"ေမတၱာသုတ္ပါဠိ+အနက္ ျဖစ္ေပၚလာပုံႏွင့္ ရြတ္ဆုိက်ဳိး "

၁။ယႆာႏုဘာ၀ေတာ ယကၡာ၊ေန၀ ဒေႆႏၲိ ဘီသနံ။
ယဥႇိ ေစ၀ါႏုယုဥၨေႏၲာ၊ရတၱိႏၵိ၀ မတႏၵိေတာ။

၂။ သုခံ သုပတိ သုေတၱာ စ၊ပါပံ ကိဥၥိ န ပႆတိ။
ဧ၀မာဒိ ဂုဏူေပတံ။ပရိတၱံ တံ ဘဏာမ ေဟ။

၃။ကရဏီယာ မတၳကုသေလန၊ယႏၲ သႏၲံ ပဒံ အဘိသေမစၥ။
သေကၠာ ဥဇူ စ သုဟုဇူ စ၊သု၀ေစာ စႆ မုဒု အနတိမာနီ။

၄။ သႏၲဳႆေကာ စ သုဘေရာ စ၊အပၸကိေစၥာ စ သလႅဟုက၀ုတၱိ။
သႏၲိျႏၵိေယာ စ နိပေကာ စ၊အပၸဂေဗၻာ ကုေလသြ န ႏုဂိေဒၶါ။

၅။န စ ခုဒၵ မာစေရ ကိဥၥိ၊ေယန ၀ိညဴ ပေရ ဥပ ၀ေဒယ်ဳံ။
သုခိေနာ၀ ေခမိေနာ ေဟာႏၲဳ၊သဗၺတတၱာ ဘ၀ႏၲဳ သုခိတတၱာ။

၆။ ေယ ေကစိ ပါဏဘူတတၳိ၊တသာ ၀ါ ထာ၀ရာ၀ န၀ေသသာ။
ဒီဃာ ၀ါ ေယ၀ မဟႏၲာ၊မဇၥ်ိမာ ရႆကာ အဏုကထူလာ။

၇။ဒိ႒ာ ၀ါ ေယ၀ အဒိ႒ာ၊ေယ၀ ဒူေရ ၀သႏၲိ အ၀ိဒူေရ။
ဘူတာ၀ သမၻေ၀သီ၀၊သဗၺသတၱာ ဘ၀ႏၲဳ သုခိတတၱာ။

၈။ န ပေရာ ပရံ နိကုေဗၺထ၊နာတိမေညထ ကတၳစိ န ကဥၥိ။
ဗ်ာေရာသနာ ပဋိဃသည၊နာညမညႆ ဒုတၡ မိေစၧယ်။

၉။မာတာ ယထာ နိယံပုတၱ၊မာယုသာ ဧကပုတၱ မႏုရကၡ။
ဧ၀မၸိ သဗၺဘူေတသု၊မာနသံ ဘာ၀ေယ အပရိမာဏံ။

၁၀။ေမတၱဥၥ သဗၺေလာကသၼိ`ံ၊မာနသံ ဘာ၀ေယ အပရိမာဏံ။
ဥဒၶံ အေဓာ စ တိရိယဥၥ၊အသမၺာဓံ အေ၀ရ မသပတၱံ။

၁၁။ တိ႒ံ စရံ နိသိေႏၷာ ၀၊သယာေနာယာ၀တာႆ ၀ိတမိေဒၶါ။
ဧတံ သတႎ အဓိေ႒ယ်၊ျဗဟၼ ေမတံ ၀ိဟာရ မိဓ မာတု။

၁၂။ ဒိ႒ိဥၥ အႏုပဂၢမၼ၊သီလ၀ါ ဒႆေနန သမၸေႏၷာ။
ကာေမသု ၀ိနယ ေဂဓံ၊န ဟိ ဇာတုဂၢဗၻေသယ် ပုန ေရတိ။
ေမတၱသုတၱံ နိ႒ိတံ။

