“အေမ”
“သား…ဘာေျပာခ်င္လို႕လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္…ဒီေန႕လစာထုတ္လာလို႕ပါအေမ”
ကၽြန္ေတာ္ ကားစပယ္ယာလုပ္သည့္ တစ္လျပည့္သည့္ေန႕တြင္ ကားအံုနာက လစာထုတ္ေပးသျဖင့္ ပထမဦးဆံုးရေသာ လစာေငြကို အေမ့ကို အပ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“အေမ…မယူရက္ပါဘူးသားရယ္”
အေမ့မ်က္၀န္းထဲတြင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ရည္စတို႕စိုရႊဲေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုစဥ္က ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွ်သာျဖစ္သည္။ စပယ္ယာဘ၀တြင္ ကားေပၚမွ ကားေပၚမွ က်ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို အဲဒါ…ကၽြန္ေတာ့္အေမ ၀တၳဳတိုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမကို ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီးရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ အဆင္ေျပသည့္အခါ ရွိသလို အဆင္မေျပသည့္အခါလည္းရွိခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ အေမသည္ သားသမီး သံုးေယာက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ စီးပြားေရးနလန္မထူႏိုင္သျဖင့္ အသိတစ္ေယာက္က ေစာင္မသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ကားစပယ္ယာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့သည္။ အေမက အစက သေဘာမတူ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ေျပာသျဖင့္ အေမ လက္ေလ်ာ့ခဲ့ သည္။
စပယ္ယာလုပ္၍ရေသာ လစာေငြကို အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ အေမသည္သာ တြယ္တာစရာဟု မွတ္ယူခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုႏွင့္ ႏွမကို ကၽြန္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ သိပ္မရွိ။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အေပၚထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ သာမာန္ထက္ပိုပါသည္။
အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ အေမ့ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္သနားသည္။ လင္ေယာက္်ား၏ စြန္႕ပယ္မႈကို ခံခဲ့ရေသာ္လည္း သားသမီးမ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ အရင္းအႏွီးမရွိသည့္အခါတြင္ ငွက္ေပ်ာထုပ္၊ ေကာက္ညွင္းထုတ္ လည္ေရာင္းခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ။
♥♥♥♥♥
ဒီေန႕ လံုး၀အိပ္မရ။ ရာသီဥတုက ပူသည္။ မီးကမလာသျဖင့္ အဲကြန္းကလည္း
ဖြင့္မရ။ ျပဴတင္းေပါက္က ေလကလည္း မ၀င္။ စိတ္ထဲတြင္ အေမ့အေၾကာင္းကိုသာ
ေတြးေနမိသည္။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘ၀၊ ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ အေမ လုပ္ေပးခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့။ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲတြင္ အေမ့သာ ထာ၀ရလႊမ္းမိုးေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အေျခအေနက အေမႏွင့္ေ၀းေစဖို႕ဖန္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့သည္။ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မခြဲခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ခြဲခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး အေ၀းသင္တက္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ အေျခခ်ဖို႕ျဖစ္လာသည္။
ေက်းဇူးရွင္ႀကီးတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေအာက္ ကူညီပံ့ပိုး ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေလာကထဲတြင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ၊ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အားမငယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနယ္ပယ္တြင္ အေျခခိုင္လာေအာင္လုပ္မည္ဟု ႀကံဳး၀ါးခဲ့ သည္။
အတိုက္အခိုက္၊ အယွဥ္အၿပိဳင္မ်ားသည့္ ေခတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္မေနႀကိဳးစားပန္းစား ေလ့လာ သည္။ ေငြေၾကးၾကြယ္၀ေသာ၊ အရင္းအႏွီးေတာင့္တင္းေသာ သူမ်ား၏ ေလွာင္ေျပာင္မႈ၊ ရႈံ႕ခ်မႈ၊ ေနရာ မေပးခ်င္မႈမ်ားကို ခါးစည္းခံခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ပိုင္သည့္ စက္ဘီးစုတ္ကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္လိုရာကို ပို႕ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။
အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လံုးကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အတြက္ အလင္းေရာင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ် တင့္လာခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အတားအဆီး အတိုက္အခိုက္တို႕သည္ ရွိစျမဲ။ သစ္ပင္တို႕သည္ အျခားအပင္တို႕တက္ ပိုမို ျမင့္မားလာပါက ေလတိုက္ပို၍ခံရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္တို႕သည္ ဤမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္ေန၍မျဖစ္ေသး။ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးကား ရွိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြရသမွ်မွ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေထာက္ပံ့သည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အစ္ကိုႏွင့္ႏွမကို ပို၍ခ်စ္သည္ဟုထင္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္မိ ေသာအခါ အစ္ကိုႏွင့္ႏွမက ပညာေရးဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္မေရာက္ခဲ့ၾက။ ဘ၀ကို နည္းေပါင္းစံုႏွင့္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရခ်ိန္တြင္ အေမက အစ္ကိုႏွင့္ႏွမ၏ သားသမီး အေမ့ေျမးမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္တူသည္။
အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမ့ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အေမ့သားသမီး သံုးေယာက္အနက္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္ေၾကာင္း အေမက ေတြ႕သူတိုင္းကို ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာေျပာၾကားေနေၾကာင္း ၾကားသိေနရသည္။
♥♥♥♥♥
ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္နားသျဖင့္ အိမ္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေနစဥ္ အေမႏွင့္ လူႀကီး
ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာ သည္။ အေမလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ အေမႏွင့္
ပါလာေသာသူမ်ားကို နံနက္စာျဖင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသည္။အေမလာသည္မွာ ထူးထူးျခားျခားဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ၿပီးေနာက္ အေမက စကားစလာသည္။
“သား”
“ေျပာပါအေမ”
“သား…အေမ့ကို စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္”
“ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို ဘာစိတ္ဆိုးစရာရွိလို႕လဲ အေမရယ္”
“အေမ့ ေျမကြက္ကို ေရာင္းမလို႕”
“ဗ်ာ”
“ဟုတ္တယ္…သား”
“ဘာေၾကာင့္ေရာင္းမွာလဲ အေမ”
“အေမ…မေသခင္လွဴခ်င္တာလဲလွဴမယ္။ သားသမီးေတြလည္း ေနာင္အခါ အရႈပ္အရွင္း မရွိေစခ်င္လို႕ပါ”
“ကၽြန္ေတာ္…ဘာကိုမွ မမက္ေမာပါဘူးအေမ…အေမစိတ္ခ်မ္းသလိုလုပ္ပါ”
“သားအေၾကာင္းကို အေမသိပါတယ္။ အေမစီစဥ္တာကို သားလက္ခံေပးပါ”
“ကၽြန္ေတာ္…အေမ့အတြက္ ဘာမဆို အဆင္သင့္ပါအေမ”
“အေမ…အခုလူႀကီးေတြလဲ ေခၚလာတယ္”
“ဘာအတြက္လဲ အေမ”
“သားက…အေမစီစဥ္တာကို သေဘာတူ လက္ခံေၾကာင္း လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ…အေမက ဘယ္လိုစီစဥ္ထားတာလဲ”
“အေမ့ေျမကြက္ကို တစ္၀က္စီပိုင္းၿပီး သားအစ္ကိုနဲ႕ ညီမကို ေပးတာကို သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးေပးေနာ္”
အေမေျပာသည္မွာ ရွင္းရွင္းေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ ခံစားခြင့္မေပး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္လည္း ဘာမွ ရယူလိုသည့္ ဆႏၵမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္မည္သို႕မွ်မခံစားရ။ အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္တာဘာမွ မရွိ။ အေမ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာဘဲ ၾကည္ၾကည္သာသာပင္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ေပၚ တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္ထိုးၿပီးေနာက္ အေမက စာရြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေခါက္သိမ္းၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္သည္။
