ေစတနာရွင္ဖန္မီးအိမ္ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ဓႏုကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသသုိ႔ ယေန႔ေရာက္ရွိေနပါသည္။ ဆရာ၀န္ဆုိသည္မွာ အေကာင္ပေလာင္တစ္မ်ဳိးလားဟု ထင္မွတ္ေမးျမန္းၾကရသည့္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတုိင္းရင္းသားေက်းရြာေလးမ်ားသည္ ဖန္မီးအိမ္ရွင္ဆရာ၀န္ႀကီး၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ ေႏြးေထြးစြာရွိေနၾကပါၿပီ။

ဗမာလူမ်ဳိး၊ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕သား ဆရာ၀န္ႀကီးေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္သည္ ေရာက္ေလရာေဒသတြင္ လူထုေထာက္ခံမႈႏွင့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈတုိ႔ကို အျပည့္အ၀ပုိင္ဆုိင္ထားခဲ့သည္။

ထုိဆရာ၀န္ႀကီးသည္ ေဆးကုသသည့္အလုပ္တစ္ခုတည္းကိုသာ ေဆာင္ရြက္သည္မဟုတ္ဘဲ ေရာက္ေလရာေဒသရွိ ေက်းရြာမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားကို ကူညီေျဖရွင္းေပးျခင္း၊ တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းတစ္ခြင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလူႀကဳိက္မ်ားလာခဲ့သည္။

သူ လက္ရွိတာ၀န္က်ရာ ဓႏုကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ၊ ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္ေလးသို႔ ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရးဦးစီးမွဴးတာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္သည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္ ၂၅ ခုတင္ဆံ့ ေဆး႐ုံေလးသုိ႔ေရာက္ရွိခဲ့ရာ ေဆး႐ုံတစ္၀န္းလုံးမွာ ပ်က္စီးယုိယြင္းေနၿပီး မ်ားျပားလွသည့္ ၾကက္ဆူေတာႀကီးအၾကား နစ္ျမဳပ္ေနသည္ကို သူေတြ႕ရသည္။

သုိ႔ျဖင့္ စုိက္ပ်ဳိးထားေသာ ၾကက္ဆူပင္မ်ားအားလုံးကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားခုတ္လွဲပစ္ခဲ့သည္။ ေဒသလူထုမွာ ယခင္ေဆး႐ုံတာ၀န္က်သူမ်ားကို အျမင္မၾကည္လင္သျဖင့္ နာမက်န္းျဖစ္ပါက ေဆး႐ုံတက္ရန္ပင္ ရြံ႕ေၾကာက္ေနၾကသည္ကုိေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို အားသြန္ခြန္စိုက္ျပဳလုပ္ရေတာ့သည္။

သူသည္ ေဆး႐ုံမွ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲမႈသင္တန္း ဦးစြာသင္ၾကားေပးသည္။ လူနာမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ယခင္ႏွင့္မတူေျပာင္းလဲေစရန္ ၫႊန္ၾကားသြန္သင္ေပးသည္။ ခံယူခ်က္မ်ား ေျပာင္းလဲလာေစရန္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းကို အဓိကျပဳျပင္ေပးခဲ့သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ေဆး႐ုံအတြက္ရရွိသည့္ ေဆး၀ါးမ်ားကို သုံးစြဲကာတစ္လလွ်င္ ရြာသုံးရြာသို႔ ကုိယ္တုိင္ဆင္း၍ အခမဲ့ေဆးကုသေပးေတာ့သည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္းငါးေထာင္ႏွင့္အထက္ျမင့္မားသည့္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ေတာင္ေပၚေက်းရြာမ်ားသုိ႔ ေလွျဖင့္တစ္ဖုံ၊ လွည္းျဖင့္တစ္မ်ဳိး၊ ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္တစ္သြယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္၍တစ္မူ အပင္ပန္းခံသြားေရာက္ခဲ့သည္။

