အကုသိုလ္အျပစ္မ်ား ကုစားနည္း

   ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လူငယ္ဘ၀က ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနခဲ့ၾကရင္း သီလမလံုၿခံဳမႈမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား၏ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို အေလးအနက္ နာယူလ်က္ ရွိသျဖင့္ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို ေနာင္တရလ်က္ ထိတ္လန္႔၍လည္း ေနၾကပါသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ျပဳၿပီးေသာ အျပစ္မ်ားေက်ေစရန္ အာပတ္ေျဖ ကုစားနည္း မ်ားကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သလို လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားအတြက္ အကုသိုလ္ကုစား နည္းမ်ား ေဟာၾကားခဲ့ပါက သိရွိၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးလိုပါသည္ခင္ဗ်ား။

         ေမာင္ငယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သမၼပဓာန္ေလးပါးတြင္ “ဥပၸႏၷာနံ ပါပကာနံ ပဟာနာယ ၀ါယာေမာ” “ျဖစ္ကုန္ၿပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ား (ႏွင့္ အလားတူ မျဖစ္ေသးေသာ အကုသိုလ္မ်ား) ကို ပယ္ျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္း”ဟု ပါရွိရာ ထိုအေၾကာင္းအရာကို သၿဂႌဳဟ္ဘာသာဋီကာ၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ျပထား၏။
“ဥပၸႏၷပါပကကို မဂ္ကုသိုလ္၌ရွိေသာ ၀ီရိယ၏ ပယ္ရွားပံုမွာ ထင္ရွားၿပီ၊ ေလာကီကုသိုလ္မ်ား၏ ပယ္ရွားပံုကား “ငါသည္ ပါဏာတိပါတမႈကို ျပဳမိေခ်ၿပီ၊ ထိုပါဏာတိပါတမႈကား မေကာင္းဆိုး၀ါးလွ၏။

          ဤပါဏာတိပါတမႈကို ျပဳမိသည့္အတြက္ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္ျခင္း ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ေနလွ်င္ အကုသိုလ္ေတြသာ ထပ္၍ တိုးပြားေတာ့မည္၊ ပူပန္မႈေၾကာင့္ ျပဳမိတာကိုလည္း မျပဳရာေရာက္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္” ဤသို႔ဆင္ျခင္ ၿပီးလွ်င္ ထိုျပဳမိေသာ ပါဏာတိပါတမႈကို လံုးလံုးဂ႐ုမျပဳဘဲ ပယ္စြန္႔လိုက္၏၊ ေနာက္ေနာင္အခါလည္း ထိုပါဏာတိပါတမႈ မျဖစ္ဖို႔ရာ လြန္စြာေရွာင္ၾကဥ္၏။ ဤသို႔ေသာ နည္းအားျဖင့္ အားထုတ္သည္ ရွိေသာ္ ျဖစ္ၿပီးပါဏာတိပါတအမႈကိုလည္း ပယ္ႏိုင္၏၊ ျဖစ္ၿပီး ပါဏာတိပါတႏွင့္ အလားတူေသာ ပါဏာတိပါတ ကိုလည္း ပယ္စြန္႔ရာေရာက္၏။
ဤကဲ့သို႔ ပယ္စြန္႔မႈေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ိဳးမေပးေတာ့ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ကား အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမည္မဟုတ္၊ ဆက္လက္အားထုတ္လွ်င္ အေဟာသိကံပင္ ျဖစ္ေလာက္ရာ၏။” (သဂၤဟ-ဘာဋီ၊ ၅၈၃)

     အထက္ပါ ဆင္ျခင္၍ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ပယ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားနည္းမွာ (သဠာယတန၀ဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ဂါမဏိသံယုတ္၊ သခၤဓမသုတ္) ၌ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူထားသည့္ နည္းပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသုတ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ထုတ္ျပပါမည္။
အခါတစ္ပါး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ နာဠႏၵၿမိဳ႕ ပါ၀ါရိကသူေဌး၏ သရက္ဥယ်ာဥ္၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူခိုက္ နိဂဏၭ၏ တပည့္ျဖစ္ေသာ အသိဗႏၶက၏သား ရြာသူႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေနၿပီးေသာ အသိဗႏၶက၏သား ရြာသူႀကီးအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ရြာသူႀကီး နိဂဏၭနာဋပုတၱသည္ တပည့္တို႔အား အဘယ္သို႔ တရားေဟာ သနည္း” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

