တတိယအရြယ္၏ အထီးက်န္ေန႔ရက္မ်ား

သက္ႀကီးမိဘအိမ္ကို သားသမီးေတြက တစ္ပတ္တစ္ခါျပန္ၿပီး ေတြ႕ရမယ္။ မေတြ႕ရင္ အေရးယူခံရမယ္ဆုိၿပီး ဥပေဒတစ္ရပ္ ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒ ထုတ္ျပန္လုိက္ရတာကေတာ့ သက္ႀကီးမိဘေတြကို သားသမီးေတြက အိမ္မႇာပစ္ထားၿပီး လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုမႈ မရႇိတာေတြ ပိုမိုမ်ားျပား လာတဲ့အတြက္ အစိုးရက ဥပေဒထုတ္ၿပီး လာေရာက္ေတြ႕ဆံုဖို႕ စီစဥ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီဥပေဒ ထုတ္ျပန္လုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမႇာပါ။ ဒီလိုမ်ဳိး ဥပေဒထုတ္ရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဥပေဒထုတ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနရၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အေျခအေန ဆိုးရြားလို႕ ထုတ္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ဒါဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လူေနမႈ ပံုစံေတြနဲ႕ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ရႇာေဖြလာရမႈ ေတြေၾကာင့္က အစျပဳလုိ႕ ေနပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ သက္ႀကီး ဘိုးဘြားေတြကို မိမိတို႔ ေနအိမ္မႇာ တခမ္းတနား၊ တေလးတစား ထားရႇိၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရႇာက္ဖို႔ အခ်ိန္နဲ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူပင္မႈမရႇိဘဲ ေနႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အရင္လို အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ဦးတည္း ရႇာေဖြမႈနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အခါ အခုအခါ မိသားစုရႇိ အရြယ္ေရာက္သူေတြ လူကုန္အိမ္ျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ ၾကလာရပါၿပီ။

ဒါ့အျပင္ ခံယူခ်က္ေတြကလည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကြာလာပါတယ္။ အရင္က သက္ႀကီးစကားကို ေျမ၀ယ္မက် နာခံၾကရၿပီး အခုအခါမႇာေတာ့ နည္းပညာ အကူအညီေတြ ရႇိလာတာေၾကာင့္ သက္ႀကီးေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ဗဟုသုတေတြကို မႇီခုိလိုစိတ္ မရႇိၾကေတာ့ဘဲ မိမိတို႕ဘာသာ ရပ္တည္ေနႏုိင္မႈေတြ ရႇိလာပါတယ္။ ဒီအခါ သက္ႀကီးေတြကို ဂ႐ုမျပဳႏုိင္သလို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ အရာမထင္သလို ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနအိမ္ေတြမႇာ ဘုိးဘြားေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း အမႇီသဟဲျပဳ ေနထုိင္ၾကရသလို တစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ၿပီး ေနထုိင္ၾကရမႈေတြလည္း ရႇိပါတယ္။

အရင္ကလို ျမန္မာ့ဓေလ့မႇာ ေဒါင္းလန္းႀကီးလို႕ေခၚတဲ့ စေကာ၀ိုင္း အႀကီးထဲမႇာ ဘိုးဘြား၊ မိဘနဲ႔ သားသမီး မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ၀ိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ ထမင္းမစား ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူကလည္း အလုပ္မႇာ၊ ေက်ာင္းၿပီးက်ဴရႇင္ ေျပးတက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရႇင္ေတြမႇာပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးၾကရပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေနရာ၊ က်ဴရႇင္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ဒုတိယအိမ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခါ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြဟာ ကိုယ့္ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကိုယ္လုပ္ၿပီး အထီးက်န္စြာ က်န္ရႇိတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရပါၿပီ။

စီးပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈႏႇင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အဖြဲ႕အစည္း Organization for Economic Co-operation and Development (OECD) ရဲ႕ ထုတ္ျပန္မႈအရ အသက္အရြယ္ အုပ္စုလိုက္ အခ်ဳိးအစားမႇာ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အျခားအိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြထက္ သက္ႀကီးရြယ္အိုအုပ္စု ပိုမိုႀကီးထြားလာေနတယ္လို႔ ထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။ လူဦးေရ ၅၉ သန္းရႇိတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အသက္အရြယ္ အုပ္စုအလုိက္ လူဦးေရ အခ်ိဳးအစား ဖြဲ႕စည္းပံုမႇာ ၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္ေတြ အတြင္းမႇာ တ႐ုတ္ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔ ဆင္တူေနတယ္လို႔လည္း ဆိုထားပါတယ္။ ေနာက္ႏႇစ္ေပါင္း (၂၀)အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လူငယ္အုပ္စုဟာ စတင္အိုမင္းလာမႇာ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေထာက္ျပထားပါတယ္။