ေတာင္ေပၚေက်းရြာတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ သူေရာက္ရွိလာမွသာ ဆရာ၀န္ဟူသည္ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႕ဖူးၾကေတာ့သည္။ ခ်င္းရြာတစ္ရြာမွ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္က သူနာျပဳဆရာမေလးအနားကပ္ခါ ‘‘ဆရာ၀န္ဆုိတဲ့အေကာင္ ငါေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္။ ငါ့ကုိျပ။ ဒါေပမဲ့ ငါတံခါးၾကားထဲကပဲ ေခ်ာင္းၾကည့္မယ္ေနာ’’ဟု ေျပာခံရဖူးသည္။

ယခင္က နတ္ဆရာမ်ား၊ ရမ္းကုမ်ားျဖင့္ ကုသလာခဲ့ၾကသည့္ လူနာမ်ားသည္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္အေပၚ တျဖည္းျဖည္းယုံၾကည္ကုိးစားလာၾကသည္။ သူသည္ လူနာမ်ားႏွင့္ ဆုံေတြ႕ရာတြင္ အစဥ္ၿပဳံးရြင္ေနသည့္ မ်က္လုံးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား၊ ခ်ဳိသာသိမ္ေမြ႕သည့္ ေျပာစကားမ်ား၊ လူနာအေပၚ သားသမီးသဖြယ္ ေႏြးေထြးၾကင္နာစြာယုယေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ား၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ တစ္သားတည္း သြားလာစားေသာက္အိပ္စက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ‘ဆရာ၀န္ႀကီး’ ဟူသည့္နာမကို လူထုကႏႈတ္ဖ်ားကမခ်ေတာ့။

ယခင္က ေဒသခံလူထု၏ နတ္ဆရာမ်ား၊ ရမ္းကုမ်ား၊ အရပ္လက္သည္မ်ားျဖင့္သာ ေဆးကုသေလ့ရွိၾကသည့္အစဥ္အလာကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္လည္း ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။

‘‘ကိုယ္က မလုပ္နဲ႔လုိ႔တားလုိ႔မရဘူး။ ကိုယ္ျပန္သြားရင္ ဆက္လုပ္ၾကမွာပဲ’’ဟု ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ကေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒသခံရမ္းကုမ်ား၊ အရပ္လက္သည္မ်ားကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေတြ႕ဆုံကာစည္း႐ုံးၿပီး ကုိယ္ေပးခ်င္သည့္ ေဆးပညာနည္းစနစ္မ်ားကို မွ်ေ၀သင္ၾကားေပးခဲ့ရသည္။

ေက်းရြာမ်ားသုိ႔ကြင္းဆင္း၍ အခမဲ့ကုသေပးရသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကုိယ္၀န္သည္မ်ားက ေ၀းလံသည့္ ၿမိဳ႕ေပၚေဆး႐ုံသုိ႔ လာေရာက္ရန္ အခက္အခဲရွိေသာေၾကာင့္ မလုိအပ္ဘဲဆုံး႐ႈံးနစ္နာမႈမ်ားမျဖစ္ေစရန္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္သြားေရာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ကဆုိသည္။

ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္သည္ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္က ဘ႑ာေငြအသံုးစရိတ္မ်ားစြာ ခ်ထားေပးမႈေၾကာင့္ သူ႔အတြက္အဆင္ေျပခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုတြင္ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမ်ား တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ေဆး႐ံုအေဆာင္သစ္မ်ားတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ လူနာေစာင့္မ်ား သက္ေသာင့္သက္သာနားေနႏုိင္ရန္ အေဆာင္တစ္ခု သီးသန္႔ေဆာက္လုပ္ေပးျခင္း၊ ေရစင္ႏွင့္ အ၀ီစိတြင္းေဆာက္လုပ္တူးေဖာ္ျခင္းမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘ႑ာေငြျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ရာ ယခုအခါ ပင္းတယေဆး႐ံုေလးမွာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ အဆင့္မီေဆး႐ံုေလးတစ္႐ံုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့ပါသည္။