      အရွင္ဘုရား နိဂဏၭနာဋပုတၱသည္ တပည့္တို႔အား ဤသို႔ တရားေဟာပါ၏- “အသက္ကုိ သတ္သူ၊ မေပးသည္ကုိ ခုိးယူသူ၊ ကာမတို႔၌ မွားယြင္းစြာ က်င့္သူ၊ မမွန္ ေျပာသူဟူသမွ်သည္ အပါယ္က်၏၊ ငရဲက်၏။ မ်ားေသာ ထုိထုိကံက ေဆာင္သြား၏” ဟု နိဂဏၭနာဋပုတၱသည္ တပည့္တို႔အား ဤသို႔ တရားေဟာပါ၏။ (အထက္ပါ နိဂဏၭနာဋပုတၱ၏ ေဟာေျပာခ်က္တြင္ ပါဏာတိပါတစေသာ သီလေလးပါး လြန္က်ဴးသူ မွန္သမွ်သည္ အပါယ္-ငရဲက်၏-ဟူေသာ အဆိုႏွင့္ မ်ားေသာထိုထိုကံက ေဆာင္သြား၏- ဟူေသာ အဆိုႏွစ္ရပ္ကို ေတြရမည္ျဖစ္၏။

          အထက္ပါအဆိုႏွစ္ရပ္တြင္ သူ႔အသက္ကို သတ္သူမွန္သမွ် အပါယ္ငရဲက်မည္မွန္လွ်င္ ‘မ်ားေသာ ထုိထိုကံက ေဆာင္သြား၏’ ဟူေသာ အဆိုသည္ မွားရာ၏။ အနည္းငယ္ရွင္းပါမည္။ မ်ားေသာ ထိုထိုကံက ေဆာင္သြားသည္ (ေရမ်ားေရႏိုင္ မီးမ်ားမီႏိုင္-ဟူသကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ကံမ်ားလွ်င္ ကုသိုလ္ကံက သုဂတိသုိ႔ ပို႔ေဆာင္၍ အကုသိုလ္ကံမ်ားလွ်င္ အကုသိုလ္ကံက ဒုဂၢတိသုိ႔ ပို႔ေဆာင္သည္) မွန္ပါလွ်င္ သူ႔အသက္သတ္သူမွန္သမွ် အပါယ္ငရဲသို႔ မက်ႏိုင္၊ သူ႔အသက္ကို သတ္ၿပီးေနာက္ ကုသိုလ္မ်ားျပဳထားပါလွ်င္ ကုသိုလ္ကံက မ်ားသည့္အတြက္ ‘မ်ားေသာထိုထိုကံက ေဆာင္သြားေသာေၾကာင့္’ သုဂတိသို႔သာ ေရာက္ရာ၏။
အပါယ္ငရဲသို႔ မက်ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

     ဤသို႔လွ်င္ နိဂဏၭ၏ ေဟာေျပာခ်က္သည္ ေရွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေန၏။ သီလေလးပါး ခ်ိဳးဖ်က္သူမွန္သမွ် အပါယ္ငရဲက်၏-ဟူေသာ ေရွ႕စကားကို မ်ားေသာ ထုိထိုကံက ေဆာင္သြား၏-ဟူေသာ ေနာက္စကား က ေခ်ဖ်က္လ်က္ရွိ၏။ သီလေလးပါး တစ္ပါးပါးခ်ိဳးဖ်က္ဖူးသူမွန္သမွ် ငရဲက်ရမည္မွန္လွ်င္ ငရဲမွလြတ္သူဟူ၍ မရွိသေလာက္ျဖစ္ရာ၏။ မ်ားေသာထိုထိုကံက ေဆာင္သြားသူမွန္လွ်င္ ငရဲက်သူဟူ၍ မရွိသေလာက္ျဖစ္ရာ၏။)

“မ်ားေသာ ထိုထိုကံက ေဆာင္သြား၏” ဟူေသာ အဆိုကို ေရွးဦးစြာ ေခ်ဖ်က္လိုေသာ ဘုရားရွင္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္ေတာ္မူ၏။ ရြာသူႀကီး နိဂဏၭနာဋပုတၱ၏ စကားအရ မ်ားေသာ ထုိထုိကံက ေဆာင္သြားခဲ့ေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အပါယ္က်သူ ငရဲက်သူဟူ၍ မျဖစ္ေတာ့ လတၱံ႕ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။

