ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၱိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ
သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက ဒကာဒကာမေတြဟာ ဥပုသ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိရင္ မနက္ပိုင္းမွာ
အဝတ္ျဖဴေလးေတြဝတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကုိသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ
ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆြမ္းဒါနျပဳျပီး ေန႔လည္ပုိင္းမွာ ေတာ့
ကုိယ္နဲ႔အကြ်မ္းဝင္းရာ ကုိယ္ၾကည္ညိဳရာ ရဟန္းေတြဆီသြားၿပီး ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။
ညေနခ်မ္းေရာက္လာရင္ေတာ့ တရားပြဲက်င္းပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အလွည့္က်ရဟန္းေတာ္ေတြက တရားေဟာၾကပါတယ္။ တရားေဟာ ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ တရားပြဲရွိရာကုိ သြားနာၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ တရားေဟာေနရင္းနဲ႔ ေမွာင္သြားပါတယ္။ ေမွာင္သြားတာကုိ သတိထားမိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က “ဒီအခ်ိန္မွာ ဆီမီးထြန္းရမယ့္အခ်ိန္ပဲ”လုိ႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကဆီမီးကုိယူျပီး တရားေဟာပလႅင္ေရွ႕မွာ ထြန္းေပးထားလုိက္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးေလးက လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေလးကုိၾကည့္ျပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။တရားဆုံးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္စိတ္နဲ႔ပဲ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူလွဴလုိက္ရတဲ့ ဆီမီးအလွဴေလးကုိ ေမ့လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ပဲ ျပဳခဲ့တဲ့ဆီမီးကုသိုလ္ေလးကုိ အာရုံျပဳျပီး ေသလြန္သြားပါတယ္။ ေသလြန္သြားေတာ့ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဇာတိရသ နတ္သမီးရယ္လုိ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္ဝါဟာ ဆီမီးလွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တျခားနတ္ ေတြထက္ ပုိေတာက္ပေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္ကုိၾကြလာပါတယ္။ အေရာင္အဝါေတာက္ပမႈ သူမ်ားထက္သာလြန္ေနတဲ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးကုိေတြ႔ရေတာ့ “ဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အေရာင္အဝါေတြ တင့္တယ္ေတာက္ပ ေနတာလဲ”လုိ႔ေမးပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလး က “တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဆီမီး လွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာျဖစ္ျပီး အေရာင္အဝါေတာက္ပ ေနရတာပါ”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ အေျဖစကားဆုံးေတာ့ ဒါနအေၾကာင္းကစျပီး တရားေဟာျပေပးပါတယ္။ ေဟာရင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလး ၾကည္လင္ခုိင္ခံ့တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ ဆက္ေဟာျပေပးပါတယ္။ တရားအဆုံးမွာေတာ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးနဲ႔အတူ အျခံအရံအားလုံး ေသာတာပတၱိဖုိလ္ တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
(ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ- စာမ်က္ႏွာ-၄၄)
တစ္ခါတေလ ကုသိုလ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးရဲ့ ကုသိုလ္ေလးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးပါ။ တကူးတက ဆီမီးလွဴဖုိ႔သြားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာေလးကုိ ေပးလွဴလုိက္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေလးက အႀကီးႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ တန္ဖုိးထား လုပ္သြားတာပါ။
အေျခခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြစုံေအာင္လုပ္ဖုိ႔, ကုသုိလ္ အႀကီးႀကီးေတြလုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ တန္ဖိုးထားျပီးလုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ တန္ဖုိးထားတယ္ေျပာလုိက္ရင္ ေလးစားတာ,ရုိေသတာ, ျမတ္ႏုိးတာ, ဝမ္းေျမာက္တာ, ေက်နပ္တာစသည္ေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲသိပါတယ္။ သူမ်ားမသိပါဘူး၊ သူမ်ားသိဖုိ႔က အဓိကလည္းမက်ပါဘူး။ သူမ်ားသိဖုိ႔ဘက္ကုိ စိတ္ညြတ္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ စိတ္ညြတ္မႈကေလ်ာ့သြားႏုိင္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဲ့သေဘာက ျပန္ျပန္ေတြးတုိင္း ထပ္ထပ္ကုသိုလ္ရေနတာပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ စာဂါႏုႆတိကုသိုလ္ပါ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေလးလုပ္ထားလုိက္ရင္ သတိရတိုင္းကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြါးေနေတာ့မွာ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြက ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္ေနမွာပါ။ ေရာက္လာတဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္က မိသေလာက္ ဖမ္းထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ၊ အကုသုိလ္ေလးေတြကလည္း ကုိယ့္ေရွ႕ကုိပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာေနမွာပါ။ ကုိယ္ကအဲဒီအကုသုိလ္ေတြကုိ မဖမ္းမိဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ အကုသိုလ္ေတြကုိဖမ္းမိခဲ့ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ရမွာပါ။
ဒါဆုိလူ႔ဘဝမွာ ဖမ္းျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္ဖမ္းတာရယ္၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ရသေလာက္ ဖမ္းထားရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသုိလ္မွာေတာ့ ကုသိုလ္ဖမ္းဖုိ႔ထက္ အကုသုိလ္မဖမ္းမိဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသိုလ္မဖမ္းရင္ ကုသိုလ္မျဖစ္ရုံဘဲရွိပါတယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးအျပစ္ကုိ ခံရေတာ့မွာပါ။ တကယ္လုိ႔ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမ ိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ႏုိင္ရပါမယ္။ သတိရွိတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြဖမ္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အၾကာႀကီး ဖမ္းမထားပါဘူး။ အၾကာႀကီးဖမ္းထားရင္ သံသရာမွာ အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ေနရမွာပါ။
ေန႔စဥ္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြေရာ အကုသိုလ္ေလးေတြေရာ လာလာရပ္ေနမွာပါပဲ။ ရပ္ရုံတင္မကပါဘူး၊ ကုသိုလ္ေလးေတြက “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္” ေျပာေနမွာပါ။ ဉာဏ္နားနဲ႔နားေထာင္ရင္ သူတုိ႔ေျပာတဲ့အသံကုိ ၾကားရပါတယ္။ အကုသုိလ္ေလး ေတြကလည္း အားက်မခံ “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္”လုိ႔ ေျပာေျပာေနပါတယ္။
သတိရွိတဲ့သူကေတာ့ ကုသုိလ္ကုိဖမ္းျပီး သတိမရွိတဲ့သူကေတာ့ အကုသုိလ္ကုိ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ အကုသိုလ္ဖမ္းမိလုိ႔ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္သြားရင္ လူ႔ဘဝေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အပါယ္ေလးပါးကလြတ္ျပီး လူ႔ဘဝကုိျပန္ေရာက္ဦးေတာ့ အကုသိုလ္အေၾကြး မကုန္ေသးရင္ ထပ္ဆပ္ေနရဦးမွာပါ။
တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ဖမ္းရတာဝါသနာပါတယ္။ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ကုသိုလ္ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အကုသိုလ္ဖမ္းရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ ဝါသနာစြဲသြားရင္ ေနာက္ဘဝအထိ အထုံလုိက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဝါသနာဒုပၸမုဥၥာဝ ၊ အေလ့အက်င့္ဝါသနာကို ေျဖျဖတ္ဖုိ႔ခဲယဥ္းလွပါတယ္တဲ့။
ဘ၀ါဘ၀ံႏုဂစၦေရ၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဘ၀ၾကီးဘ၀ငယ္ကိုလည္း အစဥ္လိုက္တတ္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ ၀ါသနာတစ္ခုဟာ စြဲေနရင္ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ အဲဒီ၀ါသနာဟာ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိ လိုက္ေတာ့တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့ ၀ါသနာေလးေတြစြဲေနရင္ ကုသိုလ္ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုပါပဲ၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာေလးေတြစြဲေနရင္လည္း အကုသိုလ္ျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ၀ါသနာရဲ႕ အစြဲေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့၀ါသနာေလးေတြ စြဲေနေအာင္ လုပ္ထားဖို႔ပါ။
ဒုတိယေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိမိ ဒီပဲယင္းအရပ္ကို ၾကြေရာက္တဲ့အခါ လူၾကီးေတြက “အရွင္ဘုရား.. ေခတ္ၾကီး အခါၾကီး ဘယ္ေတာ့မ်ား ေကာင္းပါဦးမလဲ”လို႔ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “ဗုဒၶေဗဒင္အရဆိုရင္ ယခုအခ်ိန္ ယခုအခါဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဒကာတို႔၊ ဒါေတာင္မွ ငါတို႔ထိုင္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကာလဟာ သာျပီးအေကာင္းဆံုးပဲ”လို႔ မိန္႔ျပပါတယ္။ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ၾကီး ေခတ္ဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္ပါ။
အခုလည္း ကုသိုလ္ဖမ္းဖို႔အတြက္, အကုသိုလ္လႊတ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုရင္ အခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ မေသခင္ေလး လုပ္ၾကရတာပါ။ ေသသြားရင္ လုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိန္႔တဲ့အတိုင္း အခုထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဥပမာ ရံုးမွာထိုင္ေနရင္လည္း ၀င္ေလထြက္ေလ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္ေနလို႔ရသလို တင္ပါးနဲ႔ထိုင္ခံုနဲ႔ ထိေနတဲ့ သေဘာေလးကို အာရံုျပဳျပီး ‘ထိတယ္ထိတယ္’လို႔ မွတ္ေနလို႔ရတာပါပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ေလးပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ရံုးသူရံုးသားေတြကို ေမတၱာပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးအိမ္သာဝင္တဲ့အခါမွာလည္းဖမ္းရမွာပါပဲ။ ’စြန္႔ခ်င္တယ္’ ‘စြန္႔တယ္’စသည္ျဖင့္မွတ္ရမွာပါ။ဒါလည္း ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေကာင္းေလးမွာ ကုသိုလ္ေလးေတြ ဖမ္းေနလိုက္တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းမိရင္ လက္ငင္းအက်ဳိးက စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲ။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြ႔သိေနၾကတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ပဲ စိတ္ဆင္းရဲၾကရတာပါ။
သတိရွိေနရင္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသိုလ္ကို ခြဲခြဲျပီး သိေနတာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတိရွိေနတဲ့သူက ကုသိုလ္ေတြပဲ ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့တာပါ။ သတိလြတ္ျပီး အကုသိုလ္ကို ဖမ္းမိဦးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ပါတယ္။
ေဇာတိရသနတ္သမီးကေတာ့ ကုသိုလ္ေလးတစ္ခုဖမ္းျပီး နတ္ျပည္လည္းေရာက္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္လည္း ရသြားတာပါ။ တကယ့္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ။ ျပဳလိုက္တဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြက ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကပါဘူး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ဳိးအထိ ေပးသြားတာပါ။
ဒါေလးေတြကိုေထာက္ျပီး ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ေတြဟာ ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကဘဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနတာပါ။ လိုရင္းကေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္အေပၚ ၾကီးၾကီး,ငယ္ငယ္ တန္ဖိုးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ခဏေလးပါပဲ။ ခဏေလးအခိုက္မွာ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနရတာပါ။ သာသနာနဲ႔ၾကံဳခိုက္မွာ သာသနာ ရဲ႕အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ရေအာင္ယူထားရမွာပါ။ ဒါေတာင္ ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀၊ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ လိုင္းကားေစာင့္ခ်ိန္၊ လူၾကီးေစာင့္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ အခုပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကို ရသေလာက္,မိသေလာက္ေလး ဖမ္းထားလိုက္ ဖို႔ပါပဲေလ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