ေဆး႐ံုတြင္ထားရိွသည့္ ေခတ္မီစက္ကိရိယာမ်ားကုိလည္း ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္အေၾကာင္း သိရိွသူမ်ားက ေစတနာအျပည့္အ၀ျဖင့္ လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကသျဖင့္ ျပည့္စံုလ်က္ရိွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒသခံလူထုက သူ႔အေပၚ ျပန္လည္ေစတနာထားခဲ့ၾကသည္။ ေရရွားပါးသည့္ ေတာင္ေပၚထြတ္နီေက်းရြာေလးကု
ိ ေရရရိွေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးလုိက္သျဖင့္ ရြာသူရြာသားမ်ားက ေက်းဇူးတံု႔ျပန္သည့္အေနျဖင့္ ပင္း တယေဆး႐ံုေရွ႕တြင္ ေရႏုတ္ ေျမာင္းတူးေဖာ္သည့္လုပ္ငန္းကုိ ရြာလံုးကြၽတ္လာေရာက္လုပ္ကုိင္ ေပးခဲ့ၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတာ၀န္က်ရာေဒသရွိ လူထုက တာ၀န္ကုန္ဆုံးခ်ိန္တြင္ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕သြားရမည္ကို မလုိလားၾကပါ။ သူတုိ႔မႀကဳံဖူးသည့္ ထင္မွတ္မထားသည့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ဳိးကို လက္လြတ္ဆုံး႐ႈံးၾကရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ၾကသည္။

ထိုသုိ႔ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္တစ္ေယာက္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ခံရၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔တစ္ခုထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။ လက္ေထာက္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး (ခုတင္ ၁၀၀ ဆ့ံေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး)အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည့္သတင္းကုိ ေဒသလူထုကၾကားသိၿပီး ညတြင္းခ်င္းပင္ ေဒသခံသံုးေထာင္ေက်ာ္က လက္မွတ္ေရးထိုးကာ ရွမ္းျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ထံသို႔ အသနားခံစာတင္လိုက္ၾကသည္။ ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္ သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္ထံသို႔ ရွမ္းျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္လွဴရန္ လာေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိေမးျမန္းရာ ဆရာေတာ္က ‘‘တို႔ဆရာ၀န္ႀကီးကုိပဲ တ႔ိုလိုအပ္တယ္။ က်န္တာဘာမွမလုိဘူး’’ဟု မိန္႔ၾကားလုိက္သည္။

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ႏွင့္ အတူလက္တဲြကာ ေသြးလွဴဒါန္းျခင္း၊ ေရလွဴဒါန္းျခင္းလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ေနသည့္ ပင္းတယၿမိဳ႕ရိွ ေစတနာမြန္ပရဟိတအဖဲြ႕မွ ေဒၚမာလာစိုးကလည္း ‘‘ပင္းတယၿမိဳ႕အတြက္ ဆရာႀကီး မရိွမျဖစ္လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဆရာႀကီး ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ဆက္ေနလုိ႔ရေအာင္ ၿမိဳ႕ခံလူထုအေနနဲ႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္ရွင္။ အခုဘယ္ေနရာပဲသြားသြား ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေလးစားၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်န္းမာေရးက႑အျပင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကုိပါ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးေနတဲ့အတြက္ တအားအားကုိးရပါတယ္’’ဟုေျပာသည္။

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္သည္ ပဲခူးတိုင္း ေပါက္ေခါင္းျပည္သူ႕ေဆး႐ုံတြင္ တာ၀န္က်စဥ္ကလည္း ၎၏စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ား၊ သံဃာႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ေနာက္ေရႊ႕ကာ ၂ ႏွစ္အစား ၆ ႏွစ္အထိ ယင္းေဒသတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။

