ပါရမီ ပါေသာ္လည္း တရား မရႏိုင္ေသာ သူ မျဖစ္ပါေစႏွင့္

  ယခုတစ္ေလာ ဓမၼေဆာင္းပါး ဖတ္သူ တခ်ိဳ႕တေလ က ဓမၼေရးရာ ေဆြးေႏြး လိုသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ နည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ဆက္သြယ္ေမးျမန္းလာၾကပါသည္။

(ထိုသို႔ သိလိုသည္မ်ားအလြယ္တကူ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ဓမၼေဆာင္းပါးမ်ားေရးသည့္အခါ ေအာက္ေျခ၌ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ဆက္သြယ္ႏိုင္မည့္လိပ္စာ၊ဖုန္း၊E.mail၊မ်ားထည့္ထား ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။)

ဓမၼ ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္စြမ္းသည့္ဘက္မွ ကူညီႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါ။
က်န္ခဲ႔သည့္ရက္ပိုင္းကမူ-

"မဟာဓန သူေ႒းသား ခမ်ာ ပါရမီ ပါလ်က္သားနဲ႔ တရားမရဘူး လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ႔တာကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖင့္ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာရယ္"ဟူ၍ တရားေဆြးေႏြးေဖာ္ ဓမၼမိတ္ေဆြတစ္ဦး မွ မေက်မခ်မ္း ေလသံျဖင့္ ဆိုလွာပါ၏။
သူေျပာသည့္ "မဟာဓန သူေ႒းသား" အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ကို "ဓမၼပဒကထာ" ၌ေလ့လာ ဖတ္ၾကည့္္မိေသာအခါ-
"မဟာဓန သူေ႒းသား" သည္-

၁။သူ႕ဘက္ မွ ကုေဋ(၈၀)၊မယား ဘက္မွ ကုေဋ(၈၀) ေပါင္း ကုေဋ (၁၆၀) ပိုင္ဆုိင္ေသာ သူေ႒းႀကီး။
၂။ဘုရင္၏ ဘ႑ာေရးအတိုင္ပင္ခံျဖစ္၍ နန္းေတာ္သို႔တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ သြားေရာက္၍ ခ စားရျခင္း။
၃။အရက္သမားတို႔၏ စည္းရံုးမႈ အရ အရက္သမားဘ၀ သို႔ ေရာက္၍ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ခမ္းရျခင္း။
၄။ ေနာက္ဆံုး စားစရာပင္ မရွိ၍ ခြက္လက္ဆြဲ ကာ ေတာင္းစားရျခင္း စသည္ အခ်က္မ်ားကုိ အၾကမ္းဖ်င္းမွတ္သားရပါသည္ေပါ့။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ "ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္"က-

