အားက်ခဲ့မိေသာ သူတို႔ဆီက သြားလာေရး စနစ္

ကြၽန္မ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံကို ေရာက္ စဥ္က သူတို႔ဆီက သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး စနစ္ကို ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ရထား၊ ဓာတ္ရထား၊ ဘတ္စ္ကား၊ တကၠစီ တို႔နဲ႔ လူအမ်ား အလြယ္တကူ သြားလာႏုိင္ ေအာင္ သက္သက္ သာသာ ရွိေအာင္ စီမံ ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဝန္ထမ္း ဆုိရင္ ဝန္ထမ္း အေလ်ာက္၊ သက္ႀကီး ရြယ္အုိ ဆိုရင္လည္း သူ႔အလုိက္ ေစ်းႏႈန္း သက္သက္သာသာနဲ႔ ကတ္ေတြ ထုတ္ ေပးထားတယ္။ အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္သြား ရင္ ရထား၊ ကား၊ ဓာတ္ရထား အခမဲ့ စီးခြင့္ရသြားပါတယ္။

ကြၽန္မ တုိ႔က ေျမး ဆရာဝန္မေလး ရွိရာ Traralgen ၿမိဳ႕ေလးမွာ တည္းခိုၾက ပါတယ္။ မဲလ္ဘုန္းကို ရထား နဲ႔သြားရင္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာပါတယ္။ မုိင္ ၁ဝဝ ေလာက္ေဝး ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရထား စနစ္က အင္မတန္ ေခ်ာေမြ ႕ပါတယ္။ Mykie ဆိုတဲ့ စက္ကေလး မွာ (၁၄) ေဒၚလာ ထည့္လုိက္ရင္ ကတ္ေလးရပါတယ္။ ဒီကတ္နဲ႔ ရထား၊ ဓာတ္ ရထား၊ ဘတ္စ္ ကားႀကိဳက္ရာကို စီးလို႔ရပါတယ္။ ေငြ နည္းေနရင္ စက္ကျပပါတယ္။ ထပ္ထပ္ ထည့္သြား႐ံုပါပဲ။ ရထား၊ ကားအဝင္အထြက္၊ အတက္အဆင္း မွာေတာ့ စက္မွာ ကတ္နဲ႔ Touch and go ထိသြား႐ံုပါပဲ။ ရထား ကိုေတာ့ လူအမ်ား အားကိုးၾက တယ္။ အခ်ိန္ ဇယားျပ ကတ္ျပားေလး ေတြ ဘူတာ႐ံုမွာ ရယူႏုိင္လုိ႔ ကိုယ္စီးခ်င္ တဲ့ အခ်ိန္အတိုင္း စီးသြားရပါတယ္။ အခ်ိန္ တိက်တယ္။ ေနာက္က်မယ္ ဆိုရင္ ၅ မိနစ္ျဖစ္ေစ (၂) မိနစ္ပဲ ျဖစ္ေစ LED နဲ႔ ေၾကညာပါတယ္။ ၾကားဘူတာေတြ မွာ ခဏပဲ ရပ္တာျဖစ္လုိ႔ ဆင္းခါနီးမွာ တံခါးနားကို သြားေနရၿပီး တံခါးပြင့္သြားတာနဲ႔ ဆင္းသြားဖို႔ပါပဲ။ မဲလ္ဘုန္းက Southern Cross ဘူတာ႐ံုႀကီးမွာ ဆင္းၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ေလွ်ာက္ လည္ၾကပါတယ္။ Man Power လူအင္အား သိပ္မသံုးတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ လုိ႔ ရထားမွာလည္း ေမာင္းသူတစ္ ေယာက္၊ လက္မွတ္စစ္ တစ္ေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ စားေသာက္တြဲပါတဲ့ ရထား ဆုိရင္ ေရာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ပဲ ပါပါတယ္။ ဘူတာ႐ံုေတြမွာ သိခ်င္တာရွိရင္ လမ္းၫႊန္ေျမပံုေတြကို ၾကည့္ ရပါတယ္။ ေမးစရာ လူ မရွိပါဘူး။ ရထား စီးတဲ့အခါ Peak Hours အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ အခ်ိန္ေတြမွာ လူမ်ားပါ တယ္။ အလုပ္ဆင္းၿပီ ဆုိရင္ အမည္း ေရာင္ဝတ္စံု နဲ႔ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီး ေတြ သည္းသည္း လႈပ္ ေရာက္လာၾက တယ္။ ရထားေတြက ၅ မိနစ္ တစ္စင္း ဆိုက္ေနေတာ့ ခဏေနရင္ လူရွင္းသြား တာပါပဲ။ ၾကားခ်ိန္ေတြ မွာေတာ့ ရထား တြဲေတြ ေခ်ာင္ေနပါတယ္။ တစ္တြဲမွာ မွ လူ ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ဆိတ္ ၿငိမ္တြဲ ဆိုတာ ပါပါတယ္။ စကားက်ယ္ က်ယ္ မေျပာရ။ သီခ်င္း မဖြင့္ရ။ အစား အေသာက္ မစားရပါဘူး။ ဘယ္သူမွ ဝင္မထုိင္ၾကလုိ႔ ကြၽန္မတို႔လည္း ”ပ်င္းစရာႀကီး လူေတြရွိတဲ့တြဲမွာ သြားထုိင္မယ္” ေျပာၿပီး တြဲေျပာင္း ထုိင္ၾကပါတယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးထား ပါတယ္။ အလုပ္ သြားလုပ္တဲ့ သူေတြက ဘူတာ႐ံု ကားပါကင္မွာ ကားေတြရပ္ ထားခဲ့ၿပီး ရထားနဲ႔ သြားၾကတယ္။ ညေန အလုပ္က ျပန္လာမွအိမ္ကို ကား ေမာင္းၿပီး ျပန္ၾကပါတယ္။ Metro ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေတြကို စီးၾကတာမ်ားပါ တယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာလည္း ရထားကို အားကိုးရတဲ့ေခတ္ ကို ေရာက္ ေစခ်င္လွပါတယ္။