ယခုပင္းတယတြင္ ရွိေနစဥ္ သူသည္ ၂ ႏွစ္တာကာလအတြင္း တစ္လလွ်င္ အနည္းဆံုးရြာႏွစ္ရြာကုိ အခမဲ့ကြင္းဆင္း ေဆးကုသေပးခဲ့ရာ ယခုအခါပင္းတယရိွ ရြာေပါင္း ၅၇ ရြာတြင္ လူနာရွစ္ေထာင့္ငါးရားေက်ာ္အား ေဆးကုသေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိသို႔ အခမဲ့ကုသႏုိင္ရန္အတြက္ လိုအပ္သည့္ေဆး၀ါးတန္ဖိုး ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္သိန္းခန္႔ကုိ ေစတနာရွင္ျပည္သူမ်ားက ၀ုိင္း၀န္းေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဆး႐ံုအတြက္ အေဆာက္အအံုသစ္ ကုိးလံုးတည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၿပီး လူနာခုတင္မ်ားကုိ စတီးလ္ခုတင္အလံုးငါးဆယ္ျဖင့္ အစားထုိးေပးခဲ့႐ံုသာမက ခုတင္ေပၚတြင္ ဆုိဖာအိပ္ရာခင္းမ်ားကုိပင္ ခင္းက်င္းေပးခဲ့သည္။

သူသည္ ထိုမွ်ႏွင့္အားမရဘဲ တကယ့္ေအာက္ေျခလူနာမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕မည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ားကုိ ေမြးထုတ္ခဲ့သည္။ ေက်းရြာေပါင္း ၁၃၈ ရြာမွ မိန္းကေလးငယ္ ၈၁ ဦးကုိ ေခၚယူကာ အရန္သားဖြားသင္တန္းဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိအရန္သားဖြားဆရာမေလးမ်ားကုိ အရန္သားဖြားနည္းပညာသာမကဘဲ ေစတနာ့၀န္ထမ္းတီဘီသင္တန္း၊ ငွက္ဖ်ားသင္တန္း၊ HIV သင္တန္း၊ သားဆက္ျခားစနစ္မ်ား၊ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းျပအဆင့္ထိ သင္တန္းမ်ားအျပင္ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္စီမံခန္႔ခဲြမႈ သင္တန္းမ်ားကုိပါ ကာလရွည္ၾကာ သင္ၾကားေပးလုိက္သည္။

‘‘လူနာက သူတုိ႔နဲ႔ အရင္ဆံုးေတြ႕ရမွာေလ။ သူတို႔ျပဳစုႏုိင္မွ အသက္ရွင္မယ္။ မကြၽမ္းက်င္ဘဲ ျပန္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ရမ္းကုစာရင္းထဲ ၀င္သြားလိမ့္မယ္။ ဘာသာရပ္အားလံုးကုိ တကယ္ကြၽမ္းက်င္မွ ျပန္လႊတ္တယ္’’ဟု သူကရွင္းျပသည္။

ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ံုေလးသို႔ ႏွစ္ပတ္ၾကာ လာေရာက္ေလ့လာသင္ၾကားသည့္ ေဆးေက်ာင္းသားငယ္ေလးမ်ားအား ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း၊ ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း မွ်ေ၀ေဟာေျပာၿပီး ခံယူခ်က္ေျပာင္းလဲေစရန္ တိုက္တြန္းပုိ႔ခ်ေနဆဲျဖစ္သည္။

ေဟာေျပာပုိ႔ခ်မႈအဆံုးတြင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ‘‘ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ဘ၀ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနားလည္ၿပီး ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ကျပတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာေစဖု႔ိ ဆရာေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္’’ဟု သြန္သင္နိဂံုးခ်ဳပ္ေလ့ရိွသည္။

လက္ေအာက္ငယ္သား သူနာျပဳဆရာမမ်ားကုိလည္း ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ‘‘လူနာေတြက ေဆး႐ံုကုိ အပူနဲ႔လာၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔လာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီႏုိင္ငံကလူနာေတြက ကုိုယ့္အပူအျပင္ ပုိက္ဆံမရွိတဲ့အပူ၊ ဆရာ၀န္ သူနာျပဳေတြ ဟိန္းေဟာက္တာခံရတဲ့အပူေတြ ထပ္ခံစားၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူနာေတြကုိ ကုိယ့္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္မက်ေစရဘူး။ သူတို႔က်မယ့္မ်က္ရည္ကုိ ကုိယ္ကသုတ္ေပးရမယ့္တာ၀န္ရိွတယ္’’ဟု သြန္သင္ဆံုးမေလ့ရိွသည္။