"အာနႏၵာ-
ဤ "မဟာဓနသူေ႒းသား" ကိုၾကည့္ေလာ့၊
သူသည္ "ပထမ အရြယ္"က ေကာင္းေသာဥစၥာ ရွာေဖြရင္းႏွီးအံ့။
ဤ ဗာရာဏသီျပည္တြင္" ထိပ္တန္း သူေ႒းႀကီး"ျဖစ္မည္။
အကယ္၍ လူ႕ေဘာင္ကိုစြန္႕ခြာ၍ "ရဟန္း၀တ္" ကာ တရားအားထုတ္ပါက "ရဟႏၱာ" ျဖစ္မည္။
"မယား" ကား "အနာဂါနမ္" ျဖစ္မည္။
"ဒုတိယအရြယ္"က်မွ ရွိသမွ် ပစၥည္းႏွင့္ရင္းႏွီးပါက
"ဒုတိယ တန္းစားသူေ႒း"ျဖစ္မည္။
တရားအားထုတ္ပါက "အနာဂါမ္" ျဖစ္ၿပီး "မယား" က "သကဒါဂမ္"ျဖစ္မည္။
"တတိယအရြယ္"က်မွ သတိတရားရၿပီး က်န္ရွိသမွ် ပစၥည္းကေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးပါက
"တတိယတန္းစားသူေ႒း" ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္၍
တရားအားထုတ္ပါ က "သကဒါဂါမ္" ျဖစ္ကာ "မယား" က "ေသာတာပန္" ျဖစ္လိမ္႔ဦးမည္။
ဣဒါနိပန=ယခုေတာ့ကား
ဂီဟိေဘာဂေတာပိ=လူ႕ဥစၥာစီးပြားခ်မ္းသာမွလည္း
ပရိဟီေနာ=ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ၿပီး
သာမညေတာပိ=ရဟန္းဘ၀ အရဟတၱဖိုလ္ မွလည္း
ပရိဟီေနာ=ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ၿပီး
ပရိဟာယိတြာစ=ေလာကီဥစၥာ လူခ်မ္းသာ၊ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာ ရဟန္းတရား တို႔မွ ပ်က္စီးဆုတ္ယုတ္ၿပီးရမွာကား
သုကၡပလႅေလ=ေရေျခာက္ခမ္းေနေသာ ရြံ႕အိုင္နခမ္း၌
ေကာဥၨသကုေဏာ၀ိယ=အေတာင္က်ိဳးကာ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္၊မပ်ံႏိုင္ေသာ ႀကိဳးၾကာအိုႀကီး ကဲ႔သို႔
ဇာေတာ=ျဖစ္၏"
ဟု "အရွင္အာနႏၵာ"ကိုေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါေၾကာင္း ဓမၼပဒကထာ၌ ပါ၀င္ပါ၏။

ဤေဖာ္ျပခ်က္အရ "ပါရမီ" ပါ, ပါ လွ်က္ ဘာေၾကာင့္ တရားမရသည္ ကိုျမင္သာေလာက္ေပၿပီ။
ေနာ့ေပတဲ႔ ဒိထက္ ရွင္းလင္းေအာင္တင္ျပခြင့္ျပဳေစခ်င္ပါေသးသည္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ လည္းသိၿပီးျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ဒီလိုပါ။
"ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္" က "အဂၤုတၱရ ပါဠိေတာ္၊တိက နိပါတ္"တြင္ "လူနာ(၃)မ်ိဳး ႏွင့္တူသည့္ ပုဂၢိဳလ္ (၃)မ်ိဳး"ကို ဤသို႔ေဟာၾကားဖူးပါ၏။

(၁) အခ်ိဳ႕ေသာ လူနာ သည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေဆး၀ါး၊ဓါတ္စာ၊ သူနာျပဳစုမႈ ရရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ
ထို ေရာဂါ မွ မေပ်ာက္ေသာ လူနာ။
ထို "ပထမလူနာ" မ်ိဳး သည္-"ပဒပရမ ပုဂိၢိဳလ္"မ်ိဳး ႏွင့္တူပါသည္။"ပရမဒ ပုဂိၢဳလ္"သည္ ဤဘ၀၊ဤကိုယ္ ျဖင့္ မည္မွ်ပင္တရားအလုပ္ အားထုတ္ပါေသာ္လည္း ကၽြတ္လြတ္ခြင့္ မရွိ။
သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ အားထုတ္မႈ၏ အေၾကာင္းခံေၾကာင့္ "အနာဂေထ ပစၥေယာ ဘ၀ိႆတိ" အရ "ဒုတိယဘ၀" ဤဘုရားရွင္ သာသနာ တြင္မွာပင္ ကၽြတ္လြတ္ႏိုင္ပါ၏။
( ပိုမိုသေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ သာဓက ျပရမည္ ဆိုပါလွ်င္-"၀ိမာန ၀တၳဳ" မွ "ဆတၱမာဏ၀ လုလင္၀တၳဳ","ဖားနတ္သား ၀တၳဳ" ႏွင့္ "မူလပဏာသ" မွ "သစၥကပရဗိုဇ္" ,တို႔ျဖစ္ပါ၏။)

