သည္းခံျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္၏။
တနည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၀ယ္ ကလာဗုမင္း အုပ္စိုးသည္။ ထိုတြင္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ၾကြယ္၀ေသာ ပုဏၰားလုလင္တဦးရွိသည္။ ကု႑လ လုလင္-ဟု အမည္တြင္၏။
ထိုလုလင္သည္ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္၌ ပညာသင္ယူသည္။ ပညာမ်ား တတ္ေျမာက္၍ မၾကာျမင့္မီပင္ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္သြားရာ သတိသံေ၀ဂ ရသြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ပစၥည္းအားလံုးကို လွဴဒါန္းစြန္႔ၾကဲကာ ဟိမ၀ႏၲာသို႔ သြား၍ ရေသ့၀တ္လ်က္ ေနထိုင္သည္။
တေန႔တြင္ ရေသ့သည္ ခ်ဥ္ဆားမွီ၀ဲရန္ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ေရာက္လာသည္။ စစ္သူႀကီးက ၾကည္ညိဳသျဖင့္ ရေသ့အတြက္ မင္းဥယ်ာဥ္၌ ေက်ာင္းငယ္ေဆာက္ေပးကာ ကိုးကြယ္ထားသည္။
တေန႔သ၌ ကလာဗုမင္းသည္ အရက္ေသစာ ေသာက္စားျပီးလွ်င္ ကေခ်သည္မ်ား ျခံရံလ်က္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ သြား၍ စည္းစိမ္ခံစားသည္။ သူသည္ မဂၤလာေက်ာက္ဖ်ာေပၚ၌ ေနရာခင္းေစ၍ သူ႔ခ်စ္သူ အမ်ိဳးသမီးရင္ခြင္၌ က်ိန္းစက္သည္။ ကေခ်သည္တို႔သည္ သီဆိုတီးမႈတ္ကခုန္ရာမွ မင္းႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၾကသည္။
ထိုစဥ္ အင္ၾကင္းပင္ရင္း၌ ထိုင္လ်က္ တရားအာရံုျပဳေနေသာ ရေသ့ကို ျမင္ရာ ၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ ၀င္ေရာက္ရွိခိုးၾကသည္။ ဆိုဆံုးမရန္ ေတာင္းပန္၍ တရားနာယူၾကသည္။
အတန္ၾကာေသာ္ ကလာဗုမင္းသည္ အိပ္ရာမွႏိုးလာသည္။ ကေခ်သည္မ်ားကို မျမင္၍ သူ၏ခ်စ္သူကို ေမးျမန္းသည္။ အမ်ိဳးသမီးက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ ထိုအခါ မင္းသည္ ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္သည္။ သန္လ်က္ကို စြဲလ်က္ ရေသ့ထံ အေျပးအလႊား သြားေရာက္သည္။ တရားေဟာေနေသာ ရေသ့ကို ေတြ႔ေသာအခါ ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းသည္။
ရေသ့အား မည္သည့္၀ါဒကို ခံယူထားသနည္း-ဟု ေမးသည္။ ရေသ့က ခႏၲီ၀ါဒကို ခံယူထားေၾကာင္း ခႏၲီ၀ါဒ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုယ္ကို ဆဲေရးသူအား ျဖစ္ေစ၊ ရိုက္ပုတ္ညႇဥ္းဆဲသူအား ျဖစ္ေစ အမ်က္ေဒါသ မထားဘဲ သည္းခံျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။
ထိုအခါ မင္းသည္ ပါးကြက္အာဏာသားကို ေခၚ၍ ဆူးတပ္ထားေသာႀကိမ္ျဖင့္ ရေသ့ကို ရိုက္ႏွက္ေစသည္။ ရေသ့ကား မမႈေပ။ ထိုအခါ မင္းမိုက္သည္ ရေသ့၏ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေျခႏွစ္ဖက္တို႔ကို ျဖတ္ေစသည္။ ရေသ့ကား အမ်က္မထြက္ေပ။
မင္းမိုက္သည္ ရေသ့၏ နား၊ ႏွာေခါင္းတို႔ကို ျဖတ္ေစျပန္သည္။ ရေသ့ကား မမႈေပ။ သည္းခံ၍သာ ေနသည္။ ထိုအခါ မင္းမိုက္သည္ ရေသ့၏ ရင္၀ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ကာ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
မၾကာမီ စစ္သူႀကီး ေရာက္လာသည္။ ရေသ့၏ ဒဏ္ရာမ်ားကို ျပဳစုေပးသည္။ အရွင္ဘုရား-အမ်က္ထြက္လိုလွ်
ရေသ့က -ငါသည္ မည္သူ႔ကိုမွ် အမ်က္မထြက္ပါ။ ငါ၏ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ ႏွာေခါင္းတို႔ကို ျဖတ္ခဲ့ေသာ မင္းသည္ သက္ေတာ္ရွည္ပါေစ-ဟု ဆုေတာင္း၏။ သို႔ရာတြင္ မေကာင္းမႈျပဳခဲ့ေသာ ကလာဗုမင္းသည္ အျပစ္မွမလြတ္ ဥယ်ာဥ္တံခါး၀သို႔အေရာက္တြင္
ရေသ့သည္လည္း ထိုေန႔၌ပင္ လြန္ေတာ္မူရွာသည္။ စစ္သူႀကီး မင္းပရိသတ္ႏွင့္ ျပည္သူအေပါင္းတို႔သည္ ရေသ့ျမတ္၏ အေလာင္းေတာ္ကို ပူေဇာ္၍ ရိုေသစြာ သျဂႋဳဟ္ၾကကုန္သည္။ ရေသ့ျမတ္သည္ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ လားျပီးလွ်င္ ဘ၀မ်ားစြာ က်င္လည္ျပီးေနာက္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္သို႔
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ခႏၲီ၀ါဒီဇာတ္။
( မင္းယုေ၀)
No comments:
Post a Comment