သီလအက်ိဳး
လူတိုင္း လူတိုင္း ဒီအက်ိဳးေတြ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ကိုယ္က ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္း ပစ္လိုက္ ရံုပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ သံုးပါးထဲက ဘယ္တရားက အေရးႀကီးဆံုးလဲ။ “..... ..... .....”
သီလက ဒါနထက္ ျမတ္တယ္၊ ၀ိပႆနာက သီလထက္ ျမတ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုး သိၾကပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္ေတြ အတြက္ ဒါနမျပဳလို႔ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ မရွိသလို ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ မပြားလို႔ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီလ ေဖာက္ဖ်က္ ရင္ေတာ့ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြက အသင့္ ရွိေနပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ လူေတြ အေနနဲ႔လည္း ဒါန မျပဳလို႔ အျပစ္သင့္ေစ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ မပြားလို႔ အျပစ္သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီလ ေဖာက္ဖ်က္လို႔ ကေတာ့ အျပစ္ သင့္ရမွာပါ။
“သီလ လံုျခံဳေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဒါန မျပဳလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး။ ၀ိပႆနာ မပြားလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး” လို႔ ဆုိလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမွာ သီလက အေရး အႀကီးဆုံးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒါနနဲ႔ ဘာ၀နာကို မလုပ္ႏိုင္ေသး ရင္ေတာင္ သီလကိုေတာ့ အထူး ေစာင့္ထိန္းရ မွာပါ။
တစ္ခါတေလ အားတဲ့ အခါေလးေတြမွာ နဖူးေပၚ လက္တင္ၿပီး ေတြးၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ တန္ဘိုးရွိေအာင္ ဘယ္လို ေနမလဲလို႔။ “သီလကိုပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေစာင့္ထိန္းလိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ အေျဖပဲ ထြက္လာမွာပါ။
တရား သေဘာအရ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သီလက အားကိုးစရာ အစစ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အျမဲတမ္း တပါတည္း ရွိေနပါတယ္။ ရံုးတက္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးထြက္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိပ္ေနတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန္႔ေနတဲ့ အခါမွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ တပါတည္း ရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခင္ပြန္း မိဘ ရာထူး အာဏာ ေငြေၾကးေတြ ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အျမဲ ရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။
ဒီသေဘာေလး ေတြကို အာရံုျပဳၿပီး “ခင္ပြန္း၊ မိဘ၊ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးေတြဟာ ငါနဲ႔ အျမဲ ရွိမေနႏိုင္ဘူး၊ သီလကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အားကိုးရာ အစစ္ပဲ၊ ငါနဲ႔ မခြဲမခြါ ေသတဲ့အထိ လုိက္လာမယ့္ အားကိုးရာပဲ၊ ငါသီလကို ႀကိဳးစား ေစာင့္ထိန္းသင့္တယ္” လို႔ မၾကာ မၾကာ ဆင္ျခင္ေပးသင့္ ပါတယ္။
ခႏၶာ ရွိေနတဲ့ အတြက္၊ စား၀တ္ ေနေရး ရွိေနတဲ့ အတြက္ သက္ရွိ သက္မဲ့ ေလာကီ ၀တၳဳေတြ ကေတာ့ လိုအပ္ေနတာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အားကိုးရာ အတုနဲ႔ အစစ္ကို ခြဲျခားၿပီး သိေနဖို႔ပါပဲ။
တကယ္လို႔ အားကိုးရာ အတုေတြက အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခြဲခြါသြားတဲ့ အခါမွာလည္း “ခြဲခြါျခင္း သေဘာရွိတဲ့ တရားေတြ ခြဲခြါသြားတာ သဘာ၀ တစ္ခုပဲေလ၊ သဘာ၀ တရားကို ငါ လက္ခံရမွာေပါ့၊ လက္မခံႏိုင္ရင္ ငါပဲ ပင္ပန္းမွာေပါ့၊ သီလကေတာ့ ငါနဲ႔ မခြဲမခြါ အျမဲ ရိွေနမယ့္ တရားပဲ” လို႔ ဆင္ျခင္လိုက္ ရင္လည္း ေျဖသာမႈကို ရေစပါတယ္။
ဒါနပိုင္းမွာ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနကို ေျပာခဲ့သလို၊ သီလပိုင္း မွာလည္း ပါရမီေျမာက္တဲ့ သီလကိုပါ ေျပာျပသြားရ ေအာင္ပါ။ သီလမွာလည္း ဟီနသီလ၊ မဇၥ်ိမ သီလ၊ ပဏီတ သီလဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ သူတစ္ပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက ဟီနသီလ= ခပ္ညံ့ညံ့ သီလပါ။ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကို လိုလား ေတာင့္တၿပီး ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက မဇၥ်ိမသီလ= အလယ္အလတ္ သီလပါ။
ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မလိုလား၊ ေနာင္အခါ ခံစားရမယ့္ အက်ိဳးကိုလည္း မလိုလားဘဲ “ဒီသီလဟာ ျမတ္တဲ့ တရားပဲ၊ ဒီျမတ္တဲ့ တရားကို ငါ က်င့္သံုးအပ္တယ္” လို႔ တရားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈကိုသာ ႏွလံုးသြင္းၿပီး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလကေတာ့ ပဏီတ သီလ= ျမင့္ျမတ္တဲ့ သီလပါ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ သူတစ္ပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္၊ ေလာကီ အက်ိဳးကို ေတာင့္တၿပီး ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တၿပီး ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္ပါ။
ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မေတာင့္တ၊ ေလာကီ အက်ိဳးကိုလည္း မေတာင့္တဘဲ တရားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈကိုသာ ႏွလံုးသြင္းၿပီး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလမွ ပါရမီေျမာက္တဲ့ သီလပါ။
ဘုရား အေလာင္းေတာ္ျမတ္ဟာ သီလ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ သီလ ေဆာက္တည္ ရတဲ့ ကုသိုလ္ကို မိမိအတြက္ ဒုဂၢတိဘ၀ မက်ေရာက္ဖို႔လည္း ဦးမတည္ပါဘူးတဲ့။ ၀ိဇၨာသံုးပါး၊ အဘိညာဥ္ ေျခာက္ပါး၊ ပဋိပမၻိဒါ ေလးပါး၊ သာ၀က ေဗာဓိ၊ ပေစၥက ေဗာဓိကိုလည္း ဦးမတည္ပါဘူး တဲ့။
ဘာကို ဦးတည္သလဲ ဆိုေတာ့ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ကိုပဲ ဦးတည္ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္က ဘုရားအေလာင္း မဟုတ္ေတာ့ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေနရာမွာ နိဗၺာန္ကို ဦးတည္လိုက္ ရံုပါပဲ။
ဒီေတာ့ သီလ ယူၿပီးတဲ့အခါ “တပည့္ေတာ္၏ သီလသည္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစ” လို႔ စိတ္ညြတ္လိုက္ရင္ ပါရမီ ေျမာက္တဲ့ သီလ ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါက ပါရမီအေၾကာင္း ေရးေနတာမို႔ ပါရမီ ေျမာက္တဲ့ သီလ ေဆာက္တည္နည္းကို ေျပာျပတာပါ။ အေျခအေန အေၾကာင္းၾကာင္းေၾကာင့္ ပါရမီ ေျမာက္ေအာင္ မေဆာက္တည္ႏိုင္ ေသးရင္လည္း ကုိယ္နဲ႔ သင့္သလို ေဆာက္တည္ႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ၿငိမ္းခ်မ္း ေစခ်င္တယ္၊ တိုးတက္ ႀကီးပြား ေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ မင္းေကာ၊ ရဟန္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ သံုးဦး သံုးဖလယ္ သီလကို ေစာင့္ထိန္းေပးၾက ရမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စံကင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သြားသတိရမိ ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ စံကင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားဆီကို ဦးႏုနဲ႔ အဖြဲ႔ ေရာက္လာၾက ပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ဘုရားက သက္ေတာ္ ၉၂ ႏွစ္ ရွိၿပီ ျဖစ္သလို ေရႊက်င္ သာသနာ ပိုင္လည္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဦးႏုကပဲ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ေမးခြန္းေတြ ေမးတာပါ။ ဆရာေတာ္ ဘုရားက ဦးႏုရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရင္းနဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဦးႏုကို ေမးခြန္းတစ္ခု ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“နဂိုက ေျပာဖူးတဲ့ ဆန္သံုးထုပ္ ျပဳတ္တဲ့ ဥပမာ ေမ့သြားၿပီလား”
“ထပ္ၿပီး အမိန္႔ ရွိပါဦး ဘုရား”
“ေရွးက မင္းရယ္ (အစိုးရရယ္)၊ ဘုန္းႀကီးရယ္၊ လူထုရယ္ ဘယ္သူ တရား(သီလ) ရွိမရွိ သိရေအာင္ တရား (သီလ) ရွိတဲ့သူရဲ႕ ဆန္ထုပ္က ျပဳတ္ရင္ နပ္မွာပဲ ဆိုၿပီး ဆန္ထုပ္သံုးထုပ္ ျပဳတ္ၾက သတဲ့၊ ျပဳတ္ၿပီး အားလံုး ဆယ္ၾကည့္ၾကေတာ့ တစ္ထုပ္မွ မနပ္ဘူး ဆိုဘဲ”
“ဒီလိုဆို အစိုးရ ခံသာေသးတယ္ ဘုရား၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရခ်ည္း လႊဲခ် အျပစ္တင္ ခံေနၾကရ ပါတယ္ဘုရား” ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားက “ခုကာလေတာ့ ဦးရာလူက ေျပာၾကစျမဲေပါ့” လို႔ ျပန္မိန္႔လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားက တိုင္းျပည္တစ္ခု တိုးတက္ဖို႔ ဆိုရင္ မင္းေကာ၊ ရဟန္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ တရား သီလရွိဖို႔ သိမ္သိမ္ ေမြ႔ေမြ႔ ဟာသဆန္ဆန္ ပံုျပင္ေလးနဲ႔ ဩ၀ါဒ ေပးထားတာပါ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တကယ္ တိုးတက္ ႀကီးပြား ေစခ်င္ရင္ ရဟန္းေကာ၊ မင္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ သီလကို အထူး ေစာင့္ထိန္းရ မွာပါ။ သံုးဦးထဲက တစ္ဦးဦး သီလ ပ်က္ေနရင္ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ- မင္းက သီလ ျပည့္စံုၿပီး ရဟန္းနဲ႔ ျပည္သူက သီလ ပ်က္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က သံုးဦးထဲက တစ္ဦးဦး ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ တာ၀န္ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္း ေပးရမွာပါ။
လူ႔ဘ၀ေရာက္လာၿပီး လူ႔ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ သီလေလးမွ ေစာင့္ထိန္း မသြားရဘဲ လူ႔ေလာက ထဲက ျပန္ထြက္ သြားရတယ္ ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ ရလာတာ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