က်မ္းကိုး
၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊
ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ Dhammaransi Group dhammaransi3@gmail.com မွ Mail ထဲ လာပို႕ ထားသည္ ကို ျပန္တင္ျပ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ညေနခ်မ္းေရာက္လာရင္ေတာ့ တရားပြဲက်င္းပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အလွည့္က်ရဟန္းေတာ္ေတြက တရားေဟာၾကပါတယ္။ တရားေဟာ ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ တရားပြဲရွိရာကုိ သြားနာၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ တရားေဟာေနရင္းနဲ႔ ေမွာင္သြားပါတယ္။ ေမွာင္သြားတာကုိ သတိထားမိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က “ဒီအခ်ိန္မွာ ဆီမီးထြန္းရမယ့္အခ်ိန္ပဲ”လုိ႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကဆီမီးကုိယူျပီး တရားေဟာပလႅင္ေရွ႕မွာ ထြန္းေပးထားလုိက္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးေလးက လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေလးကုိၾကည့္ျပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။တရားဆုံးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္စိတ္နဲ႔ပဲ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူလွဴလုိက္ရတဲ့ ဆီမီးအလွဴေလးကုိ ေမ့လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ပဲ ျပဳခဲ့တဲ့ဆီမီးကုသိုလ္ေလးကုိ အာရုံျပဳျပီး ေသလြန္သြားပါတယ္။ ေသလြန္သြားေတာ့ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဇာတိရသ နတ္သမီးရယ္လုိ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္ဝါဟာ ဆီမီးလွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တျခားနတ္ ေတြထက္ ပုိေတာက္ပေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္ကုိၾကြလာပါတယ္။ အေရာင္အဝါေတာက္ပမႈ သူမ်ားထက္သာလြန္ေနတဲ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးကုိေတြ႔ရေတာ့ “ဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အေရာင္အဝါေတြ တင့္တယ္ေတာက္ပ ေနတာလဲ”လုိ႔ေမးပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလး က “တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဆီမီး လွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာျဖစ္ျပီး အေရာင္အဝါေတာက္ပ ေနရတာပါ”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ အေျဖစကားဆုံးေတာ့ ဒါနအေၾကာင္းကစျပီး တရားေဟာျပေပးပါတယ္။ ေဟာရင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလး ၾကည္လင္ခုိင္ခံ့တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ ဆက္ေဟာျပေပးပါတယ္။ တရားအဆုံးမွာေတာ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးနဲ႔အတူ အျခံအရံအားလုံး ေသာတာပတၱိဖုိလ္ တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
(ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ- စာမ်က္ႏွာ-၄၄)
တစ္ခါတေလ ကုသိုလ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးရဲ့ ကုသိုလ္ေလးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးပါ။ တကူးတက ဆီမီးလွဴဖုိ႔သြားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာေလးကုိ ေပးလွဴလုိက္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေလးက အႀကီးႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ တန္ဖုိးထား လုပ္သြားတာပါ။
အေျခခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြစုံေအာင္လုပ္ဖုိ႔, ကုသုိလ္ အႀကီးႀကီးေတြလုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ တန္ဖိုးထားျပီးလုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ တန္ဖုိးထားတယ္ေျပာလုိက္ရင္ ေလးစားတာ,ရုိေသတာ, ျမတ္ႏုိးတာ, ဝမ္းေျမာက္တာ, ေက်နပ္တာစသည္ေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲသိပါတယ္။ သူမ်ားမသိပါဘူး၊ သူမ်ားသိဖုိ႔က အဓိကလည္းမက်ပါဘူး။ သူမ်ားသိဖုိ႔ဘက္ကုိ စိတ္ညြတ္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ စိတ္ညြတ္မႈကေလ်ာ့သြားႏုိင္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဲ့သေဘာက ျပန္ျပန္ေတြးတုိင္း ထပ္ထပ္ကုသိုလ္ရေနတာပါ။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ စာဂါႏုႆတိကုသိုလ္ပါ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေလးလုပ္ထားလုိက္ရင္ သတိရတိုင္းကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြါးေနေတာ့မွာ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြက ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္ေနမွာပါ။ ေရာက္လာတဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္က မိသေလာက္ ဖမ္းထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ၊ အကုသုိလ္ေလးေတြကလည္း ကုိယ့္ေရွ႕ကုိပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာေနမွာပါ။ ကုိယ္ကအဲဒီအကုသုိလ္ေတြကုိ မဖမ္းမိဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ အကုသိုလ္ေတြကုိဖမ္းမိခဲ့ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ရမွာပါ။
ဒါဆုိလူ႔ဘဝမွာ ဖမ္းျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္ဖမ္းတာရယ္၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ရသေလာက္ ဖမ္းထားရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသုိလ္မွာေတာ့ ကုသိုလ္ဖမ္းဖုိ႔ထက္ အကုသုိလ္မဖမ္းမိဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသိုလ္မဖမ္းရင္ ကုသိုလ္မျဖစ္ရုံဘဲရွိပါတယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးအျပစ္ကုိ ခံရေတာ့မွာပါ။ တကယ္လုိ႔ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမ ိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ႏုိင္ရပါမယ္။ သတိရွိတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြဖမ္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အၾကာႀကီး ဖမ္းမထားပါဘူး။ အၾကာႀကီးဖမ္းထားရင္ သံသရာမွာ အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ေနရမွာပါ။
ေန႔စဥ္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြေရာ အကုသိုလ္ေလးေတြေရာ လာလာရပ္ေနမွာပါပဲ။ ရပ္ရုံတင္မကပါဘူး၊ ကုသိုလ္ေလးေတြက “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္” ေျပာေနမွာပါ။ ဉာဏ္နားနဲ႔နားေထာင္ရင္ သူတုိ႔ေျပာတဲ့အသံကုိ ၾကားရပါတယ္။ အကုသုိလ္ေလး ေတြကလည္း အားက်မခံ “ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိဖမ္းပါေနာ္”လုိ႔ ေျပာေျပာေနပါတယ္။
သတိရွိတဲ့သူကေတာ့ ကုသုိလ္ကုိဖမ္းျပီး သတိမရွိတဲ့သူကေတာ့ အကုသုိလ္ကုိ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ အကုသိုလ္ဖမ္းမိလုိ႔ အပါယ္ေလးပါး ေရာက္သြားရင္ လူ႔ဘဝေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အပါယ္ေလးပါးကလြတ္ျပီး လူ႔ဘဝကုိျပန္ေရာက္ဦးေတာ့ အကုသိုလ္အေၾကြး မကုန္ေသးရင္ ထပ္ဆပ္ေနရဦးမွာပါ။
တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ဖမ္းရတာဝါသနာပါတယ္။ ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ကုသိုလ္ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အကုသိုလ္ဖမ္းရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ ဝါသနာစြဲသြားရင္ ေနာက္ဘဝအထိ အထုံလုိက္သြားတတ္ပါတယ္။
ဝါသနာဒုပၸမုဥၥာဝ ၊ အေလ့အက်င့္ဝါသနာကို ေျဖျဖတ္ဖုိ႔ခဲယဥ္းလွပါတယ္တဲ့။
ဘ၀ါဘ၀ံႏုဂစၦေရ၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဘ၀ၾကီးဘ၀ငယ္ကိုလည္း အစဥ္လိုက္တတ္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ ၀ါသနာတစ္ခုဟာ စြဲေနရင္ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး၊ အဲဒီ၀ါသနာဟာ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိ လိုက္ေတာ့တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့ ၀ါသနာေလးေတြစြဲေနရင္ ကုသိုလ္ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုပါပဲ၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာေလးေတြစြဲေနရင္လည္း အကုသိုလ္ျမင္တိုင္း ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့မွာပါ။ ၀ါသနာရဲ႕ အစြဲေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကုသိုလ္ဖမ္းတဲ့၀ါသနာေလးေတြ စြဲေနေအာင္ လုပ္ထားဖို႔ပါ။
ဒုတိယေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိမိ ဒီပဲယင္းအရပ္ကို ၾကြေရာက္တဲ့အခါ လူၾကီးေတြက “အရွင္ဘုရား.. ေခတ္ၾကီး အခါၾကီး ဘယ္ေတာ့မ်ား ေကာင္းပါဦးမလဲ”လို႔ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “ဗုဒၶေဗဒင္အရဆိုရင္ ယခုအခ်ိန္ ယခုအခါဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဒကာတို႔၊ ဒါေတာင္မွ ငါတို႔ထိုင္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကာလဟာ သာျပီးအေကာင္းဆံုးပဲ”လို႔ မိန္႔ျပပါတယ္။ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ၾကီး ေခတ္ဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္ပါ။
အခုလည္း ကုသိုလ္ဖမ္းဖို႔အတြက္, အကုသိုလ္လႊတ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုရင္ အခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ မေသခင္ေလး လုပ္ၾကရတာပါ။ ေသသြားရင္ လုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး မိန္႔တဲ့အတိုင္း အခုထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဥပမာ ရံုးမွာထိုင္ေနရင္လည္း ၀င္ေလထြက္ေလ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္ေနလို႔ရသလို တင္ပါးနဲ႔ထိုင္ခံုနဲ႔ ထိေနတဲ့ သေဘာေလးကို အာရံုျပဳျပီး ‘ထိတယ္ထိတယ္’လို႔ မွတ္ေနလို႔ရတာပါပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ေလးပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ရံုးသူရံုးသားေတြကို ေမတၱာပြါးေနလို႔လည္းရတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးအိမ္သာဝင္တဲ့အခါမွာလည္းဖမ္းရမွာပါပဲ။ ’စြန္႔ခ်င္တယ္’ ‘စြန္႔တယ္’စသည္ျဖင့္မွတ္ရမွာပါ။ဒါလည္း ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေကာင္းေလးမွာ ကုသိုလ္ေလးေတြ ဖမ္းေနလိုက္တာပါ။
ကုသိုလ္ဖမ္းမိရင္ လက္ငင္းအက်ဳိးက စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲ။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြ႔သိေနၾကတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ပဲ စိတ္ဆင္းရဲၾကရတာပါ။
သတိရွိေနရင္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသိုလ္ကို ခြဲခြဲျပီး သိေနတာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတိရွိေနတဲ့သူက ကုသိုလ္ေတြပဲ ဖမ္းဖမ္းေနေတာ့တာပါ။ သတိလြတ္ျပီး အကုသိုလ္ကို ဖမ္းမိဦးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ပါတယ္။
ေဇာတိရသနတ္သမီးကေတာ့ ကုသိုလ္ေလးတစ္ခုဖမ္းျပီး နတ္ျပည္လည္းေရာက္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္လည္း ရသြားတာပါ။ တကယ့္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ။ ျပဳလိုက္တဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြက ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကပါဘူး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ဳိးအထိ ေပးသြားတာပါ။
ဒါေလးေတြကိုေထာက္ျပီး ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ေတြဟာ ေလာကီေကာင္းက်ဳိးတင္ မကဘဲ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနတာပါ။ လိုရင္းကေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္အေပၚ ၾကီးၾကီး,ငယ္ငယ္ တန္ဖိုးထားျပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ခဏေလးပါပဲ။ ခဏေလးအခိုက္မွာ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနရတာပါ။ သာသနာနဲ႔ၾကံဳခိုက္မွာ သာသနာ ရဲ႕အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ရေအာင္ယူထားရမွာပါ။ ဒါေတာင္ ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀၊ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ လိုင္းကားေစာင့္ခ်ိန္၊ လူၾကီးေစာင့္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ အခုပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကို ရသေလာက္,မိသေလာက္ေလး ဖမ္းထားလိုက္ ဖို႔ပါပဲေလ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
က်မ္းကိုး
၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊
ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ Dhammaransi Group dhammaransi3@gmail.com မွ Mail ထဲ လာပို႕ ထားသည္ ကို ျပန္တင္ျပ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment