သတင္းစာမ်ား၌ နာေရးေၾကာ္ျငာမ်ား ၾကည့္လွ်င္ အသက္ ၅၀
ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေသဆံုးသူေတြ မ်ားေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါမည္။ ထိုသူမ်ားမွာလည္း
ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းလုပ္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း
ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ အလုပ္တာဝန္မ်ားစြာ တာဝန္ယူ ထမ္းေဆာင္ေနရင္း သက္တမ္းမေစ့မီ
ေသၾကရသျဖင့္ သတင္းစာေပၚတြင္ မ်ားစြာေသာ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း
သဝဏ္လႊာမ်ားကိုလည္း ဖတ္႐ႈေနၾကရပါသည္။ အလုပ္တာဝန္ မ်ားသူမ်ားမွာ အလုပ္ၿပီး
အလုပ္ဆက္ေနသျဖင့္ စားခ်ိန္မမွန္၊ အိပ္ခ်ိန္မမွန္ အနားယူခ်ိန္ မရွိၾကသည္က
မ်ားပါသည္။ စားဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ေသာ အခါ လြယ္ကူစာမ်ားကိုသာ ေန႔စဥ္
စားသံုးၾကသျဖင့္ ေရာဂါရျခင္း၊ အသက္တိုရျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ “လြယ္ကူစာ”
ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္တိုအတြင္း မခ်က္မျပဳတ္ရဘဲ စားႏုိင္ေသာ အစာျဖစ္သည္။
ေစ်းဝယ္ထြက္ရန္ မလို၊ ေရႏွင့္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရန္ မလို၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ၿပီး
အလုပ္႐ႈပ္စရာ မလိုဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ေရေႏြးဓာတ္ဘူး တစ္လံုးရွိ႐ံုျဖင့္
ရႏုိင္ေသာ အစာမ်ားျဖစ္သည္။ အရပ္စကား “သံုးမိနစ္ပဲေစာင့္” ဆုိေသာ
အစာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုအစားအေသာက္မ်ိဳးတြင္ အလြယ္တကူ ရႏုိင္ေသာ အစာျဖစ္သျဖင့္
“လြယ္ကူစာ” ဟု စာေရးသူက အမည္တပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ လြယ္ကူစာ
မွန္သမွ်ကို ေရာင္းခ်သူမ်ား၏ စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ေစလို၍ မဟုတ္ပါ။ အမႈမဲ့၊
အမွတ္မဲ့ စားေသာက္ေနသူမ်ားတြင္ ရရွိႏုိင္ေသာ ေဘးအႏၲရာယ္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို
က်န္းမာေရး ႐ႈေထာင့္မွ အျမင္ျဖင့္ တင္ျပရန္ တာဝန္ရွိသည္ထင္၍
ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ လြယ္ကူစာ မွန္သမွ်ကို တီထြင္
ထုတ္လုပ္သူမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္မွ မဟုတ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားမွ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏုိင္ငံတြင္ လူေနမႈစရိတ္ ႀကီးျမင့္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရန္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္သျဖင့္ အလြယ္တကူ ဝယ္ၿပီးခ်က္ျပဳတ္ရန္ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ အသင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အစာထုပ္မ်ား ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ား ျဖစ္သည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွ တဆင့္ ၎ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ နယ္စပ္ တံခါးေပါက္မ်ားမွ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အတုယူလြယ္ၾကသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား အဖို႔ ယခုအခါ ၎ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ားသည္ မရွိမျဖစ္ အစာမ်ားျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ေနရာကုိ မဆို ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိေနသြားၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စားေသာက္ သံုးစြဲေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာတြင္လည္း “မသိုးစာ” ဟုေခၚသည့္ ထမေျခာက္(ထမင္းေျခာက္)၊ အညာမုန္႔ဆီေၾကာ္၊ စလူဖက္ႏွင့္ ထုပ္ေသာ စလူမုန္႔၊ အညာသား ေက်ာကုန္း၊ မုန္႔ေပါက္ေပါက္ စသည့္အစာမ်ား ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ ၎႐ိုးရာ အစာမ်ားသည္ ေတာရြာမ်ားမွာပင္ ေနရာမရၾကေတာ့ၿပီ။ တိုးတက္ျခင္းလား၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းလား မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါ။ ရယ္ဒီမိတ္ေခၚ လြယ္ကူစာမ်ားေၾကာင့္ ေရာဂါျဖစ္ခဲ့ရေသာ၊ ခြဲစိတ္ခံခဲ့ရေသာ စာေရးသူ၏ သမီးငယ္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုပါသည္။
စာေရးသူ၏ သမီးသည္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝက ေဘာ္ဒါေဆာင္ စာသင္ဝိုင္းတစ္ခုသို႔ ပို႔ထားခဲ့ရာမွစၿပီး လြယ္ကူစာ ရယ္ဒီမိတ္မ်ား စားေသာအက်င့္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တို႔ မည္သည္ စာကိုသာ အဓိကထား သင္သည္။ နံနက္၊ ညေန ထမင္းႏွစ္ခ်ိန္ ေကၽြးေသာ္လည္း စာသင္ခ်ိန္ၾကားမွ အေျပးအလႊား စားရသျဖင့္ ထင္သေလာက္မဝင္၊ မစားႏုိင္။ ညက်ျပန္ေတာ့လည္း (၁၀) နာရီအထိ စာက်က္ရသျဖင့္ အိပ္ခ်ိန္မွာ အလြန္နည္းသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္ မအိပ္ဘဲ စာက်က္ႏုိင္ေအာင္ “ေကာ္ဖီမစ္” ေသာက္သည့္အက်င့္ ရလာခဲ့ပါသည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ အဆာခံႏုိင္ေအာင္ ရယ္ဒီမိတ္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ကို ဝါးစားၿပီး ေရႏွင့္ ေမွ်ာခ်သည္။ ဤအက်င့္မ်ားမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ စာကိုမဲေနသည့္ အရြယ္က စခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးေသာအခါလည္း ထိုအက်င့္မ်ားမွာ စခဲ့ၿပီး ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ ႀကိဳက္လာသည္။ ေကာ္ဖီမစ္ စြဲေနသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို ေရေႏြးႏွင့္ ျပဳတ္ၿပီး ၾကက္ဥတစ္လံုး ေဖာက္ထည့္စားသည္။ အိမ္ထမင္းဟင္းကို ခံတြင္းမေတြ႕ေတာ့ဟု ဆိုသည္။ ေကာ္ဖီမစ္ ႏွစ္ထုပ္ပူး ေဖ်ာ္ထား၊ အေအးခံၿပီး အဖံုးပါေသာ မတ္ခြက္တြင္ ထည့္ထားကာ မၾကာခဏ တစြတ္စြတ္ႏွင့္ ေသာက္သည့္အက်င့္ ပါသြားၿပီး တားမရေတာ့ပါ။ ထိုအက်င့္မွာ ယခုဘြဲ႕ရသည့္ အခ်ိန္ထိ ေလးႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစုတြင္ နံနက္ အိပ္ယာထေသာအခါ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ စားေလ့ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီလည္း ေသာက္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔ ေသာက္ေသာ ေကာ္ဖီမွာ ေကာ္ဖီေစ့ကို ႀကိတ္ထားေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ကို ႏို႔ဆီႏွင့္ေဖ်ာ္၍ ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သမီးျဖစ္သူမွာ ထိုသို႔မႀကိဳက္၊ ေကာ္ဖီမစ္အထုပ္ကို ေရေႏြးႏွင့္ ေဖ်ာ္ေသာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမင္းကိုလည္း ရယ္ဒီမိတ္ ၾကက္အူေခ်ာင္း၊ ငါးအူေခ်ာင္း၊ အာလူးေၾကာ္စသည္တို႔ႏွင့္ စားေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းမစား၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ၾကာဇံထုပ္တို႔ကို ျပဳတ္ေသာက္ေလ့ ရွိသည္။ ရယ္ဒီမိတ္ လြယ္ကူစာမ်ား၏ အရသာမွာ အိမ္မွခ်က္ေသာ အစာမ်ားထက္ သာသည္။ ေမႊးႀကိဳင္ေအာင္၊ အရသာရွိေအာင္၊ အခ်ိဳ၊အခ်ဥ္၊ အစပ္စံုေအာင္ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ မသိုးေအာင္လည္း ဓာတုေဗဒ ေဆးသံုးသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဆိုလွ်င္ ျပဳတ္လိုက္သည့္အခါ ေခါက္ဆြဲအမွ်င္မ်ား မကပ္ေအာင္ ဖေယာင္းထည့္သည္။ ငါးအူေခ်ာင္း၊ ၾကက္အူေခ်ာင္း အခ်ိဳ႕မွာ မသိုးေအာင္၊ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ယမ္းစိမ္း အသံုးျပဳသည္။ အခ်ိဳ႕၌ လူေသေကာင္တြင္ ထုိးသည့္ ေဖာ္မလင္ပင္ ပါရွိသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ယမ္းစိမ္း၊ ဖေယာင္း၊ ေဖာ္မလင္ စသည္မ်ားမွာ လူ၏အစာအိမ္မွ တဆင့္ ခႏၶာကုိယ္အတြင္း ေရာက္ရွိေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္မွ တုန္႔ျပန္မႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အစာအိမ္လမ္းေၾကာင္း ေရာဂါမ်ား၊ ကင္ဆာ၊ အက်ိတ္အဖုမ်ား ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုထက္ပိုဆုိးသည္မွာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားပါ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ျမန္ျခင္း၊ အားမရျဖစ္ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္း၊ ညအိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းျခင္း၊ သတိေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ ေခါင္းမူးျခင္း၊ ဇက္ေၾကာတက္ျခင္း၊ က်ီးေပါင္းတက္ျခင္း၊ လက္ဆစ္ေျခဆစ္မ်ား ကိုက္ခဲျခင္း၊ မ်က္ေစ့အျမင္ မၾကည္လင္ျခင္း၊ ဆံပင္ကၽြတ္ျခင္း စသည္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ စာေရးသူ၏ သမီးငယ္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ လပိုင္းက ဘယ္ဖက္ ရင္သားေအာက္တြင္ အက်ိတ္ငယ္ တစ္ခု စမ္းမိဟု ဆုိသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ တစ္လအတြင္း၌ ဆီးေစ့ခန္႔မွ ဆီးျဖဴသီးခန္႔အထိ ႀကီးထားလာသျဖင့္ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ျပရပါသည္။
ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးမွ စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး ယခုေခတ္ မိန္းကေလးငယ္မ်ားတြင္ ဓာတုေဗဒ ဆုိးေဆးပါေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္ အလွကုန္မ်ားေၾကာင့္ ရင္သားအက်ိတ္ ျဖစ္ျခင္း ပို၍မ်ားလာေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အခ်ိန္ေစာင့္ေနလွ်င္ ကင္ဆာျဖစ္မည္ စိုးသျဖင့္ အျမန္ခြဲလိုက္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဟု အႀကံေပးသည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစုသည္ မတတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သမီးငယ္၏ ထိုအက်ိတ္ခြဲရန္ အတြက္ဓာတ္ခြဲခန္း စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရသည္။ ျပင္ပ ေဆး႐ံုခြဲခန္း ရက္ခ်ိန္းမ်ား ယူရသည္။ ဆရာဝန္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕၍ တုိင္ပင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ခြဲစိတ္မႈျပဳသည့္ ေန႔အထိ ရင္တမမႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ့ဲၾကရပါသည္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေသာအခါ ရရွိလာသည့္ ဆီးျဖဴသီးခန္႔ အလံုးကို အိတ္ျဖင့္ထည့္ယူၿပီး Biopsy ေခၚ အသားစဓာတ္ခြဲျခင္း ျပဳလုပ္ေသာအခါလည္း အေျဖကို ရင္တမမႏွင့္ ေစာင့္ေနရပါသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ အသားစ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၏ အေျဖမွာ ႐ိုး႐ိုးအက်ိတ္ ျဖစ္သည္ဆို၍ ကင္ဆာဆဲလ္သာ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ခြဲပညာရွင္ Result ထြက္လာေတာ့မွသာ ဟင္းခ်ႏုိင္ပါေတာ့သည္။ အကယ္၍မ်ား ကင္ဆာဆဲလ္သာ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဟူေသာ အေတြးသည္ မိသားစုအတြင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ေရာက္ စိုးမုိးေနခဲ့ရပါသည္။ ကင္ဆာဆိုသည္မွာ ကမ႓ာေပၚတြင္ ယေန႔အထိ လူသတ္သမားနံပါတ္ (၁) ေနရာယူထားဆဲ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ လပုိင္းက ကမ႓ာေပၚတြင္ အခ်မ္းသာဆံုး စာရင္းဝင္လည္းျဖစ္၊ apple ကုမၸဏီပုိင္ရွင္လည္း ျဖစ္သူ၊ iphone တီထြင္သူလည္းျဖစ္သူ Steve George သည္ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ကို ဖတ္႐ႈရသည္။ အလြန္ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ အဂၤလန္ႏွစ္ႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ ေနထုိင္သူပင္ ကင္ဆာေရာဂါကို မကုသႏုိင္။ အရြယ္က ေကာင္းတုန္း ေအာင္ျမင္ ခ်မ္းသာေနတုန္းမွာ ကင္ဆာႏွင့္ ကြယ္လြန္ရရွာသည္။ အလြန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေရာဂါျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲေသာ တုိင္းျပည္၊ ဆင္းရဲသား သာမန္လူတန္းစားမွာ ေဆးဖုိးမတတ္ႏုိင္လွ်င္ မည္သို႔ ကုသမည္နည္းဟု ေတြးမိပါသည္။
စာေရးသူ၏ သမီးေလးသည္ ကံေကာင္း၍ ကင္ဆာအက်ိတ္ မဟုတ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အက်ိတ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ သူႀကိဳက္တတ္ေသာ “လြယ္ကူစာ” မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုပင္ ယူဆပါသည္။ ယေန႔ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား၊ အင္တာနက္ေခတ္ႏွင့္ အမီလိုက္ေနေသာ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား အားလံုးမွာ ေန႔စဥ္ အလြယ္လမ္းလုိက္ၿပီး လြယ္လြယ္ရေသာ အစာမ်ားကို စားေသာက္ေနၾကသည္မွာ ရာဂါဝယ္စားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္မေပးႏိုင္၊ အခ်ိန္ကုန္ မခံႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လြယ္ကူစာ စားေနရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာမည့္ အႏၲရာယ္ကိုကား လြယ္ကူစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ တုိင္းရင္းေဆး ပညာတြင္ ေရာဂါေရာက္ေၾကာင္း ေလးပါးတြင္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုအေၾကာင္းေလးပါးတြင္ ကံေၾကာင့္၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ ဥတုေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အာဟာရေၾကာင့္ ေရာဂါရျခင္းက ယခုေခတ္တြင္ ပို၍မ်ားသည္။ မသင့္ေတာ္ေသာ အာဟာရကို မွီဝဲစားေသာက္ျခင္းသည္ အဆိပ္ကို စားသုံးေနျခင္းႏွင့္ တူသျဖင့္ သဘာဝ နည္းလမ္းမက်ေသာ “လြယ္ကူစာ” မ်ားကို ဆင္ျခင္စားေသာက္ၾကဖို႔ လိုေၾကာင္းႏွင့္ လြယ္ကူစာ အစားမ်ားလွ်င္ ေရာဂါရ၍ အသက္တိုႏုိင္ေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)