ထုိ႔အတြက္ ပင္းတယေဆး႐ုံရိွ လူနာႏွင့္ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳတုိ႔အၾကားတြင္ ေႏြးေထြးသည့္ေမတၱာႏွင့္ အျပန္အလွန္ေစတနာထား ေလးစားမႈမ်ား ပ်ံ႕ႏွံလ်က္ရိွသည္။ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမတုိ႔အားလံုးသည္ လူနာအေပၚၿပံဳးရႊင္စြာ ကုိယ့္မိသားစုသဖြယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾက၍ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္ဟု လူနာမ်ားကေျပာၾကသည္။

ပုိက္ဆံမတတ္ႏုိင္၍ ေဆး႐ံုတက္ေရာက္ကုသရန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသူမ်ားကုိလည္း ပင္းတယေဆး႐ံုရိွ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားက မိမိေငြေၾကးျဖင့္ ေန႔စဥ္ထမင္းေကြၽးကာ ေခၚယူတက္ေရာက္ေစခဲ့သည္မ်ားလည္းရိွပါသည္။

‘‘ကြၽန္မအျပင္ေဆးခန္းေတြမွာလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္အလုပ္လုပ္ရၿပီး ပညာလည္းသင္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ မႀကံဳဖူးေသးဘူး။ ဒီဆရာႀကီးလက္ထက္မွာ ကြၽန္မတုိ႔အကုန္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ခြဲခန္း၀င္တယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ္မွားခဲ့သည္ရိွဦး။ နင္မွားေနတယ္လို႔ မဆဲဘူး။ ဒါေလးကေတာ့ ဘာဆုိၿပီး ေသခ်ာသင္ေပးတယ္။ ကုိယ့္အတြက္လည္း အသိပညာေတြ အမ်ားႀကီးတုိးတယ္။ နယ္ကဆရာမေတြ တစ္လတစ္ခါလာရင္လည္း သိသင့္သိထုိက္တာေတြကုိ သူထမင္းမစားရရင္ေနပါေစ၊ အကုန္သင္ေပးတယ္။ သူစိတ္ဆုိးေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွမျပဘူး။ လူနာေတြအေပၚ မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ဳိနဲ႔ သူဆက္ဆံျပႏုိင္တယ္’’ဟု ပင္းတယေဆး႐ံုရိွ အနီ၀တ္သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦးကေျပာျပသည္။

ေဒသခံ အျပာ၀တ္သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦးကလည္း ‘‘တအားအဆင္ေျပတယ္။ ဆရာႀကီးေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ မ်က္ႏွာပန္းလွတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေပမယ့္ သူနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။ သူေတာင္ ဒီနယ္သားမဟုတ္ဘဲလုပ္ေပးရင္ ကြၽန္မတုိ႔လည္း လုပ္ေပးႏုိင္ရမွာေပါ့ေနာ္’’ဟု ေျပာလာသည္။

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္သည္ ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူး၊ ဆရာႀကီးနာဂသိန္းလိႈင္၊ ေဒါက္တာအဲလ္ဘတ္ရြိဳင္ဇာ၊ ေဒါက္တာေနာ္မန္ဘတ္သြန္းတုိ႔ကုိ ေလးစားအားက်ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ၏ အႀကီးမားဆံုး၀ါသနာမွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဒသခံမ်ား ေတြ႕ျမင္ဖူးသည့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္မတူ ေအာက္ေျခအထိဆင္းကာ ေနရာေဒသမေရြး လူတန္းစားမေရြး ကယ္ဆယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈတုိ႔ေၾကာင့္ လူထုက ျပန္လည္ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။

