တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကိုအသြား လမ္းမွာ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မာလကာသီးေတြ ခူးတုန္း
ဆရာႀကီးကို ပိုသတိထားမိလိုက္တာပဲ ေမေမ…..
``အာ…ဒီေကာင္ ဘယ္ေပၚတက္ေနတာလဲ ဆင္းစမ္း…´´ ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ သူက ေအာက္က
ေအာ္လို႔ သားျပန္ ဆင္းလာရတယ္။ သားကိုသူက ေငါက္တယ္။
``သြား…ကိုယ္ေက်ာင္းကိုယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား၊ ဘာကိစၥ သူမ်ားအပင္ကိုသြားခူးေနတာလဲ´´
``သား..မာလကာသီး စားမလို႔´´
``ျပဳတ္က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ´´
``ဒါဆို ေအာက္ကေနပဲ ခူးေတာ့မယ္´´
အဲ့ဒီလိုေျပာၿပီး တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ျဖစ္ျဖစ္၊ ခဲနဲ႔ ေပါက္ၿပီးေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ခူးမယ္ လုပ္ေတာ့လည္း
သူက လက္မခံဘူး။
``မင္းမွာ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ဘူးပါတယ္ မဟုတ္လား။
သြား..သြား ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား´´ခက္ေတာ့တာပါပဲ။
သားလည္းဘာမွမေျပာခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။
အမွန္ဆို မာလကာပင္ႀကီးကို သား တက္ခူးစားလို႔ရသလိုသူလည္း တက္ခူးစားလို႔ ရတာပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သားခူးလာတဲ့မာလကာသီးေတြထဲက သူ႕ကို နည္းနည္း ခြဲေပးလို႔ရတာပဲ။
ခုေတာ့ႏွစ္ေယာက္ လံုးငတ္ၾကရတယ္။
တကယ္ဆို သားက သူမ်ားအပင္ကို ခိုးခူးတာမဟုတ္ပါဘူး။
အပင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးကကို `ခူးစားေလ´ လို႔ခြင့္ျပဳၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္
သားကလည္း မတီးဘဲ မျမည္ခ်င္ဘူးေလ။ ဆရာႀကီးက မေမးေတာ့သားလည္း ေျပာမျပျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲ့ဒီေန႔ကစၿပီး သားလည္းဆရာႀကီးကို သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနမိ ေတာ့တယ္။
သူက သားတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဆိုေပမယ့္ သားတို႔ေတြကိုျပန္ေၾကာက္ ေနပံုရတယ္ေမေမ။
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ႀကိမ္လံုးႀကီးတစ္လံုးကို အျမဲကိုင္ထားတက္တယ္။
လိုအပ္ရင္ အခ်က္ေပးဖို႔အတြက္ အသံထြက္ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တစ္လံုးကလည္း
အနားမွာ အျမဲရွိျပန္ေရာ။သူ႕ဘ၀က သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ေမေမ။
ေက်ာင္းကိုလာရင္ ေဖေဖသားကို စက္ဘီးကေလးနင္းၿပီးလိုက္ပို႔ေပး တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။
သူဖာသာ နင္းလာရတယ္။
သားကိုေမေမ ေခါင္းၿဖီးေပးသလိုမ်ိဳးလည္း သူ႕ကို ဘယ္သူကမွလုပ္မေပးဘူး။
သူ႕ေခါင္းကို သူ႕ဖာသာၿဖီးရတယ္။
သားတို႔လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေဘာင္းဘီတိုေလး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းလာလို႔လဲ မရဘူး။
အျမဲတမ္း ပုဆိုးႀကီးစည္းထားရတယ္။
