၀ိပႆနာတရားဆိုတာ ထင္ရွားရွိတဲ့တရားကိုျမင္ေအာင္႐ႈရသည္။
ထင္ရွားရွိေသာတရားကိုျမင္ေအာင္မ႐ႈႏုိင္လွ်င္ ၀ိပႆနာမျဖစ္။
ထင္ရွားရွိေသာတရားဆိုတာ အျခားမွာသြားရွာမွရတာမ်ဳိးမဟုတ္။
ကိုယ္မွာအၿမဲရွိေသာတရားျဖစ္သည္။
ကိုယ္မွာအၿမဲရွိေသာတရားဆိုတာ ထြက္သက္၀င္သက္ျဖစ္သည္။
ထြက္သက္၀င္သက္ဆိုတာ အမိ၀မ္းကေမြးကတည္းက ေသသည္ အထိ အၿမဲမျပတ္
တရစပ္ရွိေနေသာတရားသေဘာျဖစ္သည္။
ထင္ရွားရွိေသာတရားကိုျမင္ေအာင္မ႐ႈႏုိင္လွ်င္ ၀ိပႆနာမျဖစ္။
ထင္ရွားရွိေသာတရားဆိုတာ အျခားမွာသြားရွာမွရတာမ်ဳိးမဟုတ္။
ကိုယ္မွာအၿမဲရွိေသာတရားျဖစ္သည္။
ကိုယ္မွာအၿမဲရွိေသာတရားဆိုတာ ထြက္သက္၀င္သက္ျဖစ္သည္။
ထြက္သက္၀င္သက္ဆိုတာ အမိ၀မ္းကေမြးကတည္းက ေသသည္ အထိ အၿမဲမျပတ္
တရစပ္ရွိေနေသာတရားသေဘာျဖစ္သည္။
ထြက္သက္၀င္သက္သည္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း စကားေျပာေနရင္း စားေနရင္း စာက်က္ေန
ရင္း စဥ္းစားေနရင္းလည္း ရွိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္လည္းရွိတာပဲျဖစ္သည္။
ထြက္သက္၀င္သက္ အၿမဲမျပတ္ရွိေနေသာ္လည္း အမွတ္တမဲ့ေနၾက၍ သတိမမူဂူမျမင္
သတိမူလွ်င္ျမဴေတာင္ျမင္ရတယ္ဆိုတာလိုပဲ ဂ႐ုစိုက္၍ ၾကည့္႐ႈမွ ရွိမွန္းသိသည္။
ထိတာဟာ ပရမတ္႐ုပ္သေဘာျဖစ္သည္။ သိတာကနာမ္သေဘာျဖစ္သည္။
တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ထိတိုင္းေပ်ာက္တိုင္း ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ျဖစ္မႈပ်က္မႈေတြ ျဖစ္ပ်က္၍ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။
တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ ထိလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ေနတာေတြကိုသာ တစ္ဆက္တည္း
ျမင္ေအာင္ၾကည့္႐ႈ႕ေနလွ်င္ၾကာေတာ့ကာ ၀ိပႆနာသမာဓိ တစ္စထက္တစ္စ တစ္ခဏထက္
တစ္ခဏ တိုးတက္၍ အားႀကီးလာေသာအခါ ႏွာသီးဖ်ားတြင္သာမက ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း
အလိုလို တရိပ္ရိပ္တရြရြ ျဖစ္လာတာကိုေတြ႕ရတတ္၏။
တစ္ကိုယ္လံုး၌ တရိပ္ရိပ္ တရြရြေတြ အစဥ္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္၍ ေနတာကို ေတြ႕၍လာေသာ
အခါ`အနိစၥသညာေန ေမဃိယ အနတၱသညာ သ႑ာတိ´ဟူေသာ ပါဠိအရ အနိစၥကိုေကာင္း
စြာျမင္ရေသာေၾကာင့္ အနတၱသည္အလိုလို ထင္၍လာလိမ့္မည္။ ၀ိပႆနာေယာဂီ၏အလုပ္
သည္ ထိမႈကို ၾကည့္႐ႈ႕ေန႐ုံသာျဖစ္သည္။ ၾကည့္႐ႈေနရင္း သိသင့္သိထိုက္သမွ်ကိုမူကား
အလိုလိုသိ၍လာလိမ့္မည္။
ဤကဲ့သို႕ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ထိမႈတို႕ကိုၾကည့္႐ႈေနရင္း မဂ္ဉာဏ္ ဖိုဉာဏ္ ျဖစ္၍လာသည္ရွိေသာ္
သိသာလွ၏။ အဘယ္လိုသိသာလာပါသနည္းဟူမူ ေရငတ္၍ေနေသာသူသည္ ေရကိုေသာက္
ရသည္ရွိေသာ္ ေရငတ္ေျပသကဲ့သို႕ ျဖစ္သြားေတာ့၏။
မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ကိုရၿပီး ေရာက္ၿပီးျဖစ္၍ ဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားလိုလွ်င္ မိမိလာဖူး
ေသာလမ္းကိုျပန္ၾကည့္ရ၏။
ဤအတိုင္းျဖစ္ခ်င္လွ်င္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ထိမႈတို႕ကိုသာၾကည့္႐ႈ႕၍ေန၊ ေထြလီကာလီေတြကို
လိုက္၍လုပ္မေနႏွင့္။
(၁၉၇၈ခု ဗုဒၶဓမၼေလာကစာေစာင္မွ ထုတ္ႏႈတ္ခ်က္)
No comments:
Post a Comment