ဘူတာ႐ံုေတြ မွာလည္း လူမ်ားမ်ား မထားပါဘူး။ လက္မွတ္ ေရာင္းတဲ့သူ ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္နီးမွ လာၾကေတာ့ လူ ႐ႈပ္တာလည္း မေတြ႕ရပါဘူး။ ဘာေစ်း သည္ မွလည္း မရွိပါဘူး။ ေရဘူးတို႔ အခ်ဳိရည္တို႔ ေသာက္ခ်င္ရင္ စက္ထဲမွာ ၂ ေဒၚလာခြဲ ထည့္လိုက္ရင္ ထြက္လာ တာပါပဲ။ အျပင္ဘက္ထြက္လုိက္ မွစား ေသာက္ဆုိင္ေတြ ကို ေတြ႕ ရပါတယ္။ Hamburgers ၊ Pizza ၊ ေခ်ာကလက္ သၾကားလံုးဆုိင္၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ရွိပါ တယ္။ အလကား လုိက္ေဝေနတဲ့ ၿမိဳ႕ ေတာ္ သတင္းစာေတြ လည္း ယူၿပီး ဖတ္ ႏုိင္ပါတယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းကို သြားဖို႔ Skybus Airport Express ဘတ္စ္ကား အနီႀကီး ေတြရွိပါတယ္။ ၅ မိနစ္ တစ္စင္း ထြက္ပါ တယ္။ ဘူတာႀကီး ကေန မိနစ္ ၂ဝ ပဲ သြားရပါ တယ္။ ပစၥည္း ထားစရာစင္ေတြ ထားေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္သယ္ ရပါတယ္။ စပယ္ယာ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ သူက ကားမထြက္ ခင္ ဆင္းၿပီး လက္မွတ္ စစ္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေတာ့လည္း ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ လူတုိင္းကို ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ပါေသးတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေတာ့ တြန္း လွည္းေပၚ ကို ပစၥည္း တင္ၿပီး ဝင္ေရာက္ သြား႐ံုပါပဲ။ ကြၽန္မလို Wheel Chair ယူထားတဲ့ အသက္ႀကီးတဲ့သူ ေတြကိုေတာ့ ဂ႐ုတစုိက္ နဲ႔ေလယာဥ္ အေပါက္ဝ အထိ တြန္း ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ မွာလည္း ေရွ႕ဆံုးမွာထား ၿပီး ေလယာဥ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္ ေတြ က ဘာလုိေသးလဲလို႔ မၾကာခဏ လာေမး ၾကပါတယ္။

သူတို႔ဆီ မွာ တကၠစီ ေခၚရတာ လည္း လြယ္ကူပါတယ္။ အိမ္ကိုလည္း တယ္လီဖုန္း နဲ႔ ေခၚယူလို႔ရပါတယ္။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ အတြင္း မွာ ေရာက္လာ တတ္ပါတယ္။ မီတာ နဲ႔ သြားတာျဖစ္လုိ႔ ေစ်း စကား ေျပာစရာလည္း မလုိေတာ့ပါဘူး။ On Call ေခၚယူတဲ့ အတြက္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုေပးရပါတယ္။ အဆင္ေျပ လြယ္ကူတဲ့ စနစ္ပါပဲ။ ကြၽန္မ တို႔ဆီမွာ လည္း တကၠစီသမား ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား Mobile ဖုန္းေတြကို ကိုင္ႏုိင္ လာၾက ပါၿပီ။ သူတို႔ဆီက ဖုန္းနံပါတ္ ယူထားၿပီး ဖုန္းနဲ႔ေခၚ လုိ႔ရေနပါၿပီ။