    “ရြာသူႀကီး ေယာက်္ားတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ညဥ့္၌ျဖစ္ေစ၊ ေန႔၌ ျဖစ္ေစ အသက္ကုိ သတ္တတ္၏၊ သတ္ေသာ အခ်ိန္ မသတ္ေသာ အခ်ိန္တို႔ကုိ ေထာက္ဆလွ်င္ အဘယ္အခ်ိန္က မ်ားသနည္း။” “အရွင္ဘုရား စင္စစ္ေသာ္ကား အသက္မသတ္ေသာ အခ်ိန္က မ်ားပါ၏။” (ခိုးမႈစသည္တို႔ကို ဆက္လက္ေမးေတာ္မူ၏။) “ရြာသူႀကီး နိဂဏၭနာဋပုတၱ၏ စကားအရ မ်ားေသာ ထုိထုိကံက ေဆာင္သြားခဲ့ေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အပါယ္က်သူ ငရဲက်သူ ဟူ၍ မျဖစ္ေတာ့လတၱံ႕။” (သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ေသာအခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း၌ အကုသိုလ္ကံ အနည္းငယ္ ျဖစ္၏။

         က်န္မသတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားစြာတြင္ ကုသိုလ္ကံလည္း မ်ားစြာျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကုသိုလ္ကံက မ်ားသျဖင့္ အပါယ္ငရဲက်သူဟူ၍ ရွိႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ဆက္လက္၍ သီလေလးပါးကို ခ်ိဳးဖ်က္သူမွန္သမွ် အပါယ္ငရဲ က်၏-ဟူေသာ အဆို၏ အျပစ္ကို ဆက္လက္ျပလိုရကား..) ရြာသူႀကီး ဤေလာက၌ “အသက္ သတ္သူ- မေပးသည္ကို ခိုးယူသူ- ကာမတို႔၌
ေဖာက္ျပန္စြာ က်င့္သူ- မမွန္ေျပာသူ ဟူသမွ်သည္ အပါယ္က်၏၊ ငရဲက်၏” ဟု အခ်ဳိ႕ေသာ ဆရာသည္ ဆိုေလ့ရွိ၏၊ ယူေလ့ရွိ၏၊ ရြာသူႀကီး ထိုဆရာကို ၾကည္ညိဳေသာ တပည့္အား ဤသို႔အၾကံသည္ ျဖစ္၏- “အသက္ သတ္သူဟူသမွ်တို႔သည္ အပါယ္က်၏၊ ငရဲက်၏ဟု ငါ၏ ဆရာသည္ ဆိုေလ့ ယူေလ့ရွိ၏၊ အသက္ကို ငါ သတ္မိ၏၊ (မေပးသည္ကို ငါ ခိုးယူမိ၏၊ ကာမတို႔၌ ငါ မွားယြင္းစြာ က်င့္မိ၏၊ မမွန္သည္ကို ငါေျပာမိ၏။)

      ငါသည္လည္း အပါယ္က်မည့္သူ ငရဲက်မည့္သူ ျဖစ္၏” ဟု အယူမွားကို ရ၏။” “ရြာသူႀကီး ထိုစကားကို မပယ္လွ်င္ ထိုစိတ္ကို မပယ္လွ်င္ ထိုအယူကို မစြန္႔လွ်င္ ေဆာင္ယူခဲ့ေသာ ၀န္ထုပ္ကို ပစ္ခ်အပ္ သကဲ့သို႔ ဤအတူ ငရဲ၌ က်ရာ၏။ (ဆက္လက္၍ မိမိ၏ ၀ါဒ ႏွင့္ အက်ိဳးတရားကို ေဖာ္ျပလိုရကား…) “ရြာသူႀကီး ဤေလာက၌ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပြင့္ေတာ္မူ၏၊

       ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အသက္သတ္ျခင္း (စသည္တို႔)ကို ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊
အထူးကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊ “အသက္သတ္ျခင္း(စသည္)မွ ေရွာင္ၾကေလာ့” ဟုလည္း ေဟာေတာ္မူ၏။” “ရြာသူႀကီး ထိုဆရာ၌ အလြန္ၾကည္ညိဳေသာ တပည့္သည္ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၏– “ျမတ္စြာဘုရားသည္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အသက္သတ္ျခင္းကိုကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊ အထူး ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူ၏၊ “အသက္ သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကေလာ့” ဟုလည္း ေဟာေတာ္မူ၏၊ သူ႕အသက္ကို ဤ၍ဤမွ် ငါသတ္မိ၏၊