‘‘ေနျပည္ေတာ္ အစည္းအေ၀းတစ္ခုသြားတက္တဲ့ေန႔က ဓႏုအဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္သြားမလုိ႔ အဘလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အဘုိးႀကီးက အိတ္ထဲက ေငြတစ္ေထာင္ထုတ္ေပးတယ္။ ဆရာ လမ္းစရိတ္ယူသြားပါတဲ့။ မယူမေနရ အတင္းေပးတယ္။ သိပ္႐ုိးသားတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြပါ။ သူတုိ႔ကုိ က်န္းမာေရးအသိအျမင္ တုိးတက္လာေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႔ အရမ္းလုိအပ္ေနတယ္’’ဟု သူက ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကုိ ျပန္ေျပာသည္။

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ ေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕မွ ပင္းတယၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္မလာမီ ခုနစ္ရက္အလိုတြင္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေဖသက္ခင္ ပင္းတယသို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီးေတြ႕ရိွခဲ့သည္မွာ လူနာငါးဦးသာရိွခဲ့ၿပီး ယခုတစ္ႀကိမ္ေရာက္ရိွလာသည့္အခါ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ လက္ထက္တြင္ လူနာ ၆၁ ဦး တက္ေရာက္ကုသခံယူေနသည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးက ပင္းတယေဆး႐ံုကို ၂၅ ခုတင္အဆင့္မွ ခုတင္ ၅၀ အဆင့္သို႔
တုိးျမႇင့္ေပးလုိက္႐ံုသာမက ‘‘ခုတင္ ၁၀၀ ေဆး႐ံုအဆင့္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားေတာ့’’ဟု ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္အား မွာၾကားသြားခဲ့သည္။

‘‘ဒီနယ္ေျမအတြင္းမွာ လုပ္စရာအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္’’ဟု အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ကေျပာပါသည္။ သူသည္ တာ၀န္က်နယ္ေျမမ်ားတြင္ လူတန္းစားမေရြး ေစတနာအျပည့္အ၀ျဖင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနပါလိမ့္ဦးမည္။ သူေရာက္ရိွရာေဒသမ်ားမွ ေဒသခံျပည္သူလူထုကလည္း တစ္ဦးေမတၱာ၊ တစ္ဦးမွာဆုိသကဲ့သို႔ သူ႔အေပၚ အျပန္အလွန္ေလးစားခ်စ္ခင္မႈျဖင့္ လိုအပ္သမွ် ကူညီေနၾကပါလိမ့္ဦးမည္။

‘‘သူ႔အဆင္းသည္ ၊ ေနမင္းပမာေသာ္တာအလား၊ မ၀ံ့ျငားလည္း သူ႔အား သူ႔မာန္၊ သူပိုင္ဟန္ျဖင့္ သူသန္ရာမွ၊ ဤေလာကကုိ အလွဆင္လုိဟန္တကား’’
(တင္မိုး-ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာမွ)

ယခုအခါ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ေပၚ ေဒသအခ်ိဳ႕တြင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ကဲ့သု႔ိ ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳ ေစတနာဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာေနပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ဆရာ၀န္မ်ားစြာ ေပၚထြန္းလာရန္ မ်ားစြာလိုအပ္ေနပါသည္။ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး အဓိကလုိအပ္ေနသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေစတနာရွင္ဆရာ၀န္မ်ားကုိ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆုိလ်က္ရိွပါသည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ျပည္သူအမ်ားက သူတုိ႔ခ်စ္ေသာ ျပည္သူ႔ဆရာ၀န္မ်ားကုိ ရင္ထဲတြင္ တစ္သက္စာမွတ္တမ္းေရးထိုး၍ သားစဥ္ေျမးဆက္ျပန္ေျပာကာ ကမၸည္းတင္ေနၾကလိမ့္ဦးမည္သာ။

ဓာတ္ပုံ- ဥကၠာကုိကုိ

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=672417066153264&set=a.143690359025940.2