သူတို႔ႏုိင္ငံတြင္ လူေနမႈစရိတ္ ႀကီးျမင့္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရန္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္သျဖင့္ အလြယ္တကူ ဝယ္ၿပီးခ်က္ျပဳတ္ရန္ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ အသင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အစာထုပ္မ်ား ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ား ျဖစ္သည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွ တဆင့္ ၎ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ နယ္စပ္ တံခါးေပါက္မ်ားမွ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အတုယူလြယ္ၾကသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား အဖို႔ ယခုအခါ ၎ရယ္ဒီမိတ္ အစာမ်ားသည္ မရွိမျဖစ္ အစာမ်ားျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ေနရာကုိ မဆို ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိေနသြားၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စားေသာက္ သံုးစြဲေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာတြင္လည္း “မသိုးစာ” ဟုေခၚသည့္ ထမေျခာက္(ထမင္းေျခာက္)၊ အညာမုန္႔ဆီေၾကာ္၊ စလူဖက္ႏွင့္ ထုပ္ေသာ စလူမုန္႔၊ အညာသား ေက်ာကုန္း၊ မုန္႔ေပါက္ေပါက္ စသည့္အစာမ်ား ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ ၎႐ိုးရာ အစာမ်ားသည္ ေတာရြာမ်ားမွာပင္ ေနရာမရၾကေတာ့ၿပီ။ တိုးတက္ျခင္းလား၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းလား မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါ။ ရယ္ဒီမိတ္ေခၚ လြယ္ကူစာမ်ားေၾကာင့္ ေရာဂါျဖစ္ခဲ့ရေသာ၊ ခြဲစိတ္ခံခဲ့ရေသာ စာေရးသူ၏ သမီးငယ္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုပါသည္။
စာေရးသူ၏ သမီးသည္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝက ေဘာ္ဒါေဆာင္ စာသင္ဝိုင္းတစ္ခုသို႔ ပို႔ထားခဲ့ရာမွစၿပီး လြယ္ကူစာ ရယ္ဒီမိတ္မ်ား စားေသာအက်င့္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တို႔ မည္သည္ စာကိုသာ အဓိကထား သင္သည္။ နံနက္၊ ညေန ထမင္းႏွစ္ခ်ိန္ ေကၽြးေသာ္လည္း စာသင္ခ်ိန္ၾကားမွ အေျပးအလႊား စားရသျဖင့္ ထင္သေလာက္မဝင္၊ မစားႏုိင္။ ညက်ျပန္ေတာ့လည္း (၁၀) နာရီအထိ စာက်က္ရသျဖင့္ အိပ္ခ်ိန္မွာ အလြန္နည္းသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္ မအိပ္ဘဲ စာက်က္ႏုိင္ေအာင္ “ေကာ္ဖီမစ္” ေသာက္သည့္အက်င့္ ရလာခဲ့ပါသည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ အဆာခံႏုိင္ေအာင္ ရယ္ဒီမိတ္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ကို ဝါးစားၿပီး ေရႏွင့္ ေမွ်ာခ်သည္။ ဤအက်င့္မ်ားမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ စာကိုမဲေနသည့္ အရြယ္က စခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးေသာအခါလည္း ထိုအက်င့္မ်ားမွာ စခဲ့ၿပီး ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ ႀကိဳက္လာသည္။ ေကာ္ဖီမစ္ စြဲေနသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို ေရေႏြးႏွင့္ ျပဳတ္ၿပီး ၾကက္ဥတစ္လံုး ေဖာက္ထည့္စားသည္။ အိမ္ထမင္းဟင္းကို ခံတြင္းမေတြ႕ေတာ့ဟု ဆိုသည္။ ေကာ္ဖီမစ္ ႏွစ္ထုပ္ပူး ေဖ်ာ္ထား၊ အေအးခံၿပီး အဖံုးပါေသာ မတ္ခြက္တြင္ ထည့္ထားကာ မၾကာခဏ တစြတ္စြတ္ႏွင့္ ေသာက္သည့္အက်င့္ ပါသြားၿပီး တားမရေတာ့ပါ။ ထိုအက်င့္မွာ ယခုဘြဲ႕ရသည့္ အခ်ိန္ထိ ေလးႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစုတြင္ နံနက္ အိပ္ယာထေသာအခါ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ စားေလ့ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီလည္း ေသာက္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔ ေသာက္ေသာ ေကာ္ဖီမွာ ေကာ္ဖီေစ့ကို ႀကိတ္ထားေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ကို ႏို႔ဆီႏွင့္ေဖ်ာ္၍ ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သမီးျဖစ္သူမွာ ထိုသို႔မႀကိဳက္၊ ေကာ္ဖီမစ္အထုပ္ကို ေရေႏြးႏွင့္ ေဖ်ာ္ေသာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမင္းကိုလည္း ရယ္ဒီမိတ္ ၾကက္အူေခ်ာင္း၊ ငါးအူေခ်ာင္း၊ အာလူးေၾကာ္စသည္တို႔ႏွင့္ စားေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းမစား၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ၾကာဇံထုပ္တို႔ကို ျပဳတ္ေသာက္ေလ့ ရွိသည္။ ရယ္ဒီမိတ္ လြယ္ကူစာမ်ား၏ အရသာမွာ အိမ္မွခ်က္ေသာ အစာမ်ားထက္ သာသည္။ ေမႊးႀကိဳင္ေအာင္၊ အရသာရွိေအာင္၊ အခ်ိဳ၊အခ်ဥ္၊ အစပ္စံုေအာင္ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ မသိုးေအာင္လည္း ဓာတုေဗဒ ေဆးသံုးသည္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဆိုလွ်င္ ျပဳတ္လိုက္သည့္အခါ ေခါက္ဆြဲအမွ်င္မ်ား မကပ္ေအာင္ ဖေယာင္းထည့္သည္။ ငါးအူေခ်ာင္း၊ ၾကက္အူေခ်ာင္း အခ်ိဳ႕မွာ မသိုးေအာင္၊ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ယမ္းစိမ္း အသံုးျပဳသည္။ အခ်ိဳ႕၌ လူေသေကာင္တြင္ ထုိးသည့္ ေဖာ္မလင္ပင္ ပါရွိသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ယမ္းစိမ္း၊ ဖေယာင္း၊ ေဖာ္မလင္ စသည္မ်ားမွာ လူ၏အစာအိမ္မွ တဆင့္ ခႏၶာကုိယ္အတြင္း ေရာက္ရွိေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္မွ တုန္႔ျပန္မႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အစာအိမ္လမ္းေၾကာင္း ေရာဂါမ်ား၊ ကင္ဆာ၊ အက်ိတ္အဖုမ်ား ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုထက္ပိုဆုိးသည္မွာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားပါ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ျမန္ျခင္း၊ အားမရျဖစ္ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္း၊ ညအိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းျခင္း၊ သတိေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ ေခါင္းမူးျခင္း၊ ဇက္ေၾကာတက္ျခင္း၊ က်ီးေပါင္းတက္ျခင္း၊ လက္ဆစ္ေျခဆစ္မ်ား ကိုက္ခဲျခင္း၊ မ်က္ေစ့အျမင္ မၾကည္လင္ျခင္း၊ ဆံပင္ကၽြတ္ျခင္း စသည္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ စာေရးသူ၏ သမီးငယ္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ လပိုင္းက ဘယ္ဖက္ ရင္သားေအာက္တြင္ အက်ိတ္ငယ္ တစ္ခု စမ္းမိဟု ဆုိသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ တစ္လအတြင္း၌ ဆီးေစ့ခန္႔မွ ဆီးျဖဴသီးခန္႔အထိ ႀကီးထားလာသျဖင့္ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ျပရပါသည္။
ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးမွ စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး ယခုေခတ္ မိန္းကေလးငယ္မ်ားတြင္ ဓာတုေဗဒ ဆုိးေဆးပါေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္ အလွကုန္မ်ားေၾကာင့္ ရင္သားအက်ိတ္ ျဖစ္ျခင္း ပို၍မ်ားလာေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အခ်ိန္ေစာင့္ေနလွ်င္ ကင္ဆာျဖစ္မည္ စိုးသျဖင့္ အျမန္ခြဲလိုက္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဟု အႀကံေပးသည္။ စာေရးသူတို႔ မိသားစုသည္ မတတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သမီးငယ္၏ ထိုအက်ိတ္ခြဲရန္ အတြက္ဓာတ္ခြဲခန္း စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရသည္။ ျပင္ပ ေဆး႐ံုခြဲခန္း ရက္ခ်ိန္းမ်ား ယူရသည္။ ဆရာဝန္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕၍ တုိင္ပင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ခြဲစိတ္မႈျပဳသည့္ ေန႔အထိ ရင္တမမႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ့ဲၾကရပါသည္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေသာအခါ ရရွိလာသည့္ ဆီးျဖဴသီးခန္႔ အလံုးကို အိတ္ျဖင့္ထည့္ယူၿပီး Biopsy ေခၚ အသားစဓာတ္ခြဲျခင္း ျပဳလုပ္ေသာအခါလည္း အေျဖကို ရင္တမမႏွင့္ ေစာင့္ေနရပါသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ အသားစ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၏ အေျဖမွာ ႐ိုး႐ိုးအက်ိတ္ ျဖစ္သည္ဆို၍ ကင္ဆာဆဲလ္သာ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ခြဲပညာရွင္ Result ထြက္လာေတာ့မွသာ ဟင္းခ်ႏုိင္ပါေတာ့သည္။ အကယ္၍မ်ား ကင္ဆာဆဲလ္သာ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဟူေသာ အေတြးသည္ မိသားစုအတြင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ေရာက္ စိုးမုိးေနခဲ့ရပါသည္။ ကင္ဆာဆိုသည္မွာ ကမ႓ာေပၚတြင္ ယေန႔အထိ လူသတ္သမားနံပါတ္ (၁) ေနရာယူထားဆဲ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ လပုိင္းက ကမ႓ာေပၚတြင္ အခ်မ္းသာဆံုး စာရင္းဝင္လည္းျဖစ္၊ apple ကုမၸဏီပုိင္ရွင္လည္း ျဖစ္သူ၊ iphone တီထြင္သူလည္းျဖစ္သူ Steve George သည္ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ကို ဖတ္႐ႈရသည္။ အလြန္ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ အဂၤလန္ႏွစ္ႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ ေနထုိင္သူပင္ ကင္ဆာေရာဂါကို မကုသႏုိင္။ အရြယ္က ေကာင္းတုန္း ေအာင္ျမင္ ခ်မ္းသာေနတုန္းမွာ ကင္ဆာႏွင့္ ကြယ္လြန္ရရွာသည္။ အလြန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေရာဂါျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲေသာ တုိင္းျပည္၊ ဆင္းရဲသား သာမန္လူတန္းစားမွာ ေဆးဖုိးမတတ္ႏုိင္လွ်င္ မည္သို႔ ကုသမည္နည္းဟု ေတြးမိပါသည္။
စာေရးသူ၏ သမီးေလးသည္ ကံေကာင္း၍ ကင္ဆာအက်ိတ္ မဟုတ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အက်ိတ္ျဖစ္ရျခင္းမွာ သူႀကိဳက္တတ္ေသာ “လြယ္ကူစာ” မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုပင္ ယူဆပါသည္။ ယေန႔ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား၊ အင္တာနက္ေခတ္ႏွင့္ အမီလိုက္ေနေသာ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား အားလံုးမွာ ေန႔စဥ္ အလြယ္လမ္းလုိက္ၿပီး လြယ္လြယ္ရေသာ အစာမ်ားကို စားေသာက္ေနၾကသည္မွာ ရာဂါဝယ္စားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္မေပးႏိုင္၊ အခ်ိန္ကုန္ မခံႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လြယ္ကူစာ စားေနရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာမည့္ အႏၲရာယ္ကိုကား လြယ္ကူစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ တုိင္းရင္းေဆး ပညာတြင္ ေရာဂါေရာက္ေၾကာင္း ေလးပါးတြင္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုအေၾကာင္းေလးပါးတြင္ ကံေၾကာင့္၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ ဥတုေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အာဟာရေၾကာင့္ ေရာဂါရျခင္းက ယခုေခတ္တြင္ ပို၍မ်ားသည္။ မသင့္ေတာ္ေသာ အာဟာရကို မွီဝဲစားေသာက္ျခင္းသည္ အဆိပ္ကို စားသုံးေနျခင္းႏွင့္ တူသျဖင့္ သဘာဝ နည္းလမ္းမက်ေသာ “လြယ္ကူစာ” မ်ားကို ဆင္ျခင္စားေသာက္ၾကဖို႔ လိုေၾကာင္းႏွင့္ လြယ္ကူစာ အစားမ်ားလွ်င္ ေရာဂါရ၍ အသက္တိုႏုိင္ေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)
No comments:
Post a Comment