၁ ။ေဟ ၊ အိုသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ။ယႆပရိတၱႆ၊ အၾကင္ေမတၱာသုတ္ပရိတ္ေတာ္၏။ အႏုဘာ၀ေတာ ၊အစြမ္းရွိန္ေစာ္အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္။ ယကၡာ၊ နတ္အမ်ားတို႕သည္။ ဘီသနံ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အာရံုမ်ိဳးကို။ေနဝ ဒႆႏၱိ ၊ မျပႏိုင္ၾကကုန္။ ယမွိေစ၀ ၊ အၾကင္ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္ေတာ္၌ သာလွ်င္။ ရတၱိႏၵိဝံ၊ ေန႕ည မပ်က္ အခါခပ္သိမ္း။ အတႏၵိေတာ ၊ ပ်င္းရိျခင္းမရွိဘဲ။ အႏုယုဥၨေႏၱာ ၊ ထပ္တလဲလဲ စြဲၿမဲရြတ္ပြား အားထုတ္သူသည္။

၂။သုခံ ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ။ သုပတိ ၊ အိပ္စက္ရ၏။ သုေတၱာ ၊ အိပ္ေပ်ာ္သည္ရွိေသာ္။ ကိဥၥိ ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ။ ပါပံ စ ၊ အိပ္မက္ဆိုးကိုလည္း။ နပႆတိ ၊ မျမင္မက္ရ။ ဧ၀ါမာဒိဂုဏူေပတံ ၊ ဤသို႕အစ ရွိေသာအက်ိဳးဂုဏ္အင္ အာနိသင္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ။ တံပရိတၱံ ၊ ထိုေမတၱာသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို။ မယံ ၊ ငါတို႕သည္။ ဘဏာမ ၊ ရြတ္ၾကကုန္စို႔။

၃။သႏၱံ ၊ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေသာ။ ပဒံ ၊ နိဗၺာန္ကို ။ အဘိသေမစၥ ၊ အာရံုယူဘိ ထြင္းေဖာက္ ျမင္သိ၍။ (ဝိဟရိတုကာေမန ၊ ေနျခင္းငွာ အလိုရွိေသာ )အတၳကုသေလန ၊ အက်င့္အမ်ိဳမ်ိဳးအက်ိဳးစီးပြား၌ လိမၼာသူသည္။ ယံ ကရဏီယံ ၊ ျပဳက်င့္ရမည့္သိကၡာ သံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္သည္။ အတၳိ ၊ ရွိ၏။ တံ ၊ ထိုသိကၡာသံုးရပ္အက်င့္ ျမတ္ကို။ ကရဏီယံ ၊ ျပဳက်င့္ထိုက္ေပ၏။ သေကၠာ စ ၊ စြမ္းနိဳင္သူလည္း။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။ ဥဇူ စ ၊ ေျဖာင့္မတ္သူလည္း။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။ သုဟုဇူ စ ၊ အလြန္ေျဖာင့္မတ္သူလည္း။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ သုဝေစာ စ ၊ ဆိုဆံုးမလြယ္သူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ မုဒု စ ၊ ႏုညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူလည္း။အႆ၊ျဖစ္ရာ၏။အနတိမာနိ စ ၊ မာန္ေထာင္လႊားျခင္းမရွိသူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။

၄ ။သႏၱဳႆေကာ စ ၊ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲလြယ္သူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ သုဘေရာ စ ၊ အေမြးအျမဴလြယ္ သူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။ အပၸကိေစၥာ စ ၊ နည္းပါးေသာကိစၥရွိသူလည္း။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။ သလႅဟုက၀ုတၱိ စ ၊ ေပါ့ပါးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးရွိသူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏။ သႏၱိၿႏၵိေယာ စ ၊ ၿငိမ္သက္ေသာ ဣေျႏၵ ရွိသူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ နိပေကာ စ ၊ ရင့္က်က္ေသာ ပညာရွိသူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။
အပၸဂေဗၻာ စ ၊ ၾကမ္းတမ္းရိုင္းျပျခင္း မရွိသူလည္း ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ ကုေလသု ၊ အိမ္သူ လူတို႕၌ ။ အနႏုဂိေဒၶါ စ ၊ တြယ္တာမက္ေမာျခင္း မရွိသူလည္း။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။

