သင္သာ ဒီေနရာမွာ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ မွာလဲ

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ လ (၂၇) ရက္ေန႔မွာ ဘရာဇီးႏိုင္ငံ Pernambuco ျပည္နယ္ က ရြာေ လး တစ္ ရြာမွာ ရွိတဲ့ လယ္သမား မိသားစု ကေန ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ေမြးဖြား ခဲ့တယ္။ အဲဒီ မိသားစု ဟာ ဆင္းရဲ လြန္း တာေၾကာင့္ ေကာင္ေလး ဟာ (၄) ႏွစ္သား အရြယ္ ကတည္းက လမ္းေ ပၚ မွာ ေျမပဲ ဆံ လိုက္ေရာင္း ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ အစား နပ္ မွန္မွန္ သူ မစားခဲ့ ရသလို အဝတ္ လံု လံု လည္း မဝတ္ခဲ့ ရပါဘူး။

ေက်ာင္း စတက္တဲ့ အရြယ္ မွာ ေကာင္ေလး ဟာ ေက်ာင္းအား ခ်ိန္တိုင္း အေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ႏွ စ္ေ ယာက္ နဲ႔ ဖိနပ္လိုက္ တိုက္ ခဲ့တယ္။ တကယ္ လို႔ ဖိနပ္တိုက္ သူ မရွိရင္ သူတို႔ ငတ္ ရပါတယ္။

ေကာင္ေလး (၁၂) ႏွစ္ အရြယ္ တစ္ညမွာ ပင္မင္းဆိုင္ သူေဌး တစ္ဦး ဖိနပ္ လာ တိုက္ခဲ့တယ္ ။ ေ ကာင္ေလးနဲ႔ အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔ထက္ ငါ ဖိနပ္တိုက္ ရဖို႔ အတြက္ သူေဌး ဆီ ဝိုင္းအံု သြား ခဲ့ ၾကတယ္။ ေကာင္ေလး သံုးေယာက္ ရဲ႕ ေတာင့္တ ေနတဲ့ မ်က္လံုး အစံုကို ၾကည့္ၿပီး သူေဌး ဆံုးျဖ တ္ ရခက္ သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူေဌး က အေၾကြေစ့ ႏွစ္ေစ့ ထုတ္ၿပီး “ဘယ္သူ ပိုက္ဆံ လိုရင္ ဘယ္သူ႔ ကို ငါ့ဖိနပ္ တိုက္ ေစမယ္။ ဖိနပ္တိုက္ခ ႏွစ္က်ပ္ ေပးမယ္” လို႔ ဆိုတယ္။

အဲဒီ တုန္းက ဖိနပ္ တစ္ခါ တိုက္မွ ျပား (၂ဝ) ရတာပါ။ အခု (၁ဝ) ဆ ေလာက္ ရမယ့္ ပိုက္ဆံ က မိုးေပၚက က်လာ တဲ့ မုန္႔ေတြ လိုပဲ ေကာင္ေလး သံုးေယာက္ ရဲ႕ မ်က္လံုး ကို အေရာက္ လက္ သြားေစ ခဲ့ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ မနက္ ကတည္းက အစာ မစားရ ေသးပါဘူး။ စားဖို႔ ပိုက္ဆံ သာ ထပ္ မရခဲ့ရင္ ကၽြန္ေ တာ္ ဆာၿပီး ေသသြား လိမ့္မယ္ ” လို႔ အေဖာ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ က ဆိုတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မွာ အစာ ျပတ္ေန တာ ၃ ရက္ ရွိသြား ပါၿပီ။ အေမ က လည္း ေန မေကာင္းဘူး။ အိမ္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စားစရာ ဝယ္ျပန္ ေပးရမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ညအိမ္ ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရိုက္ခံ ရေတာ့ မယ္” လို႔ ေနာက္ ေကာင္ေလ း တစ္ေယာက္ က ဆိုတယ္။

သူေဌး လက္ထဲ က ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ ကို ၾကည့္ၿပီး ေကာင္ေလး ခဏ ေလာက္ စဥ္းစား လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “ တကယ္ လို႔ ဒီ ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကို တစ္ေ ယာက္ တစ္က်ပ္စီ ကၽြန္ေတာ္ေပး လိုက္မယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ ေကာင္ေလး ရဲ႕အေျပာကို ၾကားေ တာ့ သူေဌးႀကီး နဲ႔ က်န္အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ ပါ အံ့အား သင့္သြား ၾကတယ္။

“သူတို႔ က ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။ သူတို႔ ဆာေန တာ တစ္ရက္ ရွိသြား ပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေန႔လယ္ တုန္းက ေျမပဲ ဆံေလး နည္းနည္း စားထား ရေတာ့ ဖိနပ္တိုက္ ဖို႔ အား ရွိ ေနပါ ေသးတယ္။ သူေဌး ရဲ႕ ဖိနပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ ပါရေစ။ သူေဌး ကို ေက်နပ္ ေစ ရ ပါမယ္” လို႔ ေကာင္ေလး က ဆက္ေျပာ ပါတယ္။