သီလကို ေစာင့္ထိန္း လိုက္တဲ့ အခါမွာ ပထမဆံုး ရရွိလိုက္တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳ ျဖစ္သြားတဲ့ အက်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀က သိပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္။ ဘ၀မွာ သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳျဖစ္ဖို႔က ဒုတိယကိစၥပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ၾကည္ညိဳဖို႔ ကိစၥက ပထမကိစၥပါ။ သီလ လံုး၀မက်ိဳးတဲ့ ေဆာက္တည္နည္းကို ေပးခ်င္ပါတယ္။ သီလ က်ိဳးတယ္ က်ိဳးတယ္ဆိုတာ မနက္ပိုင္း၊ ေန႔လယ္ပိုင္း သြားလာ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ိဳးတာလား၊ ညပိုင္း အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ိဳးတာလား။ ညပိုင္း အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သီလက မက်ိဳးပါဘူး။ စာထဲမွာ ကာလ ပရိယႏၱ သီလဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ကာလကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့ သီလပါ။ ေန႔ပိုင္း တစ္ေန႔တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညပိုင္း တစ္ညတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရက္လံုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ထိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကာလပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတာပါ။
ဥပမာ ကိုယ္က ညမွာ ဆယ့္တစ္နာရီ အိပ္ၿပီး မနက္ ငါးနာရီ အိပ္ယာထတယ္ ဆိုပါစို႔။
ဒီေတာ့ ညအိပ္ယာ ၀င္ခါနီးမွာ ၈ ပါးသီလ၊ ၉ ပါးသီလ ယူလိုက္ၿပီး “ဘုရား တပည့္ေတာ္ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီ အထိ သီလ ေဆာက္တည္ပါ၏” လို႔ ကာလ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းလိုက္ရံုပါ။ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီအထိ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို ၆ နာရီေလာက္ သီလ ေစာင့္ထိန္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ၁၀ ရက္ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၆၀၊ တစ္လ ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၁၈၀၊ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၂၁၆၀ ပါ။
ဒါက ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီအတြင္း ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတာပါ။ တကယ္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီ ထိုးတာနဲ႔ သီလက တန္း မက်ိဳးေသးပါဘူး။ မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သီလကို တစ္ေန႔လံုး မေဆာက္တည္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္ ညမွာ တစ္ႏိုင္ တစ္ပိုင္ ေဆာက္တည္ဖို႔ အေသအခ်ာ ေရးျပထား လို႔ပါ။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ၀တၳဳေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို သာဓက ျပၿပီး အားေပးထားပါတယ္။
ေပတ ၀တၳဳထဲက မိဂလုဒၵက ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ ႏွစ္ပုဒ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ရာဇၿဂိဳဟ္ ျပည္မွာ အလြန္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အလြန္ ခ်စ္ၾကေပမယ့္ စရိုက္ အျပဳအမူ ခ်င္းက မတူပါဘူး။ တစ္ေယာက္က မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္ၿပီး ရတနာ သံုးပါးကို ဆည္းကပ္ပါတယ္။ မုဆိုး လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီး ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းတဲ့့ သူငယ္ခ်င္းက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကို အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ဖို႔ အျမဲေျပာပါတယ္။ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္း ကလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္ေပမယ့္ ၀ါသနာကို မစြန္႔ႏိုင္လို႔ လုပ္ျမဲပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းကို ဘာ ေတာင္းဆိုလာသလဲ ဆိုေတာ့ “သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ မင္း အလုပ္ကို မစြန္႔ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညမွာေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ ေရွာင္ၿပီး သီလ ေစာင့္ေပးပါလား” လို႔ ေတာင္းဆို ပါတယ္။
မုဆိုး သူငယ္ခ်င္း ကလည္း ညမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တာ ဆိုေတာ့ ေန႔မွာ မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ညမွာေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ ေရွာင္ၿပီး သီလကို ေစာင့္ထိန္းပါတယ္။ သက္တမ္း ေစ့လို႔ ကြယ္လြန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ အနီးမွာ ေ၀မာနိက ၿပိတၱာ သြားျဖစ္ ပါတယ္။ အက်ိဳးက ဘယ္လို ခံစားရသလဲ ဆိုေတာ့ ေန႔မွာ အကုသိုလ္ေတြ ျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ ေန႔႔ပိုင္းမွာ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ခံစားရၿပီး ညမွာ သီလ ေစာင့္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ညပိုင္းမွာ ကာမဂုဏ္ ငါးပါးကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခံစားေနရ ပါတယ္။ ဒါကို အရွင္နာရဒ မေထရ္ ေတြ႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေန႔ခံ ညစံ ခံစားေနရ သလဲဆိုတာ ေမးၾကည့္ ပါတယ္။
ၿပိတၱာ ျဖစ္ေနရသူက “တပည့္ေတာ္ဟာ ေန႔ပိုင္းမွာ မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား၊ ညပိုင္း မွာေတာ့ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တိုက္တြန္း မႈေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၿပီး သီလ ေစာင့္ခဲ့လို႔ အခုလို ေန႔ခံ ညစံ ျဖစ္ေနရ တာပါဘုရား” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။