စစ္တမ္းအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ခန္႔မႇန္းမႈေတြမႇာလည္း ျမန္မာ့လူဦးေရမႇာ သက္ႀကီးရြယ္အို ပါ၀င္ႏႈန္းဟာ ၂၀၁၅ ခုႏႇစ္မႇာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ျဖစ္လာမယ္လို႔ ခန္႔မႇန္းထားပါတယ္။ ဒါဆို လက္ရႇိျမန္မာႏုိင္ငံ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ခန္႔မႇာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ရႇိလာမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ႏႇစ္ႏႇစ္မႇာ သက္ႀကီးရြယ္အို ပါ၀င္ႏႈန္း ေျခာက္သန္းရႇိလာမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘိုးဘြားေတြဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာၿပီ ဆိုတာေၾကာင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာမႇာေတာ့ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ရႇိ အ႐ိုး၊ အေၾကာ စတာေတြမႇာ လူငယ္ေတြလုိ မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ သြား၊ လာမႈေတြ မျမန္ဆန္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဒီအတုိင္းပဲ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ၀မ္းနည္းမႈ၊ အားငယ္မႈေတြ ရႇိလာပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ၀ိုင္း၀န္းဂ႐ုစိုက္ ေဖးမေစာင့္ေရႇာက္သူ မရႇိတဲ့အခါ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ေနရပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာတဲ့ ဘုိးဘြားေတြဟာ ေမြးကင္းစ ကေလးေတြ ေစာင့္ေရႇာက္သလုိ ထမင္းစားခ်ိန္၊ ေရခ်ဳိးခ်ိန္၊ စကားေျပာေပးခ်ိန္၊ မိသားစုရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔ ဆက္ဆံမႈကို လုိလားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္အိမ္တည္း အတူရႇိေနတဲ့ မိသားစုေတြဟာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အျပင္ေတြထြက္ၿပီး လႈပ္ရႇား႐ုန္းကန္ ေနၾကရခ်ိန္မႇာ ဘိုးဘြားေတြလည္း မတတ္သာဘဲ အေဖာ္မရႇိ ေနၾကရပါတယ္။

အဆင္သင့္တုန္း အိမ္နီးနားရႇိ အဘြားတစ္ဦးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီအဘြားရဲ႕
သားသမီးေတြနဲ႔ ေျမးေတြဟာ ဘ၀တုိးတက္ဖို႔ဆိုၿပီး ျပည္ပႏုိင္ငံမႇာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနထုိင္ဖို႔ ထြက္သြား ၾကပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ အဘြားကိုေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မႇာရႇိတဲ့ တုိက္ခန္းထဲမႇာ အေဖာ္မရႇိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ ထားခဲ့ပါတယ္။ လစဥ္ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ အေကာင္းစားေဆးေတြ ၀ယ္ပို႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘြားအိုဟာ အိမ္မႇာစကားေျပာေဖာ္၊ ျပဳစုေပးေဖာ္ မရႇိဘဲ တစ္ဦးတည္း ေနထုိင္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က သားသမီးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္လႈပ္ရႇားဟန္၊ ဆည္းလည္းသံေလးေတြကို ၾကားခ်င္ရက္နဲ႔ မၾကားမိေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းေနထုိင္ ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမႇာရႇိတဲ့ အိမ္အခ်ိဳ႕အတြက္ မီတာခေဆာင္၊ ေရခြန္ေဆာင္ေပးၿပီး ေတာက္တုိမယ္ရ လုိက္လံ၀ယ္ျခမ္း ေပးပါတယ္။ သူအျပင္ ထြက္မယ္ဆုိ အိမ္နီးနားခ်င္း အားလံုးကို လိုက္ေမးၿပီး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ ဘာလုပ္စရာေတြရႇိလဲ ေမးၿပီးမႇ အျပင္ထြက္ပါတယ္။ လမ္းထဲမႇာ ရႇိတဲ့သူေတြက အဘြားစားခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘြားက သူ႔အတြက္ ဒါေတြမလုိပါဘူးတဲ့။ သူလိုတာကဆိုၿပီး ဘာမႇဆက္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္၀ိုင္းသြားပါတယ္။

