ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယေၾကာင့္´´

                 ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တုန္းက သိၾကားမင္းက ျမတ္စြာဘုရား ကို ေမးေလွ်ာက္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေျဖတာေလးတစ္ခုရွိတယ္။ သတၱ၀ါေတြက ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္လ်က္နဲ႔ မခ်မ္းသာဘဲျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ မခ်မ္းသာတာဟာ ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယေၾကာင့္လို႔ ေျဖတယ္။ ဣႆာဆိုတာက သူတစ္ပါးႀကီးပြား တိုးတက္တာကို မနာလိုတဲ့သေဘာ၊ မစၦရိယဆိုတာက ကိုယ့္လိုမ်ဳိး သူတစ္ပါး မႀကီးပြားမတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့သေဘာ။ သူတစ္ပါးျပည့္စံုတာကို မနာလိုတာက ဣႆာ။ ကိုယ့္လို သူတစ္ပါး မျပည့္စံုေစခ်င္တာက မစၦရိယ။ ႏွစ္ခုက တူသလိုလိုနဲ႔ မတူဘူးေနာ္။ တခ်ဳိ႕က ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယကို တြဲၿပီးေျပာလို႔ အတူတူပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ 

     ဣႆာဆိုတာက သူမ်ားရဲ႕ ျပည့္စံုမႈကို အာ႐ံုျပဳတာ၊ မစၦရိယဆိုတာ ကိုယ္ရဲ႕ျပည့္စံုမႈကို အာ႐ံုျပဳတာ။ အာ႐ံုခ်င္းမတူဘူး။ ဣႆာဆိုတာ သူမ်ားေတြျပည့္စံုတာကို ၾကည့္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္တာ။ ဣႆာဆိုတာက ပါဠိစကားလံုး၊ အသံထြက္ေလးနဲ႔ေျပာရင္ ဣႆာဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္အိတ္ထက္ သူ႔အိတ္သာတာကို မႀကိဳက္တာကို ဣႆာလို႔ေခၚတယ္။ မစၦရိယက်ေတာ့ ကိုယ္ႀကီးပြားသလို မႀကီးပြားေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ေအာင္ျမင္သလို မေအာင္ျမင္ေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ရထားတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ဳိး မရေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ရထားတဲ့ ရာထူးအာဏာမ်ဳိး မရေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ရထားတဲ့ ျပည့္စံုမႈမ်ဳိး မရေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါကို မစၦရိယလို႔ေခၚတယ္။

မုဒိတာတရားသာ အားေကာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ ဣႆာတရား ေခါင္းပါး သြားမွာပဲ။ သူတစ္ပါးရဲ႕ျပည့္စံုမႈ၊ အဆင္ေျပမႈ၊ ႀကီးပြားတိုးတက္မႈ၊ ေအာင္ျမင္ မႈ၊ ေထာက္ခံမႈေတြကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ မနာလိုတဲ့ ဣႆာမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဣႆာရွိလို႔ ဆင္းရဲေနတာဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရား က ေဟာထားေတာ့ ဣႆာမရွိလို႔ မုဒိတာအားေကာင္းမယ္ဆုိရင္ ခ်မ္းသာမွာေပါ့။ ကိုယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလည္း ခ်မ္းသာမယ္။

က႐ုဏာတရားသာ တကယ္အားေကာင္းမယ္ဆုိရင္ သူတစ္ပါးကို သနားတယ္၊ ၾကင္နာတယ္ဆိုမွေတာ့ ကိုယ့္လိုမ်ဳိး မျပည့္စံုေစခ်င္ဘူး၊ ကိုယ့္လိုမ်ဳိး အဆင္မေျပေစခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ မစၦရိယဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ၊ အဆင္မေျပတဲ့သူေတြကို သနားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ သူ ျပည့္စံုသြားေစခ်င္ လိုက္တာ၊ သူအဆင္ေျပသြားေစခ်င္လိုက္တာဆိုတဲ့ က႐ုဏာေလး ျဖစ္ သြားၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္လိုျပည့္စံုေအာင္၊ ကိုယ့္လိုအဆင္ေျပေအာင္ ကူညီေပးျဖစ္မွာေပါ့။

က႐ုဏာအားေကာင္းရင္ မစၦရိယမရွိေတာ့ဘူး။ မုဒိတာအားေကာင္းရင္ ဣႆာမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဖ်က္ဆီးတာ လည္း ဣႆာနဲ႔မစၦရိယပဲ။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ခ်မ္းသာမႈကို ဖ်က္ဆီးတာကလည္း ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယဆိုေတာ့ က႐ုဏာနဲ႔ မုဒိတာသာ အားေကာင္းသြားရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ေနတဲ့ ဣႆာနဲ႔မစၦရိယႏွစ္ခုစလံုး ကင္းရွင္းသြားမယ္။ အဲဒီႏွစ္ခု ကင္းရွင္းသြား ရင္ ေမတၱာတရားေတြလည္း အားေကာင္းလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စြမ္းႏိုင္သမွ် ကူညီၾကေတာ့မွာေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလည္း တိုးတက္သြားမယ္။

ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယလႊမ္းမိုးျခင္းေၾကာင့္ ပထမဆံုး စိတ္ဆင္းရဲရတာက ကိုယ္ပဲေလ။ ကိုယ့္ထက္သာသြားၿပီဆိုရင္ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ ကာယကံရွင္က သိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က အဓိက စိတ္မခ်မ္းမသာေတြျဖစ္ေနတာေလ။ ဣႆာဆိုတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လည္း စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ မုဒိတာထားေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ၀မ္းသာရတယ္။ မစၦရိယဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ကိုယ့္လိုမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္လိုမ်ဳိး မေကာင္းစားေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္သာေကာင္းစားခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးပဲ ေကာင္းစားေစခ်င္တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ ဒုကၡေရာက္ရင္ ေရာက္ပါေစဆိုတာ က႐ုဏာတရားမရွိလို႔ေပါ့။ 

      က႐ုဏာတရားသာ တကယ္ရွိလို႔ရွိရင္ ကိုယ့္မွာရွိသမွ် ပံုေအာၿပီးေတာင္ ေပးလိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ မစၦရိယ မရိွေတာ့ဘူး။ ျပည့္စံုမႈကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သိမ္းပိုက္ထားခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြ မခ်မ္းသာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ဣႆာနဲ႔ မစၦရိယမရွိေအာင္၊ က႐ုဏာနဲ႔ မုဒိတာအားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိကမိန္႔ၾကားေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရားအေၾကာင္း
Eternal Light Magazine
August 2013
လူငယ္ႏွင့္ ျဗဟၼစိုရ္တရား

 https://www.facebook.com/photo.php?fbid=454701187961051&set=a.35104771499306