(၂) အခ်ိဳ႕ေသာ လူနာ သည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေဆး၀ါး၊ဓါတ္စာ၊ သူနာျပဳစုမႈ ရရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ
ထို ေရာဂါ မွ ေပ်ာက္ကင္းမည့္ လူနာ။
ထို "ဒုတိယသူနာ"မ်ိဳးသည္-ေရွးေရွးဘုရားအဆက္ဆက္ အထံေတာ္တြင္ "နိယတဗ်ာဒိတ္" ရၿပီးေသာ က်ိန္းေသ အကၽြတ္တရားရမည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

(၃) အခ်ိဳ႕ေသာ လူနာ သည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေဆး၀ါး၊ဓါတ္စာ၊ သူနာျပဳစုမႈ ရလွ်င္ ထို ေရာဂါ မွ ေပ်ာက္၏။
သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေဆး၀ါး၊ဓါတ္စာ၊ သူနာျပဳစုမႈ ထို ေရာဂါ မွ မေပ်ာက္ပဲ ေသမည့္ လူနာ။
ထို "တတိယသူနာ"မ်ိဳးသည္-"ေနယ် ပုဂၢိဳလ္"မ်ိဳး ႏွင့္တူပါ၏။ထို ပုဂၢိဳလ္ သည္ "ပါရမီ"လည္းပါ၏။
"မဟာသတိပ႒ာန္နည္း"လည္း မွန္၏။ ထို မွန္သည့္အတိုင္း "သမၼပၸဓာန္,လံု႔လ၀ီရိယ" ႏွင့္အားထုတ္ပါက တရားရပါမည္။

"တရားကို နည္းလမ္းတက်လည္း မေလ့လာ"-"အားထုတ္မႈ လံု႔လ၀ီရိယလည္း မရွိ"ပါက ဤဘ၀ကၽြတ္မည့္"ပစိၦမဘ၀ိက ပါရမီ" ပါေသာ္လည္း လံုး၀ တရားမရႏိုင္ပါ။
ဤအေၾကာင္းအရာ ႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း "ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး"က-
"ယခု ကာလ ၌အမ်ားတို႔ထင္မွတ္ေနၾကသည္ကား ပါရမီျပည့္လွ်င္ ဘုရားသာသနာႏွင့္မေတြ႕ခ်င္ေသာ္လည္းမေနရ ေတြ႕ရမည္မုခ်။ မကၽြတ္ခ်င္ေသာ္လည္း မေနရ ကၽြတ္ရမည္ မုခ် ဟု ထင္မွတ္ေနၾကကုန္၏။ နိယာတ၊အနိယာတရွိသည္ကို သတိမမူၾကကုန္။

ဤသို႔ျပဆိုခဲ႔ၿပီးေသာ ပါဠိ၊အ႒ကထာ တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မဟာဓနသူေ႒းသား၀တၳဳမ်ားကိုလည္းေကာင္း ၊ေထာက္ေျမာ္၍
ကၽြတ္ထိုက္ေသာ ပါရမီရွိၾကေလကုန္ေသာ္လည္း အနိယတ ေနယ် ပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးတို႔မွာ ကၽြတ္ေလာက္ေအာင္ လံု႔လ၀ီရိယထား၍ အားထုတ္ၾကကုန္ၾကမွသာ ဤဘုရားသာသနာေတာ္၌ မဂ္ဖိုလ္ ကိုရႏိုင္ၾကရာ၏။
ကၽြတ္ထိုက္ေသာ ပါရမီရွိၾကပါကုန္ေသာ္လည္း အားထုတ္မႈလံု႕လ၀ီရိယ ယုတ္ေလ်ာ့၍ ေနခဲ႔လွ်င္ ဤ ဘုရားသာသနာေတာ္၌ မဂ္ဖိုလ္ ကို မရၾကကုန္ ဟူေသာ သေဘာကိုယံုၾကည္စြာ သိအပ္၊မွတ္အပ္၏။" ဟု "ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏-ေဗာဓိပကၡိယ ဒီပနီ" တြင္ အတိအလင္းေရးထားပါ၏။