ေနာက္ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္က ေရွး၀တၳဳနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ပါပဲ။ တစ္ေယာက္က မုဆိုး၊ တစ္ေယာက္က ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ သူငယ္ခ်င္းက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းကို မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ တားျမစ္ေပမယ့္ လံုး၀ နားမေထာင္ပါဘူး။ ေျပာမရေတာ့ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ သူငယ္ခ်င္းက သူ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဆရာ ရဟႏၱာ တစ္ပါးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းကို အကုသိုလ္ မျပဳဖို႔ ေျပာေဟာေပးပါ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆရာ ရဟႏၱာက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားၿပီး တရား ေဟာေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းက ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ကို ၾကည္ညိဳေပမယ့္ ပါဏာတိ ပါတ အမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္လိုစိတ္ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ လံုး၀ ခက္ေနပါတယ္။
ဒါကို သိတဲ့ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္က “ဒကာရယ္၊ တစ္ေန႔လံုး မေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညအခါ ေလးေတာ့ ေရွာင္ၾကဥ္ေပး ပါေနာ္” လို႔ ကရုဏာ သံနဲ႔ ထပ္ေဟာပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ မုဆိုးလည္း “ဒါျဖင့္ရင္လည္း ေကာင္းပါၿပီ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ညမွာေတာ့ ပါဏာတိ ပါတမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါမယ္ ဘုရား” လို႔ ျပန္ကတိ ေပးလိုက္ပါတယ္။ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းလည္း ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ကို ကတိ ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ေန႔ပိုင္းမွာ မေကာင္းမႈ ျပဳေပမယ့္ ညပိုင္းမွာေတာ့ သီလကို ေစာင့္ေပးပါတယ္။ ေသလြန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ အနီးမွာပဲ ေ၀မာနိက
ၿပိတၱာျဖစ္ၿပီး ေန႔ပိုင္းမွာ ဆင္းရဲ ဒုကၡကို ခံစားေနရ ေပမယ့္ ညပိုင္းမွာေတာ့ ကာမဂုဏ္ ငါးပါးကို အျပည့္အ၀ ခံစားေနရ ပါတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဒီ၀တၳဳေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို သာဓက ျပၿပီး ေန႔အခါမွာ မေစာင့္ႏိုင္ ေပမယ့္ ညမွာ ေစာင့္ထိန္းရင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ မိမိ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ ကရုဏာ တရားနဲ႔ တိုက္တြန္းထား ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာေတြ ထဲကထုတ္ၿပီး ေရးျပတယ္။ စာေရးသူက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေရးျပတာကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေရးျပတယ္။စာဖတ္သူ ေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ ဓမၼ မိတ္ေဆြေတြကို “သီလ ဆိုတာ ေန႔ပိုင္းမွာ မေစာင့္ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညပိုင္းမွာ ဒီလို ဒီလိုေစာင့္ရင္ သီလ မက်ိဳးဘူး” လို႔ ေဆာက္တည္နည္း ေလးေတြ တစ္ဆင့္ ျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ တကယ့္ ဓမၼဒါန ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါမွလည္း ေရးရ ဖတ္ရတာ တန္ပါတယ္။
ဒါက သီလကို အခ်ိန္ျပည့္ မေစာင့္ႏိုင္ သူေတြ၊ ေစာင့္ဖို႔ အေျခအေန မေပးသူေတြ အတြက္ပါ။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က သီလ ေဆာက္တည္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း ေပးႏိုင္တယ္၊ ေဆာက္တည္ခ်င္ စိတ္လည္း ရွိတယ္ဆိုရင္ ပံုစံ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေဆာက္တည္နည္း တစ္ခုကိုလည္း အၾကံ ေပးပါရေစဦး။
သီလကို ဒီအတိုင္း မေဆာက္တည္ဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး ေဆာက္တည္ၾကည့္ ပါလား။ မနက္ အိပ္ယာက ထၿပီး ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ ၿပီးသြားတဲ့ အခါ ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ပါမည္ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ဆက္တည္း သီလ ယူလိုက္ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ထားတာ ဆုိေတာ့ သီလက်ိဳးဖို႔ အာရံုကို ေတြ႔ဦးေတာ့ “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာ ဘုရားကို အားနာၿပီး မက်ိဳးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ အေတြးက ရင္ထဲမွာ အစဥ္သျဖင့္ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ၀မ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးစိတ္ ကလည္း ပူးတြဲ ျဖစ္ေနရေတာ့ တာပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ရတဲ့ အရသာဟာ ပူေဇာ္ၾကည့္ ဖူးမွ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိခ်င္ရင္ စမ္းၿပီး ပူေဇာ္ၾကည့္ ဖို႔ပဲ တုိက္တြန္း ပါရေစ။ အားတဲ့ အခါေလး ေတြမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ သီလကို ျပန္ျပန္ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္ျပန္ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ ေနတာကကို သီလာ ႏုႆတိ ကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြားေနတာပါ။ “ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ သတိ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္ျပန္ ၾကည္ညိဳ ၾကည္ညိဳ ေနရတာပါ။ ၾကည္ညိဳရင္း ၾကည္ညိဳရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ပါရမီေတြ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာရေတာ့ မွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ လတ္တေလာ ၀မ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးစိတ္ကို ခံစားေနရတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ သီလနဲ႔ ေန႔စဥ္ မပူေဇာ္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလး ေတြမွာ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပူေဇာ္ ပူေဇာ္ သြားသင့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ လုပ္ လုပ္ၾကည့္သင့္ လို႔ပါ။ ဘာထူးလဲ၊ ဘယ္လို အရသာ ရွိလဲဆိုတာ အသိသစ္တစ္ခု သိသြားရ တာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ ယခင္ ေနေနက် အတိုင္း သတိလက္လြတ္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈတ္ကို သတိ ကပ္ထားရ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “ျပႆနာ အစ ပါးစပ္က” ဆိုတဲ့ အတိုင္း ႏႈတ္ကို အထူး ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ အဲဒီေန႔ ဆိုရင္ အထူးသျဖင့္ အတင္း မေျပာမိေအာင္ သတိထားရ ပါမယ္။ အတင္း ေျပာမိရင္ သီလက ပ်က္ပါၿပီ။ အတင္း ေျပာတာကို ၀ါသနာ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္က ပိုဂရုစိုက္ရပါမယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာ ၾကံဳလာမယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသ၊ အာဃာတ၊ ေသာက ပူေဆြးမႈေတြ ျဖစ္မေနဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ဆယ္ရက္တန္သည္၊ တစ္လ တန္သည္ ပူေဇာ္ပစ္ လုိက္မယ္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရက္လ ေစ့သြားတဲ့ အခါ ျမတ္စြာဘုရားဆီ ထပ္သြားၿပီး “ဘုရား တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ၁၀ ရက္ တစ္လ မက်ိဳး မေပါက္ ပူေဇာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဤသစၥာစကား မွန္ပါက ယခု ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲ ေျပေပ်ာက္သြားပါ ေစသတည္း” လို႔ သစၥာဆို လိုက္ပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္တာရယ္၊ သစၥာ ဆိုတာရယ္ ႏွစ္ခုကို လုပ္လိုက္ရင္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခက္အခဲ အထိုက္ အေလွ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြား မွာပါ။ ျပႆနာ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀နဲ႔ ယဥ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း ပူေဇာ္တာရယ္၊ သစၥာ ဆိုတာရယ္ ပူးတြဲ လုပ္ၾကည့္ လိုက္ပါ။ ထူးျခားမႈ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဒါက တစ္ေယာက္ခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္တာကို ေျပာတာပါ။ တကယ္လို႔ မိသားစုလိုက္ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ၿပီး ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းတဲ့ မိသားစု တစ္စု ျဖစ္သြားမွာပါ။ အခက္အခဲ တစ္ခု ၾကံဳလာတဲ့ အခါ မိသားစုလိုက္ ပူေဇာ္ၿပီး သစၥာ ဆိုလိုက္တာက ပိုၿပီး ထိေရာက္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဘယ္လို သေဘာလဲ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မွတ္ တစ္ခုကို ပစ္တာနဲ႔ စာရင္ မိသားစု ငါးေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းပစ္ရင္ ပိုၿပီး မွန္သြားႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။ မိသားစု ထဲမွာ တကယ့္ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ပါရင္ ပါလာႏိုင္ လို႔ပါ။
ပါရမီျဖစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ပဲ ပူေဇာ္ပူေဇာ္၊ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ အတြက္ပဲ ပူေဇာ္ပူေဇာ္ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူး ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ တစ္ခုကို လုပ္ၾကည့္ လိုက္တာေတာ့ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။