၅။ေယန ၊ အၾကင္ဒုစရိုက္စု ယုတ္ညံ့ေသာအမႈေၾကာင့္။ ဝိညဴ ၊ ပညာရွိျဖစ္ကုန္ေသာ။ ပေရ ၊ သူတစ္ပါးတို႕သည္ ။ ဥပဝေဒယ်ံဳ ၊ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ကုန္ရာ၏ ။ ခုဒၵံ ၊ ယုတ္ညံ့ေသာ ။ တံ ၊ ထိုဒုစရိုက္မ်ိဳးကို ။ ကိဥၥိ ၊ အနည္းငယ္ကေလး အေသးအဖြဲမွ်ကိုပင္ ။ န အာစေရ ၊ မျပဳက်င့္ရာ ။ သဗၺသတၱာ ၊ သတၱဝါ မွန္သမွ်တို႕သည္ ။ သုခိေနာ ဝါကိုယ္၏ခ်မ္းသာျခင္းရွိကုန္သည္ လည္းေကာင္း ။ ေခမိေနာ ဝါ ၊ ေဘးရန္ကင္းေ၀း ေအးခ်မ္းသာယာျခင္း ရွိကုန္သည္လည္းေကာင္း။ ေဟာႏၱဳ ၊ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

၆+၇ ။အနဝေသသာ၊ ၾကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစုန္ကုန္ေသာ၊ ေယ တသာ ဝါ၊ အၾကင္ ထိတ္လန္႔တတ္ေသာ ပုထုဇဥ္ ေသကၡသည္လည္းေကာင္း။ ေယ ထာဝရာ ဝါ၊ အၾကင္မထိတ္မလန္႔ တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေသာ ရဟႏၱာ တို႔သည္လည္းေကာင္း။ ေယ ဒီဃာ ဝါ ၊ အၾကင္ ခႏၶာကိုယ္ရွည္လွ်ား သတၱ၀ါ တို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ မဟႏၱာ ၀ါ ၊ အၾကင္ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးမားသတၱဝါ မ်ားသည္လည္းေကာင္း ။ ေယ မဇၥ်ိမ ဝါ ၊ အၾကင္မတိုမရွည္ မႀကီးမငယ္ အရြယ္အလတ္စား သတၱဝါတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ ရႆကာ ဝါ ၊ အၾကင္ပုကြနိမ့္တို ခႏၶာကိုယ္ ရွိေသာ သတၱဝါတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ အဏုမာ ဝါ ၊ အၾကင္ေသးငယ္မႈန္မြား သတၱဝါမ်ား တို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ ထူလာ ဝါ ၊ အၾကင္၀ိုင္းစက္ဆူၿဖိဳး သတၱဝါမ်ိဳးတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ ဒိ႒ာ ဝါ ၊ အၾကင္ျမင္ဘူးေသာ သတၱဝါတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ အဒိ႒ာ ဝါ ၊ အၾကင္မျမင္ဘူးေသာ သတၱဝါ တို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ ဒူေရ ဝသႏၱိ ၊ အၾကင္အေ၀းအရပ္၌ ေနၾကကုန္ေသာ သတၱဝါ တို႕သည္ လည္းေကာင္း ။ ေယ အ၀ိဒူေရ ဝသႏၱိ ၊ အၾကင္အနီးအရပ္၌ ေနၾကေသာသတၱဝါ တို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ ဘူတာ ဝါ ၊ အၾကင္ေနာင္မျဖစ္ရ ျဖစ္ၿပီးသားျဖစ္ၾကေသာ ရဟႏၱာတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ ေယ သမၻေ၀သီ ဝါ ၊ ေနာင္ျဖစ္ရမည့္ဘဝကိုရွာ အၾကင္ပုထုဇဥ္ သကၡ သတၱဝါတို႕သည္လည္းေကာင္း။ ေယ ေကစိ ၊ အလံုးစုန္ကုန္ေသာ။ ပါဏဘူတာ ၊ သတၱဝါတို႕သည္ ။ အတၳိ ၊ ရွိကုန္၏။ ဣေမပိသဗၺသတၱာ ၊ ဤအလံုးစုံကုန္ေသာ သတၱဝါတို႕သည္လည္းေကာင္း ။ သုခိတတၱာ ၊ ခ်မ္းသာေအးျမ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ရွိၾကကုန္သည္။ ဘဝႏၱဳ၊ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