စကားမက်န္ေအာင္ ေျပာရပါလွ်င္ "တရားမရေစႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရား(၂)ပါး"ရွိပါေသးသည္။(မဇ်ၥိမပဏာသ အ႒ကထာ-၇) ေဒသနာေတာ္ အရ ဟုပင္ဆိုရပါမည္ေပါ့။
ထို အေၾကာင္းတရား(၂)မ်ိဳးမွာ-

"ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္" ေရွ႕ေမွာက္ေတာ္ ၌ တရားနာ ေနသူျဖင့္လင့္ကစား
၁။ကိရိယပရိဟာနိယာ (တရားနည္း ခံယူရာ၌ မၿပီးမဆံုး ခၽြတ္ယြင္းမႈ)
(ဥပမာ အားျဖင့္- အရွင္သာရိပုတၱရာ သည္ ဓနဥၥာနိပုဏၰားႀကီး အား တရားသြားေဟာရာ၌ ပုဏၰားႀကီး ခံယူႏိုင္သည့္ ပရမတၳသဘာ၀ ကို ေဟာညႊန္ေပးလွ်င္ ေသာတာပန္ ျဖစ္မည္။ ထို အာသယ ကို မဆင္ျခင္မိဘဲ ျဗဟၼာ ျဖစ္ေၾကာင္း သမထ မ်ိဳးကိုသာ ေဟာမိ၍ ေသာတာပန္ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ျဗဟၼာျပည္ သို႔ ေရာက္သြားရျခင္းမ်ိဳး သည္ ကိရိယပရိဟာနိ အျပစ္ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။)

၂။ ပါပမိတၱတာယ (မေကာင္းေသာသူ ႏွင့္ ေပါင္းမိမႈ)
(ဥပမာ အားျဖင့္-အဇာတသတ္မင္းသား သည္ ေပါင္းမွာေသာ ေဒ၀ဒတ္ ၏စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ ခမည္းေတာ္ ဗိမိၺသာရမင္းႀကီး အား မသတ္လွ်င္ "သာမညဖလသုတ္"ကို ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္မွၾကားနာရၿပီး အဆံုး၌ ေသာတာပန္ ျဖစ္ရမည္ျဖစ္ပါ၏။ယခုမူ-မေကာင္းေသာမိတ္ေဆြႏွင့္ေပါင္းမိ၍အဖ သတ္ေသာကံ ကိုက်ဴးလြန္မိသျဖင့္ တရားမရေသာ ပါပမိတၱတာ အျပစ္ ျဖစ္ပါ၏)
ယခု မဟာဓန သူေ႒းသားသည္လည္း ပါပမိတၱဟူေသာ အရက္သမားအေပါင္းအသင္းမွားကာ ဥစၥာပစၥည္းကုေဋ(၁၆၀)ကုန္သြားသည့္အျပင္ မည္သည့္ပစၥညး္မွ် မက်န္ေအာင္ အေပါင္းမွား၍ သူေတာင္းစား ျဖစ္ခဲ႔ရပါ၏။

ဤသည္ က ႏွေျမာ စရာမေကာင္းလွေသးပါ။ တကယ္ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွသည့္ကိစၥ မွာ-
ဘ၀မ်ားစြာ ဒါန၊သီလ စေသာ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ၀ဋ္ျပတ္ေသာ ၀ိ၀ဋမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံ၍ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးခဲ႔ရသည့္ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေလာက္သည့္ ပါရမီ မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။