စီးပြားေရး လုပ္တ့ဲ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာ ကိစၥ လုပ္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာကိစၥပဲ လုပ္လုပ္ သီလကို အေဆာင္ တစ္ခုလို အားကိုးတာ ကေတာ့ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။ ဆိုလိုတာက သီလကို အားယူၿပီး တက္တာပါ။ ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ သုခ ပတၳနာသုတ္ ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလို လိုရင္းကေတာ့- “ငါ့အတြက္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္ရင္ သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္ပါတဲ့။ “ငါ့ဆီ ေငြေၾကး ဥစၥာေတြ ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္ရင္လည္း သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္ ပါတဲ့။ “ငါေသရင္ နတ္ျပည္ ေရာက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္လိုက္ ရင္လည္း သီလကိုပဲ ေစာင့္ထိန္းလိုက္ ပါတဲ့။ လူတိုင္း လူတိုင္း ဒီအက်ိဳးေတြ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ကိုယ္က ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္း ပစ္လိုက္ ရံုပါပဲ။ တရားေတြမွာ စြမ္းအားေတြက အစကတည္းက ရိွၿပီးသားပါ။ ကိုယ္က အသံုးျပဳေပး ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရႈ္ သီလဆိုတာ အံႀကိတ္ ေတာက္ေခါက္ ၀ီရိယ အင္အားေတြ သံုးၿပီး ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ အရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း၊ စားရင္း ေသာက္ရင္း ပူးတြဲ ေစာင့္ထိန္းသြားလို႔ရတဲ့ အရာပါ။
လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ငါးပါး သီလကို ေစာင့္ရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။ တတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါး သီလေတြ တစ္ဆင့္ ျမင့္ၿပီး ေစာင့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ သီလ ေစာင့္ထားရင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနရင္ အလုပ္ လုပ္ရတာက တက္တက္ႂကြႂကြ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ရွိေနတတ္ ပါတယ္။ ဒါက ကိုယ္တိုင္ ေစာင့္ၾကည့္ ဖူးမွ သိတာပါ။
ေလာကီထဲမွာ ေနေနၾကလို႔ ေလာကီ အက်ိဳးေတြ နဲ႔လည္း မကင္းႏိုင္ ၾကလို႔ ေလာကီက်ိဳး ေတြပါ ထည့္ေျပာေနရ တာပါ။ အမွန္ေတာ့ သီလရဲ႕ အျမင့္ဆံုး အက်ိဳး သတၱိဟာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္ တာပါ။ သီလရဲ႕ အက်ိဳး အဆက္ဆက္ ေတြကို စာထဲမွာ ဒီလို ျပထားပါတယ္။
အ၀ိပၸ ဋိသာရ၊ ပါေမာဇၨ၊ ပီတိ၊ ပႆဒၶိ၊ သုခ၊ သမာဓိ၊ ယထာဘူတ၊ နိဗၺိဒါ၊ ၀ိရာဂ၊ ၀ိမုတၱိ။
ဒီပါဠိရဲ႕ အနက္ ျမန္မာျပန္ကို တည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရား ျပန္ဆိုထားတာက သိပ္လွသလို သိပ္ရွင္းပါတယ္။ တည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားက ဘယ္လို ျမန္မာျပန္ သလဲဆုိေတာ့-
သီလရွိေတာ ့စိတ္ၾကည္၊
စိတ္ၾကည္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၊
၀မ္းေျမာက္ေတာ့ ႏွစ္သက္၊
ႏွစ္သက္ေတာ့ ၿငိမ္းေအး၊
ၿငိမ္းေအးေတာ့ ခ်မ္းသာ၊
ခ်မ္းသာေတာ့ တည္ၾကည္၊
တည္ၾကည္ေတာ့ အျမင္မွန္၊
အျမင္မွန္ေတာ့ ၿငီးေငြ႔၊
ၿငီးေငြ႔ေတာ့ မဂ္ျမင္၊
မဂ္ျမင္ေတာ့ ဖိုလ္ေရာက္၊
ဖိုလ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္၀င္တဲ့။
ဖိုလ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္၀င္ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေလး ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး အေရးအသားကို အတုခိုးၿပီး စာေရးသူ ျဖည့္လိုက္တာပါ။ ကိုယ္ ျဖည့္က်င့္ေနတဲ့ သီလဟာ ေလာကီက်ိဳး သက္သက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ သတၱိ ရွိပါတယ္။
သီလ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ “ငါ့ရဲ႕ သီလဟာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ အသိကလည္း ရင္ထဲမွာ အစဥ္သျဖင့္ ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ရဖို႔အတြက္ေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ရမွာပါ။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဘာကို အရင္ လုပ္ရမလဲ ဆိုေတာ့ စတုဗၺိဓံတာ၀ သီလံ၀ိေသာ ေဓတဗၺံ = (ပါ-႒၊ ဒု၊ ႏွာ ၂၀) သီလကို အရင္ သုဓ္သင္ပါ။ သီလကို အရင္ ျဖဴစင္ေအာင္ လုပ္ပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ဆိုေတာ့ အမ်ားစုဟာ သီလကို တစ္ပါးမဟုတ္ တစ္ပါးေတာ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾက ဖူးမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ မ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ က်ဴးလြန္တဲ့ သီလေတြကို အာရံုျပဳၿပီး ငါတို႔ ဒီဘ၀ သီလ ျဖဴစင္သူ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ မွာလဲလို႔ ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဘ၀မွာ မသိလို႔ဘဲ မွားခဲ့မွားခဲ့၊ သိလို႔ပဲ မွားခဲ့မွားခဲ့ အျပစ္ကို အျပစ္မွန္းသိၿပီး ေနာင္ ေစာင့္စည္းလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သီလ သိကၡာပုဒ္ ေတြကို ျပန္ေဆာက္တည္ လိုက္ရင္ သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွာလည္း “ငါ သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္သြားၿပီ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀မ္းေျမာက္ေနရ ပါ့မယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မွားခဲ့တဲ့ အတူတူ မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ဆက္ကာ ဆက္ကာ မွားေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ပင္ဟာ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ခုတ္ရံုနဲ႔ သိပ္မသိသာလွ ေသးေပမယ့္ ခုတ္တဲ့ အခ်က္ေရ မ်ားလာရင္ေတာ့ လဲရေတာ့ မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က မလဲခင္ သတိ သံေ၀ဂ ျဖစ္လိုက္ဖို႔ပါ။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကမၼ႒ာန္း ေပးမယ့္ ဆရာ ကလည္း လိုလာျပန္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာဘယ္လို ရွာမလဲ။
ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာ ဒုတိယ တြဲမွာ ဆရာ ရွာပံုကို ျပထားပါတယ္။ ပထမ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွာပါတဲ့။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မေတြ႔ရင္ အနာဂါမ္၊ သကဒါဂါမ္၊ ေသာတာပန္ကို အဆင့္ဆင့္ ရွာပါတဲ့။ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ ရွာမရရင္ ပါ႒ိ အ႒ကထာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာ၊ စာေပ ပရိယတၱိ တတ္တဲ့ ဆရာကို ရွာပါတဲ့။ အဲဒီမွာ အ႒ကထာ ဆရာက မွတ္ခ်က္ ထပ္ျပထားတာ သိပ္ သတိထားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အရဟႏၱာ ဒေယာဟိ အတၱနာ အဓိကတ မဂၢေမ၀ အာစိကၡႏၱိ။ အယံပန ဂဟနပေဒေသ မဟာဟတၳိပထံ နီဟ ရေႏၱာ၀ိယ သဗၺတၳ အသမၼဴေဠႇာ သပၸါယာ သပၸါယံ ပရိစၦိႏၵိတြာ ကေထတိ။ (ပါ-႒၊ ဒု၊ ႏွာ ၂၂) အဓိပၸါယ္ ကေတာ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကေတာ့ ကိုယ္ရခဲ့တဲ့ တရား လမ္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ တရား လမ္းေၾကာင္း ကိုသာ ေျပာျပႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ ပါဠိ အ႒ကထာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာတတ္တဲ့ ရဟန္းကေတာ့ ေတာရွဳပ္ရွဳပ္ထဲမွာ ဆင္သြားလမ္း ႀကီးကို ထုတ္ေဆာင္ျပ ႏိုင္သလို အားလံုး အားလံုးေသာ စကားေတြမွာ မေတြေ၀တဲ့ အတြက္ ဒါကေတာ့ သင့္ေလွ်ာ္တယ္။ ဒါကေတာ့ မသင့္ေလွ်ာ္ ဘူးလို႔ ပိုင္းျခားၿပီး ေျပာျပႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ တရား အားထုတ္ခ်င္တဲ့ ရဟန္းေကာ၊ လူေကာ သတိထား သင့္တဲ့ အ႒ကထာ ဆရာရဲ႕ မွတ္ခ်က္ ကေလးပါ။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ နိဗၺာန္ ရဖို႔က အဓိကပါ။ ေငြေၾကး၊ ရာထူး ဌာနႏၱရေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သီလဟာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးတာ ဆုိေတာ့ ဘ၀တာ၀န္ တစ္ခု အေနနဲ႔ ျဖည့္က်င့္ေပး လိုက္ဖို႔ ပါပဲေလ။
က်မ္းကိုး
၁။ လယ္တီ ဒီပနီ ေပါင္းခ်ဳပ္၊ စတုတၳတြဲ၊ ဥတၱမပုရိသ ဒီပနီ။
၂။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ ဒုတိယပိုင္း။
၃။ ဒါနဟူသည္ သီလဟူသည္။ (တည္ေတာ ဆရာေတာ္)
၄။ သီလ၀တၳဳ။ (ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္)
၅။ ပါရမီေတာ္။ (တိပဋက အရွင္ သုမဂၤလာ လကၤာရ)
၆။ ဗုဒၶ (သို႔မဟုတ္) ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္။
အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ စာအုပ္မွ...
ေလးစား ရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသားမွ ကူးယူျဖန္႕ေ၀ပါသည္။ ဓမၼဒါနအျဖစ္ ပူေဇာ္လိုက္ပါသည္။
လူတိုင္း လူတိုင္း ဒီအက်ိဳးေတြ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ကိုယ္က ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္း ပစ္လိုက္ ရံုပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ သံုးပါးထဲက ဘယ္တရားက အေရးႀကီးဆံုးလဲ။ “..... ..... .....”
သီလက ဒါနထက္ ျမတ္တယ္၊ ၀ိပႆနာက သီလထက္ ျမတ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုး သိၾကပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္ေတြ အတြက္ ဒါနမျပဳလို႔ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ မရွိသလို ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ မပြားလို႔ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီလ ေဖာက္ဖ်က္ ရင္ေတာ့ အာပတ္ သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြက အသင့္ ရွိေနပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ လူေတြ အေနနဲ႔လည္း ဒါန မျပဳလို႔ အျပစ္သင့္ေစ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ မပြားလို႔ အျပစ္သင့္ေစဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီလ ေဖာက္ဖ်က္လို႔ ကေတာ့ အျပစ္ သင့္ရမွာပါ။
“သီလ လံုျခံဳေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဒါန မျပဳလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး။ ၀ိပႆနာ မပြားလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး” လို႔ ဆုိလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမွာ သီလက အေရး အႀကီးဆုံးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒါနနဲ႔ ဘာ၀နာကို မလုပ္ႏိုင္ေသး ရင္ေတာင္ သီလကိုေတာ့ အထူး ေစာင့္ထိန္းရ မွာပါ။
တစ္ခါတေလ အားတဲ့ အခါေလးေတြမွာ နဖူးေပၚ လက္တင္ၿပီး ေတြးၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ တန္ဘိုးရွိေအာင္ ဘယ္လို ေနမလဲလို႔။ “သီလကိုပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေစာင့္ထိန္းလိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ အေျဖပဲ ထြက္လာမွာပါ။