“သား”
“ေျပာပါအေမ”
“သားအစ္ကို ကေတာ့ သူရတဲ့ ျခံတစ္၀က္ကို တိုက္ေဆာက္မယ္။ သားညီမကေတာ့ သူရတဲ့ ျခံတစ္၀က္ကို ေရာင္းလိုက္ၿပီး တျခားေနရာမွာ ထပ္၀ယ္မယ္။ အေမက အလွဴလုပ္ဖို႕ နည္းနည္းယူမယ္။ သားက ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႕ အိမ္၀ယ္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ အေမ ဘာမွ မပူေတာ့ဘူး။ သားစိတ္ထဲမွာ အေမ့ကို အျပစ္တင္ခ်င္တင္ေနာ္။ အေမက ငါ့သားကို ပညာအေမြေပးခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ သားေက်နပ္ေတာ့ေနာ္”
“အေမရယ္…ကၽြန္ေတာ္…အေမ့ကို လံုး၀အျပစ္မတင္ပါဘူး။ အေမြဆိုတာလဲ သားမမက္ေမာပါဘူး။ အစ္ကိုနဲ႕ညီမေလး အဆင္ေျပေျပေနႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္”
“သားရယ္…”
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ သေဘာတူလက္မွတ္ယူၿပီးျပန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သည့္ အခါမွ် အေမႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ မလုပ္လိုေပ။ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာမႈသည္ အေရးႀကီးသည္။ မေသခင္ လွဴခ်င္တာေလးလွဴေစခ်င္သည္။ အေမ ဘုရားဖူးထြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ထံ၀င္သည္။ အေမ့ ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးတြင္ အေမခ်စ္ေသာ သားသမီးမ်ားႏွင့္ေျမးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ေသာက ကင္းေ၀းစြာ ေနထိုင္သြားေစခ်င္ပါသည္။
♥♥♥♥♥
အေမ…ကၽြန္ေတာ့္အေမ…ေျမကြက္ေရာင္ၿပီးေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚသည္။ ဘာအတြက္ဟု မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္နားၿပီးသြားေတြ႕သည္။
“သား”
“ဗ်ာ…အေမ”
“သား…စက္ဘီးစုတ္ကေလးနဲ႕ အလုပ္သြားေနတာ အေမမၾကည့္ရက္ဘူး”
“ရပါတယ္အေမရယ္”
“အေမျခံေရာင္းလို႕ရတဲ့အထဲက လွဴဖို႕ရာဖယ္ထားၿပီးၿပီ။ သားညီမက ေျမကြက္လည္း ၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ သားအတြက္…ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေတာ့ အေမ၀ယ္ေပးပါမယ္။ အေမ သားဆီကိုလာေတာ့ သူမ်ားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕အလုပ္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့သားက စက္ဘီးစုတ္ကေလးနဲ႕ အလုပ္သြားေနရေတာ့ အေမ မၾကည့္ရက္ဘူးသားရယ္”
“အေမကလည္း သားက ေနာက္ေတာ့ ၀ယ္မွာပါ”
“အေမ…မတရားမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အေမ အေသေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ဘူးသားရယ္။ အေမက သားသမီး သံုးေယာက္ေမြးထားတာေလ။ အႀကီးနဲ႕အငယ္ဆံုးကိုေတာ့ ေပးသင့္ေပးထိုက္တာ ေပးၿပီး သားအလတ္ကိုေတာ့ ဘာမွ မေပးဘဲ ေသမသြားခ်င္ဘူးသားရယ္”
“အေမရယ္…ကၽြန္ေတာ္က အဆင္ေျပပါတယ္”
“အေမ့ရဲ႕ဆႏၵကို သားလိုက္ေလ်ာပါေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရပါသည္။ အေမ့ေမတၱာ အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲလာခဲ့ေသာ စက္ဘီးစုတ္ကေလးသည္ ယခုအခါတြင္ေတာ့ အနားယူေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
“အေမရယ္…သားအတြက္ ဘာမွပူပင္ေသာက မေရာက္ေစဘဲ စိတ္ေအးသက္သာစြာ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားၿပီး အသက္ရွည္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစလို႕ သားဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္”
Here is a Hteik Hteik Soe, holding her eight-day-old son in Taung Pet Village in the eastern Shan State of Myanmar.
Wishing you and yours, and the children of the world, all the best in 2010.
http://fieldnotes.unicefusa.org/2010/01/monday_unicef_photo_myanmar...
(အခ်ိန္တိုင္း သတိရမိေသာ အေမ့အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေရးသားပါသည္။)
အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္
ကိုရင္ေက်ာ္
(၁၆-၅-၂၀၁၂)(၀၅း၃၅)နာရီ
No comments:
Post a Comment