မိမိ၌ေအာင္ျမင္ေသာ မ်ိဳးေစ့ မည္မွ်ပင္ရွိေနေစကာမူ ထိုမ်ိဳးေစ့ အပင္ေပါက္ရာေပါက္ေၾကာင္း ေျမ သို႔ခ်ျခင္း၊ေရေလာင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း မရွိပါက ပုပ္ေဆြးပ်က္စီးသြားမည္ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီ လည္းရွိပါမွ။လံု႔လ၀ီရိယလည္း စိုက္ထုတ္၍ လြတ္လို၊ကၽြတ္လိုေသာ ဆႏၵျဖင့္သာလွ်င္လံု႔လမယုတ္၊ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါ၏။
ထံုးစံအတိုင္း- ၾကားဖူးနား၀ စာေလးတစ္ပုဒ္ ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ျပန္လည္ျပဳျပင္၍ ျပန္ေျပာျပရပါဦးမည္။
(မူရင္း ကေတာ့ အျခားအေၾကာင္းအရာပါ)

"သဗၺာန္သမား"တစ္ေယာက္သည္ ကူးတို႔ဆိပ္ တြင္ ခရီးသည္ ေမွ်ာ္ေနသည္ ဆိုပါစို႔။
ခဏအၾကာတြင္ သားသားနားနား၀တ္စားၿပီး လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးဆြဲထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ပို႔ေပးရန္ ငွားရမ္းပါသည္။
သဗၺာန္ ထြက္ခြာ စ တြင္ ထို "ပုဂၢိဳလ္" က ေမးပါ၏။

"မင္း အဘိဓမၼာ တတ္သလား "
"သဗၺာန္ သမား" က မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္-
" သရဏဂံု (၃)ပါး ကလြဲရင္ ဘာ မွမတတ္ဘူး ခင္ဗ်ာ"
"ခရီးသည္ ပညာရွင္ႀကီး" က ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္ၿပီး-
"အင္းး….ခုလို ၀ိမုတၱိယုဂၢ ေခတ္မွာ အဘိဓမၼာ မွ မတတ္ရင္ လူျဖစ္ရံႈးတာပဲကြ"
"သဗၺာန္သမားေလး"အေတာ္ အားငယ္သြားရွာပါသည္။
ထို"ပုဂၢိဳလ္"က ထပ္မံေမးျပန္ပါသည္။
"မင္း ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေရာ တတ္သလား"
"ၾသကာသ ဘုရားရွိခိုးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပါ ခင္ဗ်ာ"
"အင္းး….မင္းေတာ့ အေတာ္ သနားစဖြယ္ေကာင္းေနေရာ့ၿပီ ကြယ့္"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေရးေတးေတး ရိပ္မိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ"

ျမစ္လယ္ သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေကာင္းကင္းတစ္ျပင္လံုး အံု႕မိႈင္းၿပီးနီရဲလာသည္ကိုေတြ႕ရ၏။
"သဗၺာန္သမား" က-
"မုန္တိုင္း တိုက္ေတာ႔မယ္ ခင္ဗ်"
"ခရီသည္ ပညာရွင္ႀကီး" က ထိတ္လန္႔တၾကားျဖင့္-
"ဒုကၡပဲ ငါ ေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
"သဗၺာန္သမား"က ေကာင္းကင္ ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး-
"ေလမုန္တိုင္း က အဘိဓမၼာ နဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ မတတ္ေတာ့လည္း ခက္သားကလား ဗ်" ဟု ေရရြတ္သည္ဆို၏။
ေတြးသာ ၾကည့္ပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ။

ေရးသားၿပီးစီး။ ။ ၁၃၇၄၅ခုႏွစ္၊၊နယုန္လဆုတ္(၄)ရက္၊(၂၇-၆-၂၀၁၃)ရက္ေန႔၊ဗုဒၶဟူးေန႔- (ေန႔လည္ -၁၀း ၄၀)
ခ်မ္းသာပါေစ၊ေအးၿငိမ္းပါေစ၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ
သင့္ ကလ်ာဏ မိတၱ
(ည.ည.တ)

nyinyitindrums@gmail.com
(09-445108754)
http://buddhismworld.ning.com/profile/0pibe7atevqdc
http://www.facebook.com/konyinyi.ti

မူရင္း=http://buddhismworld.ning.com/profiles/blog/show?id=6371237%3ABlogPost%3A