တစ္ေန႔ အဲဒီအဘြား ေနထုိင္မေကာင္း အေတာ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲပါတယ္။ သားသမီးေတြကေတာ့ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြကပဲ ေငြေၾကးလႇမ္းေထာက္ပံ့ၿပီး ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ အခ်ဳိ႕က လာေရာက္ျပဳစုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာဂါက နာတာရႇည္ျဖစ္ၿပီး လာေရာက္ျပဳစု သူေတြကလည္း အခ်ိန္ျပည့္ မျပဳစုတာေၾကာင့္ သက္သာမႈမရႇိဘဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ရာထဲမႇာပဲ လဲႇေနရတာေၾကာင့္ ေက်ာမႇာအနာေတြ ေပါက္တာကိုလည္း ဆံုးတဲ့အခ်ိန္က်မႇ သိၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မႇာ မိသားစုရင္းခ်ာကင္းမဲ့ ငိုေႂကြးသံ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ တစိမ္းေတြရဲ႕ အလယ္က ထြက္ခြာသြားခဲ့ ရပါတယ္။ အဘြားရဲ႕ နာေရးကို အေ၀းေရာက္ မိသားစု အနညး္ငယ္သာ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဘြားဟာသူရဲ႕ တတိယအရြယ္မႇာ ျပဳစုေပးမယ့္ သူမရႇိဘဲ အထီးက်န္ ျဖတ္သန္းကာ ဘ၀ၿပီးဆံုး သြားခဲ့ပါတယ္။

အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျပည္ပႏုိင္ငံမႇာ သြားေရာက္ေနထုိင္ရမႈ၊ ျပည္တြင္းရႇိ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ ရတာေၾကာင့္ အခုလိုသက္ႀကီး အဘြားေတြထဲမႇာ တစ္ဦးတည္းက်န္ၿပီး ေနရတာ ဘယ္ႏႇေယာက္ ရႇိေနပါၿပီလဲ။ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ေရာက္ရႇိျခင္း မရႇိသလို ျပဳစုေစာင့္ေရႇာက္မႈ မခံရဘဲ တစ္ဦးတည္း ေနထိုင္ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ တတိယအရြယ္ သက္ႀကီး ဘုိးဘြားေတြဟာ ပိုမိုမ်ားျပား လာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူေနမႈမႇာ သက္ႀကီးဘုိးဘြားေတြ အသက္ရႇည္စြာ ေနထိုင္မႈေတြ ရႇိေနတာ ေကာင္းမြန္ေပမယ့္ တစ္ဖက္မႇာေတာ့ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆုိင္ေျဖရႇင္းႏုိင္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ လုိအပ္လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ရႇိမႇာေတာ့ လူငယ္၊ လူရြယ္အခ်ဳိ႕ စုေပါင္းၿပီး ခုိကိုးရာမဲ့ သက္ၾကီးဘုိးဘြားေတြကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သြားေရာက္ေစာင့္ေရႇာက္ ေပးမႈေတြကို တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ ျပဳလုပ္လာတယ္လို႕ေတာ့ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သက္ႀကီးဘိုးဘြား လူဦးေရ ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ႏႈိင္းယႇဥ္ရင္ ၀န္နဲ႔အားမမွ်တဲ့ အေနအထားပါ။

ျပည္ပႏုိင္ငံ အခ်ိဳ႕မႇာေတာ့ အစိုးရက ဘတ္ဂ်က္ခ်ေပးၿပီး သက္ႀကီးရြယ္အို အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာ၊ ေဆြးေႏြး၊ နားခုိေနႏုိင္တဲ့ Day Care Center ေတြ ဖြင့္လႇစ္ၿပီး ေစာင့္ေရႇာက္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ Day Care Center ျဖစ္တာေၾကာင့္ နံနက္သြား၊ ညျပန္ကာ သက္တူရြယ္တူ အခ်င္းခ်င္း ၀ါသနာပါရာ စုေပါင္းလႈပ္ရႇား ၾကမႈဟာ က်န္ရႇိတဲ့သူတို႕ရဲ႕ တစ္ေန႕တာ အခ်ိန္ကို အထီးက်န္မႈ နည္းပါးစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းခြင့္ရၾကမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ေတာ့ တူညီမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံမႇာေတာ့ ဒီလိုစင္တာမ်ဳိးကို သက္ႀကီး ဆရာ၀န္မ်ား အဖြဲ႕က တည္ေထာင္ထားတဲ့ Day Care Center ဖြင့္ထားတာကိုသာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒီလိုစင္တာေတြ မ်ားစြာထြက္ေပၚ လာဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ေတြဟာ မိသားစုအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက တာ၀န္ယူခဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယအရြယ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ တတ္ႏုိင္သူေတြက သက္ၾကီး ဘုိးဘြားေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္းေတြအတြက္ ႀကိဳတင္စီမံမႈေတြ ပူးေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးဖုိ႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ လူအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း အထီးက်န္၊ အေဖာ္မဲ့ေနရတဲ့ တတိယ အရြယ္ေတြရဲ႕ ရႇင္သန္မႈမႇႇာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနထိုင္ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵျပဳရင္း။

Written by တင္ယုႏြယ္
Eleven Media Group

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=478741278890375&set=a.35104771499306