သားတို႔လို သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးလူးၿပီး ေက်ာင္းကိုလာဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။
သူက သားတို႔လို မုန္႔ဖိုးေလး ဘာေလး မရရွာဘူး။
ေက်ာင္းကေနသူကို တစ္လတစ္ခါ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးထားရတယ္။
အဲ့ဒီ ပိုက္ဆံကိုပဲသူ႔ခမ်ာ တစ္လစာ ေခၽြတာသံုးးေနရတယ္။
ဆိုင္မွာလဲ ထမင္းကို လေပးစားတယ္တဲ့။ ခြံ႕ေကၽြးမယ့္သူလည္း မရွိဘူး။
သူ႔ဖာသာ ဇြန္းနဲ႔ခပ္စားရတယ္။
သူက ကဗ်ာေတြ ဘာေတြလည္း ေရးသတဲ့ ေမေမရယ္။
သားတို႔ဆိုဖတ္စာအုပ္ ထဲက ကဗ်ာကို ရြတ္လိုက္တာပါပဲ။
သူ႔လို အပင္ပန္းခံၿပီးေရးစပ္မေနပါဘူး။ ဘယ္ႏွယ္ မဟုတ္တာႀကီး။
တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဆီကိုသူ႔မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့လူႀကီးေတြလာလည္ၾကတယ္။
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီးျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႔။
သားတို႔လို`ဖိုက္´ စရာရွိရင္ေက်ာင္းေဘး လယ္ကြင္းျပင္ကို သြားၿပီး
အျပတ္ `ဖိုက္´ လိုက္တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္လိုမွန္း မေျပာတက္ေတာ့ပါဘူး။
သားတို႔ကိုစာျပန္သင္ဖို႔အတြက္သူအိမ္မွာစာေတြ အမ်ားႀကီးက်က္ရမွာပဲေနာ္ေမေမ။
သားတို႔ေတာင္ ဒီေလာက္က်က္ရတာ သူဆိုရင္နည္းမွာ မဟုတ္ဘူး။
သူက်က္တဲ့စာေတြကို ရသြားခဲ့ၿပီးရင္လည္းသားတို႔လို ပါးကိုနမ္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳမယ့္သူ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး သူ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက မူလတန္း ေအာင္ၿပီး
အလယ္တန္း၊အထက္တန္းေတြကိုေရာက္ကုန္ေပမယ့္ သူကေတာ့အတန္းမတက္ရဘူး။
မူလတန္းမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ဒုကၡ ႀကီးပါတယ္ ေမေမရယ္။
ဘယ္လိုႀကီးလည္းမသိဘူးေနာ္။
သူက အသည္းလည္း ကြဲခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။
ကြဲေနတဲ့အသည္းႀကီးနဲ႔ အသက္ရွင္ လူလုပ္ေနရတယ္တဲ့။
ဆင္းရဲတဲ့ေက်ာင္းဆရာမို႔လို႔ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲခဲ့ ရတယ္ဆိုပဲ။
သူ႔ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူက ခြင့္ျပဳခဲ့ ပါတယ္တဲ့။
တစ္ခါတစ္ခါက်႐ံုးခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး နံရံကို ရီရီေ၀ေ၀ ေငးေနတက္တယ္။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ေမေမကေျပာေသးတယ္။
``သား…ေက်ာင္းစာကို ႀကိဳးစားသင္ေနာ္´´
``ဘာျဖစ္လို႔လဲ´´
``အဲ့ဒါမွ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တက္မွာေပါ့´´
``ပညာေတြ အမ်ားႀကီးတက္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ´´
``သားတို႔ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးျပန္လုပ္ လို႔ရတာေပါ့´´
သားက ကပ်ာကရာ ေခါင္းခါျငင္းမိတယ္။
``ဟာ…မလုပ္ခ်င္ပါဘူး´´
``ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ႕´´
``ဟာ…ဟင့္အင္း…မလုပ္ခ်င္ပါဘူး´´
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမ့ကို သားမေျပာျပဘူး။
ဘယ္ေတာ့မွမေျပာျပဘူး။
တာရာမင္းေ၀
No comments:
Post a Comment