၈။ပေရာ ၊ တစ္ပါးသူတစ္ေယာက္သည္ ။ ပရံ ၊ သူတစ္ပါးအျခားသူတစ္ေယာက္ကို ။ နနိကုေဗၺထ ၊ စဥ္းလဲသမႈ လွည့္ပါတ္ျခင္း မျပဳပါေစလင့္ ။ ကတၳစိ ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာအရပ္၌(ဘယ္အရပ္မွာမဆို) ကိဥၥိ ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ။ နံ ၊ ထိုသူတစ္ပါးကို ။ နာတိမေညထ ၊ မာန္ေထာင္သမႈ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳပါေစလင့္ ။ ဗ်ာေရာသနာယ ၊ ကိုယ္ႏႈတ္တို႕ျဖင့္ ေစာ္ကားထိပါးႏွိပ္စက္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း။ ပဋိဃသညာယ ၊ ေဒါသစိတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း ။ အညမညႆ ၊ အခ်င္းခ်င္း (တစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္)၏ ။ ဒုကၡံ ၊ ဆင္းရဲျခင္းကို။ နဣေစၦယ် ၊ အလိုမရွိပါေစလင့္။

၉။မာတာ ၊ ေမြးသည့္မိခင္ေက်းဇူးရွင္သည္။ နိယံပုတၱံ ၊ မိမိရင္ႏွစ္သားရင္းျဖစ္ေသာ။ ဧကပုတၱံ၊ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ။ အာယုသာ ၊ မိမိအသက္ျဖင့္ေသာ္ပင္။ အနဳရေကၡ ယထာ ၊ အစဥ္မကြာကြယ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔ ။ ဧ၀မၸိ ၊ ဤအတူလည္း။ သဗၺဘူေတသု ၊ အလံုးစံုေသာသတၱ၀ါတို႔၌။ အပရိမာဏံ ၊ အတိုင္းအတာပမာဏမရွိေသာ။ မာနသံ ၊ ေမတၱာစိတ္ကို ပြားမ်ားပါေလ။

၁၀။ဥဒၶံ၊ အထက္ေလာက အရူပဘ၀၌လည္းေကာင္း။အေဓာ ၊ေအာက္ျပည္ေလာက ကာမဘ၀၌လည္းေကာင္း။တိရိယံ ၊ အလယ္ေလာက ရူပဘ၀၌လည္းေကာင္း။သဗၺေလာကသၼိံအလံုးစံုေသာေလာက၌။ အပရိမာဏံ ၊ အတိုင္းအတာ ပမာဏမရွိေသာ ။ ေမတၱံ ၊ ေမတၱာႏွင့္ရွင္ေသာ ။ မာနသံ ၊ စိတ္ကို ။ အေ၀ယံ၊ ေဒါသဟူဘိအတြင္းရန္လည္းမရွိသည္ကို။ အသပတၱံ ၊ ႏွိပ္စက္ရန္မူ အပရန္သူလည္း မရွိသည္ကို ။ (ကတြာ ၊ ျပဳ ၍ ) ဘာ၀ေယ ၊ ပြားမ်ားရာ၏။

၁၁။တိ႒ံ ၀ါ ၊ ရပ္လွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း ။ စရံ ၀ါ ၊ သြားလွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း။ နိသိေႏၷာ ၀ါ ထိုင္လွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း ။ သယာေနာ ၀ါ ၊ အိပ္လွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း ။ ယာ၀တာ ၊ အၾကင္မွ်ေလာက္ ။ ၀ိတမိေဒၶါ ၊ ကင္းေသာအိပ္ခ်င္ငိုက္မည္းျခင္းရွိသည္ ။ အႆ ၊ ျဖစ္ရာ၏ ။ အထ ၊ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္းကင္း ထိုအခ်ိန္အတြင္း၌ ။ ဧတံ သတိ ံ ၊ ထိုေမတၱာယွဥ္ဘိ စ်ာန္သတိကို ။ အဓိေ႒ယ် ၊ စြဲၿမဲမကြာ ေဆာက္တည္ရာ၏။
ဣဓ၊ ဤဘုရားသာသနာေတာ္၌ ။ ဧတံ၊ ေမတၱာမကင္း စ်ာန္ျဖင့္ေနျခင္းကို ။ ျဗဟၼံ ၊ ထူးျမတ္ေသာ။ ဝိဟာရံ ၊ ေနျခင္းမ်ိဳးဟူ၍ ။ အာဟု ၊ ျမတ္ဘုရားတို႕ေဟာၾကားေတာ္မႈကုန္ၿပီ။

၁၂။ေသာ ၊ ထိုေမတၱာစ်ာန္ရၿပီးေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ ။ ဒိ႒ိဥၥ ၊ အတၱဒိ႒ိသို႕လည္း ။ အႏုပဂၢမၼ ၊ မစြဲမကပ္ေရာက္မူ၍ ။ သီလ၀ါ ၊ ေလာကုတၱရာသီလရွိသူသည္ ။ ဒႆေနန ၊ ေသာတာပတၱိမဂ္ဥာဏ္ႏွင့္။ သမၼေႏၷာ ၊ ျပည့္စံုသူသည္ ။ (သမာေနာ ၊ ျဖစ္လွ်က္ ) ကာေမသု ၊ ၀တၳဳအာရံုကာမဂုဏ္တို႕၌ ။ ေဂဓံ ၊ ကိေလသာျဖင့္ တြယ္တာမက္ေမာျခင္းကို ။ ဝိေနယ် ၊ တစ္စမၾကြင္း အရွင္းပါယ္ရွားၿပီးေသာ္ ။ ဇာတု ၊ စစ္စစ္ဧကန္အမွန္ပင္ ။ ပုန ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ။ ဂဗၻေသယ်ံ ၊ ပဋိသေႏၶေနျခင္းသို႔ ။ နဧတိ၊ မေရာက္ရေတာ့ေပ။
(သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ဝါေသ႒ာဘိဝံသ)၏ ပရိတ္ၾကီးနိႆယက်မ္းမွေကာက္ႏွုတ္ခ်က္။)

"ေမတၱာသုတ္ပရိတ္ေတာ္ျဖစ္ေပၚလာပုံ"
*************************
ေမတၱာသုတ္ ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္က ဝါေခါင္လျပည့္ေနပါ။ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းငါးရာဟာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ထံက ကမၼ႒ာန္း သင္ယူျပီးေတာ့ သပၸာယျဖစ္ရာ အရပ္သြားျပီး တရားအားထုတ္ၾကပါတယ္။အဲလုိတရားအားထုတ္ေနၾကတုန္း သံဃာေတာ္ေတြက ေအာက္မွာ တရားအားထုတ္ေနေတာ့ သစ္ပင္ေပၚမွာေနၾကတဲ့ နတ္ေတြက ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ့ သီလတန္ခုိးေၾကာင့္ သစ္ပင္ေပၚမွာ မေနနုိင္ၾကဘူး။သူတုိ႔သားသမီးေတြ လက္ဆြဲျပီးေတာ့ ဟုိသြား ဒီသြား ဒီလုိေနၾကရတယ္။သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာအရွင္ျမတ္ေတြ မၾကာခင္ ျပန္ၾကလိမ့္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ ဒီလုိပဲ ေစာင့္စားျပီးေနခဲ့ၾကတယ္ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေပမယ့္ ျပန္မယ့္လကၡဏာ မေတြ႔ရေတာ့ သူတုိ႔ကလဲ ရဟန္းေတာ္ေတြျပန္ေျပးေအာင္ ေျခာက္လန္႔ၾကတယ္ ။ေဖာက္ျပန္တဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အဆင္းေတြျပ အသံေတြျပဳနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ၾကပါတယ္။

အဲဒီအသံေတြအေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေၾကာက္ၾက လန္႔ၾကေတာ့ သမာဓိမရၾကဘူး၊စိတ္တည္ျငိမ္မွဳမရၾကဘူး၊တရားမတုိးတက္ဘူး၊အဲဒီအခါ တုိ႔ဒီေနရာမွာ သပၸါယ မျဖစ္ဘူးဆုိျပီး ဘုရားရွင္ထံကုိ ျပန္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကျပီး ဝါတြင္းၾကီးပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံကုိ ျပန္လာၾကပါတယ္။ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံကုိေရာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ဝါတြင္းၾကီးျပန္လာၾကတုန္းလုိ႔ေမးေတာ္မူေတာ့ မိမိတုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ျပီးေတာ့ေလ်ွာက္ထားပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ အဲဒီေနရာမွာ သူတုိ႔အတြက္ သပၸါယမ်ွတတဲ့ေနရာ၊တရားထူးရဖုိ႔ အေၾကာင္းထူးရွိတဲ့ေနရာဆုိျပီးေတာ့ ေမတၱာသုတ္ပရိတ္တရားေတာ္ျမတ္ကုိသင္ေပးေတာ္မူပါတယ္။အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ပရိတ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အႏၱရယ္ကင္းဖုိ႔ရာ အရံအတားပရိတ္အျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ေမတၱာဘာဝနာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းဖုိ႔ရာ ဘာဝနာအျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊သင္ေပးေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးဆီက သင္ၾကားျပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ ေစာေစာက သီးတင္းသုံးရာေတာထဲကုိျပန္သြားၾကပါတယ္။ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ညႊန္ၾကားေတာ္မူလုိက္တဲ့ အတုိင္းေမတၱာေတြပြားၾက၊ဘာဝနာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းၾက၊ေမတၱာသုတ္
ပရိတ္ေတြ ရြတ္ၾကနဲ႔ အဲသလုိရြတ္လာၾကေတာ့ ေနာက္ဆုံးနတ္မ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚမွာ ခ်စ္ျမတ္နုိးလာၾကတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ့ ဝတ္ၾကီး ဝတ္ငယ္ေတြကုိ နတ္မ်ားကျပဳလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြတ္ေပးၾကပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အရင္ကလုိ အေျခာက္အလွန္႔မခံရဘဲ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ တရားအားထုတ္ခြင့္ေတြရေတာ့ သမာဓိေတြတည္ၾကည္လာျပီး စ်ာန္ေတြရလာ၊ထုိမွတစ္ဆင့္ မဂ္၊ဖုိလ္ေတြရလာျပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကပါတယ္။အဲဒီတုန္းက ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ့အျဖစ္ဟာ ဝါေခါင္လပဲ၊ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ထံမွာ ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္တရားကုိ ယူေဆာင္ျပီးလာၾက၊ေမတၱာပြား တရားအားထုတ္ၾကရာ ကေန ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ဆုိျပီး ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔ကုိသတ္မွတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကေမတၱာသုတ္ျဖစ္ေပၚလာပုံပါ။ (သေျပကန္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး)

"ရြတ္ဆုိက်ဳိး"
*********
၁။ခ်မ္းသာစြာအိပ္စက္ရျခင္း။
၂။ခ်မ္းသာစြာနုိးရျခင္း။
၃။အိပ္မက္ေကာင္းမက္ျခင္း။
၄။လူအမ်ားခ်စ္ခင္ျခင္း။
၅။နတ္ ျဗဟၼာစေသာ တစ္ျခားသတၱဝါမ်ားကလည္းခ်စ္ခင္ျခင္း။
၆။နတ္တုိ႔ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။
၇။လက္နက္၊အဆိပ္၊မီး စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ မေသျခင္း။
၈။စိတ္တည္ၾကည္ ျငိမ္သက္ျခင္း။
၉။မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္ ရႊင္ျပျခင္း။
၁၀။မေတြ မေဝပဲ သတိရွိလ်က္ ေသရျခင္း။
၁၁။ေသေသာအခါ ျဗဟၼာ ျဖစ္ရျခင္း စတဲ့ အက်ဳိးတရား(၁၁)ပါးကုိရေစပါတယ္။(အဂုၤတၱရ၊ဧကာဒသက)
အားလုံးကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=409769715787532&set=a.3510477149930