            သူ႕အသက္ကို ဤ၍ ဤမွ် ငါသတ္မိျခင္းသည္ မေကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း ငါသည္ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏွလံုးမသာ ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ထိုမေကာင္းမႈကို ငါ မျပဳဟူ၍ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္” ဟု ထိုသူသည္ ဤသို႔ ဆင္ျခင္၍ ထိုအသက္ သတ္ျခင္းကို စြန္႔၏၊ ေနာင္အခါ၌လည္း အသက္ သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္၏၊ ဤသို႔ ထိုမေကာင္းမႈကုိ ပယ္၏၊ ဤသို႔ ထိုမေကာင္းမႈမွ လြန္ေျမာက္၏။” (ခိုးျခင္းစသည္၌လည္း ဤနည္းအတိုင္းသိ)

      အထက္ပါေဒသနာအရ အသက္သတ္ျခင္းစေသာ မေကာင္းမႈတစ္ခုခုကို ျပဳမိေသာသူသည္ နိဂဏၭ၏ တပည့္မ်ားကဲ့သို႔ ငါေတာ့ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္း မေကာင္းမႈကို ျပဳမိၿပီ၊ ေသရင္ေတာ့ အပါယ္က်ေတာ့မွာပဲ စိတ္ဆင္းရဲေနရမည္မဟုတ္၊ ထိုသို႔ စိတ္ဆင္းရဲကာ ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္ေနလွ်င္ အကုသိုလ္တိုးပြားဖို႔သာ ရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳခဲ့မိေသာ အကုသိုလ္အမႈတို႔ကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားကာ ပူပန္မေနပဲ ငါေတာ့ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိၿပီ၊ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ရွိပါေစေတာ့၊ ေနာင္အခါ ဒီလိုအမႈမ်ိဳးမျပဳျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္မည္-ဟု မိမိစိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္ကာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ မေကာင္းမႈမ်ား မျပဳျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္၏။ ဤမွ်ျဖင့္ အကုသိုလ္အျပစ္မ်ား ကုစားသည့္နည္းကို သိရွိေလာက္ၿပီထင္ပါသည္၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔အား စြပ္စြဲေစာ္ကားမိေသာ အကုသိုလ္အျပစ္မ်ိဳး၊ ေက်းဇူရွင္ မိဘ၊ ဆရာသမားတို႔အား ကံသံုးပါးတို႔ျဖင့္ျပစ္မွားေစာ္ကားမိသည့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ိဳး တို႔ကား ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့ ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ ကင္းႏိုင္ပါ၏။

 ေဆးကုရာတြင္ ေရာဂါအလိုက္ ေပ်ာက္သည့္ေရာဂါရွိသလို၊မေပ်ာက္သည့္ေရာဂါလည္း
ရွိေပ လိမ့္မည္၊ သို႔ရာတြင္ ကုသလိုက္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေရာဂါမ်ား မေပ်ာက္သည့္တိုင္ သက္သာရာေတာ့ ရေပလိမ့္မည္၊ မိခင္ရင္းကို သတ္မိျခင္းစေသာ ကံႀကီးငါးမ်ိဳးႏွင့္ ကံကို ပယ္ျခင္းစေသာ နိယတမိစၧာဒိ႒ိသံုးမ်ိဳး-ဟူေသာ အကုသိုလ္ကံႀကီးမ်ားကား ကုစား၍ မရေသာ ကံႀကီးမ်ား ျဖစ္၏။ က်န္အကုသုိလ္ ကံတို႔ကား မေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ ကုစား၍ မရႏိုင္သည့္ အျပစ္မ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ႀကိဳးစားကာ ကုစားၾကရ မည္ျဖစ္ပါသည္။

အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)

http://www.myatpanyagon.com မွတဆင့္ခံစားတင္ျပသည္။မူၾကိဳဆရာ၏ဘေလာ့မ်ားကို www.damanady.tk တြင္လဲဖတ္ရႈနိင္သည္။

http://www.mmcfamily.org/profiles/blog/show?id=3003595%3ABlogPost%3A2091141&x