လူစီး မ်ားတဲ့ Tram ဓာတ္ရထား ေပၚမွာ ကြၽန္မတုိ႔လုိ သက္ႀကီး ရြယ္အို ေတြေနရာ မရရင္ ေနရာထေပးၾကပါ တယ္။ မသန္စြမ္းတဲ့ သူေတြ နဲ႔ အသက္ ႀကီးတဲ့သူေတြ အတြက္ ေနရာ သတ္သတ္ လည္း ထားေပးပါတယ္။ ကေလးေတြ တြဲလဲ တန္းလန္းနဲ့ မိခင္ေတြကိုလည္း ေနရာ ထ ေပးၾကပါ တယ္။ တစ္ခါတေလ မွာ လက္တြန္း လွည္းထဲ က တစ္ေယာက္၊ ခ်ီထားတာ က တစ္ေယာက္၊ ေဘးနားက လမ္းေလွ်ာက္ လုိက္လာတဲ့ တစ္ေယာက္ နဲ႔လာၾကတဲ့ မိခင္ေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ကေလးေတြ နီးလွ ခ်ည္လားလုိ႔ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အစိုးရက ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးရင္ ေဒၚလာ ၆ဝဝဝ ေပးၿပီး ေနာက္ထပ္လည္း ကေလး အတြက္ ရပိုင္ ခြင့္ေတြ ေပး ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးစရိတ္ အမ်ားႀကီး ရေန ေတာ့ မိခင္ေတြက အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ ဘဲ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ဆက္တိုက္ေမြး ၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။ သူ တို႔ဆီမွာ လူဦးေရ နည္းပါတယ္။ ေျမ လြတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ႏြားေမြးျမဴေရး၊ သိုးေမြးျမဴေရး၊ စိုက္ပ်ဳိး ေရး လုပ္စရာေျမ ေပါ ပါတယ္။ လယ္သ မားေတြ လည္း အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ့ ေၾကး ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

သူတို႔ဆီမွာ စက္ဘီး ေတာ္ေတာ္စီး ၾကပါတယ္။ စက္ဘီး ငွားတဲ့ေနရာေတြ ရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား စက္ဘီးစီး ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကား ႀကီးေတြေရွ႕မွာ စက္ဘီး တင္စရာ ေနရာ ရွိပါတယ္။ တင္ၿပီး ယူသြားလို႔လည္း ရပါတယ္။ စက္ဘီးစီး ဦးထုပ္ကိုေတာ့ ေဆာင္းကို ေဆာင္း ရပါတယ္။ ေက်ာင္း သားေလးေတြစက္ဘီး နဲ႔ေက်ာင္း သြားၾက တယ္။ ရထားနဲ႔လည္း ေက်ာင္းတက္ၾက တယ္။ ဘယ္မိဘ ကမွ လိုက္မပို႔ၾကပါ ဘူး။

ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြလည္း စီး ၾကတယ္။ Harley Davidson ဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြက သားနားၿပီး လွပလွလို႔ သူတို႔ စီးသြားရင္ ေငးၾကည့္ ရပါတယ္။ Helmet အနီ၊ အမည္းေတြ ေဆာင္းၿပီး လက္အိတ္ အျပည့္အစံု နဲ႔ၾကည့္ရတာ တကယ္ဟီး ႐ိုးပါပဲ။ မင္းသား ဦးဝင္း ဦးစီးခဲ့တာလုိ႔ ေျပာ ရပါေသးတယ္။

ၿပီး Caravan ေနာက္တြဲယာဥ္ေတြ ငွားၾကတယ္။ Caravan ကြင္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ကားနဲ႔ ဆြဲသြားၿပီး စတည္းခ် အပန္းေျဖၾကတယ္။ Caravan မွာ အိပ္ ခန္း၊ မီးဖို၊ သန္႔စင္ခန္း အကုန္ပါပါတယ္။ အားလပ္ရက္ ဆိုရင္ မိသားစု Caravan နဲ႔ ခရီးထြက္ၾကတယ္။

သူတို႔ တုိင္းျပည္မွာ သြားေရးလာ ေရး၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စနစ္က လူ ေတြအတြက္ အဆင္ေျပ သက္သာလွပါ လားလုိ႔ အားက်မိ ခဲ့ေၾကာင္း ေရးျပလိုက္ ရပါတယ္ရွင္။

ခင္ေစာတင့္


Popular

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=530850097012826&set=a.351047714993066.