ေကာင္ေလး ေၾကာင့္ သူေဌး ခံစား သြားမိ တယ္။ ေကာင္ေလး ကို သူဖိနပ္ တိုက္ေစခဲ့ၿပီး ေငြႏွစ္ က်ပ္ ကို ေ ပး လိုက္ တယ္။ ေကာင္ေလး က ဘာမွ မေျပာဘဲ ေငြႏွစ္က်ပ္ ကို ယူၿပီး သူ႔ အေဖာ္ ႏွ စ္ေ ယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း ခဲြေပး လိုက္တယ္။

ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ သူေဌး က ေကာင္ေလး ကို ရွာၿပီး ေက်ာင္းအား ခ်ိန္တိုင္း သူ႔ ပင္မင္း ဆိုင္ မွာ အလုပ္ လုပ္ေစ ခဲ့ တယ္။ ညစာ ထမင္းပါ ေကၽြး ခဲ့တယ္။ လုပ္အားခ နည္း ေပမယ့္ ဖိနပ္ လိုက္တိုက္ တာ ထက္ စာရင္ ပိုေကာင္း ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ ထက္ပို ဆင္းရဲ က်ပ္တည္း သူကို ကူညီ ခဲ့လို႔ ရလာတဲ့ အခြင့္အေရး ဆိုတာကို ေကာင္ေလး သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္ ေနာက္ခါ မွာ သူတတ္စြမ္း သေလာက္ သူ႔ ထက္ ပို က်ပ္တည္ း တဲ့ လူေတြကို ေတြ႔တိုင္း ေကာင္ေလး ကူညီ ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ေက်ာင္း ရပ္နားၿပီး အလုပ္ရံု မွာ အလုပ္သမား ဝင္လုပ္ ခဲ့တယ္။ အလုပ္သ မား ေတြ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး ရဖို႔ သူ ေတာင္းဆို ခဲ့တယ္။ အသက္ (၂၁) မွာ အလုပ္သမား အသင္းထဲ သူဝင္ ခဲ့တယ္။ အသက္ (၄၅) ႏွစ္မွာ အလုပ္သမား ပါတီ ကို သူတည္ေထာင္ ခဲ့တယ္။

(၂ဝဝ၂) ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ မွာ “ ဒီႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ လူေတြ အားလံုး တစ္ေန႔ကို ထမင္း သံုးႏွပ္ မွန္မွန္ စားေစ ရမယ္” ဆိုၿပီး သူ ေရြးေကာက္ပဲြ ဝင္ခဲ့တယ္။ ျပည္သူ အမ်ားရဲ႕ အားေပး ေထာက္ခံမႈ ကို သူ ရခဲ့ၿပီး ဘရာဇီး ႏိုင္ငံရဲ႕ (၃၅) ဦး ေျမာက္ သမၼတ ျဖစ္လာခဲ့ တယ္။ သူဟာ ဘရာဇီး သမုိင္း မွာ ပထမ ဦးဆံုး အလုပ္သမား ကေန သမၼတ ျဖစ္လာသူ ျဖစ္တယ္။ (၂ဝဝ၆) ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယ အ ႀကိမ္ သမၼတအျဖစ္ သူ ဆက္လက္ အေရြးခံခဲ့ ရျပန္တယ္။

သူ သမၼတ ျဖစ္တဲ့ (၈) ႏွစ္ အတြင္းမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့ ကတိ အတိုင္း လက္ေတြ႔ အေကာင္ အ ထ ည္ ေဖာ္ခဲ့ တယ္။ တစ္ ႏိုင္ငံလံုးမွာ ရွိတဲ့ ၉၃% ေသာ ကေလးငယ္ ေတြ နဲ႔ ၈၃% ေသာ အရြ ယ္ ေရာက္သူ ေတြကို တစ္ေန႔ သံုးနပ္ မွန္ေစခဲ့ တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္ မွာ ဘရာဇီး ႏိုင္ငံ ကို “ ျမက္စားတဲ့ ဒိုင္ႏိုေဆာ ” ဘဝ ကေန “ အေမရိကား တိုက္ရဲ႕ ျခေသၤ့ ” အျဖစ္ တစ္ကမာၻ လံုး ရဲ႕ ၁ဝ ႏိုင္ငံေျမာက္ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့ တယ္။

သူကေတာ့ တျခားသူ မဟုတ္ ပါဘူး။ (၂ဝ၁ဝ) ႏွစ္ကုန္ ပိုင္းမွာ သမၼတ အျဖစ္ က တာဝန္ ရပ္နား ခဲ့တဲ့ ဘရာဇီး သမၼတ ေဟာင္း Luiz Inacio Lula da Silva ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ဘယ္ေ တာ့ မွ လက္ မေလ်ာ့ နဲ႔ .. သူတစ္ပါး ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔လႊတ္ ပါနဲ႔တဲ့။

ေတာ္ထက္ တဲ့ တစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္ျခင္း က တစ္ပါးသူ ေကာင္းစားေရး အတြက္ပါ။ သူတစ္ပါး ကို ကူညီေနစဥ္ အေတာ အတြင္းမွာ သင္ ဘုရား ျဖစ္လာလို႔ ပါပဲ။ သူတစ္ပါး ကို ဂရုစိုက္ ေလေလ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို စိုးရိမ္ ပူပန္စိတ္ နည္း ေလေလ တဲ့ —- Dalai Lama က ေဟာခဲ့ပါတယ္။

အာကာ ထက္ ျမင့္

Golden Land Myanmar

http://myawadynews.blogspot.com/2013/09/blog-post_2287.html