တရား သေဘာအရ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သီလက အားကိုးစရာ အစစ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အျမဲတမ္း တပါတည္း ရွိေနပါတယ္။ ရံုးတက္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးထြက္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိပ္ေနတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန္႔ေနတဲ့ အခါမွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ တပါတည္း ရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ခင္ပြန္း မိဘ ရာထူး အာဏာ ေငြေၾကးေတြ ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အျမဲ ရွိမေနႏိုင္ပါဘူး။
ဒီသေဘာေလး ေတြကို အာရံုျပဳၿပီး “ခင္ပြန္း၊ မိဘ၊ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးေတြဟာ ငါနဲ႔ အျမဲ ရွိမေနႏိုင္ဘူး၊ သီလကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အားကိုးရာ အစစ္ပဲ၊ ငါနဲ႔ မခြဲမခြါ ေသတဲ့အထိ လုိက္လာမယ့္ အားကိုးရာပဲ၊ ငါသီလကို ႀကိဳးစား ေစာင့္ထိန္းသင့္တယ္” လို႔ မၾကာ မၾကာ ဆင္ျခင္ေပးသင့္ ပါတယ္။
ခႏၶာ ရွိေနတဲ့ အတြက္၊ စား၀တ္ ေနေရး ရွိေနတဲ့ အတြက္ သက္ရွိ သက္မဲ့ ေလာကီ ၀တၳဳေတြ ကေတာ့ လိုအပ္ေနတာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အားကိုးရာ အတုနဲ႔ အစစ္ကို ခြဲျခားၿပီး သိေနဖို႔ပါပဲ။
တကယ္လို႔ အားကိုးရာ အတုေတြက အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ခြဲခြါသြားတဲ့ အခါမွာလည္း “ခြဲခြါျခင္း သေဘာရွိတဲ့ တရားေတြ ခြဲခြါသြားတာ သဘာ၀ တစ္ခုပဲေလ၊ သဘာ၀ တရားကို ငါ လက္ခံရမွာေပါ့၊ လက္မခံႏိုင္ရင္ ငါပဲ ပင္ပန္းမွာေပါ့၊ သီလကေတာ့ ငါနဲ႔ မခြဲမခြါ အျမဲ ရိွေနမယ့္ တရားပဲ” လို႔ ဆင္ျခင္လိုက္ ရင္လည္း ေျဖသာမႈကို ရေစပါတယ္။
ဒါနပိုင္းမွာ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနကို ေျပာခဲ့သလို၊ သီလပိုင္း မွာလည္း ပါရမီေျမာက္တဲ့ သီလကိုပါ ေျပာျပသြားရ ေအာင္ပါ။ သီလမွာလည္း ဟီနသီလ၊ မဇၥ်ိမ သီလ၊ ပဏီတ သီလဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ သူတစ္ပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက ဟီနသီလ= ခပ္ညံ့ညံ့ သီလပါ။ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးကို လိုလား ေတာင့္တၿပီး ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက မဇၥ်ိမသီလ= အလယ္အလတ္ သီလပါ။
ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မလိုလား၊ ေနာင္အခါ ခံစားရမယ့္ အက်ိဳးကိုလည္း မလိုလားဘဲ “ဒီသီလဟာ ျမတ္တဲ့ တရားပဲ၊ ဒီျမတ္တဲ့ တရားကို ငါ က်င့္သံုးအပ္တယ္” လို႔ တရားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈကိုသာ ႏွလံုးသြင္းၿပီး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလကေတာ့ ပဏီတ သီလ= ျမင့္ျမတ္တဲ့ သီလပါ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ သူတစ္ပါး အထင္ႀကီးေအာင္ ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္၊ ေလာကီ အက်ိဳးကို ေတာင့္တၿပီး ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တၿပီး ေစာင့္တဲ့ သီလရယ္ပါ။
ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မေတာင့္တ၊ ေလာကီ အက်ိဳးကိုလည္း မေတာင့္တဘဲ တရားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈကိုသာ ႏွလံုးသြင္းၿပီး မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလမွ ပါရမီေျမာက္တဲ့ သီလပါ။
ဘုရား အေလာင္းေတာ္ျမတ္ဟာ သီလ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ သီလ ေဆာက္တည္ ရတဲ့ ကုသိုလ္ကို မိမိအတြက္ ဒုဂၢတိဘ၀ မက်ေရာက္ဖို႔လည္း ဦးမတည္ပါဘူးတဲ့။ ၀ိဇၨာသံုးပါး၊ အဘိညာဥ္ ေျခာက္ပါး၊ ပဋိပမၻိဒါ ေလးပါး၊ သာ၀က ေဗာဓိ၊ ပေစၥက ေဗာဓိကိုလည္း ဦးမတည္ပါဘူး တဲ့။
ဘာကို ဦးတည္သလဲ ဆိုေတာ့ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ကိုပဲ ဦးတည္ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္က ဘုရားအေလာင္း မဟုတ္ေတာ့ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေနရာမွာ နိဗၺာန္ကို ဦးတည္လိုက္ ရံုပါပဲ။
ဒီေတာ့ သီလ ယူၿပီးတဲ့အခါ “တပည့္ေတာ္၏ သီလသည္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစ” လို႔ စိတ္ညြတ္လိုက္ရင္ ပါရမီ ေျမာက္တဲ့ သီလ ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါက ပါရမီအေၾကာင္း ေရးေနတာမို႔ ပါရမီ ေျမာက္တဲ့ သီလ ေဆာက္တည္နည္းကို ေျပာျပတာပါ။ အေျခအေန အေၾကာင္းၾကာင္းေၾကာင့္ ပါရမီ ေျမာက္ေအာင္ မေဆာက္တည္ႏိုင္ ေသးရင္လည္း ကုိယ္နဲ႔ သင့္သလို ေဆာက္တည္ႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ၿငိမ္းခ်မ္း ေစခ်င္တယ္၊ တိုးတက္ ႀကီးပြား ေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ မင္းေကာ၊ ရဟန္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ သံုးဦး သံုးဖလယ္ သီလကို ေစာင့္ထိန္းေပးၾက ရမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စံကင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သြားသတိရမိ ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ စံကင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားဆီကို ဦးႏုနဲ႔ အဖြဲ႔ ေရာက္လာၾက ပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ဘုရားက သက္ေတာ္ ၉၂ ႏွစ္ ရွိၿပီ ျဖစ္သလို ေရႊက်င္ သာသနာ ပိုင္လည္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဦးႏုကပဲ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ေမးခြန္းေတြ ေမးတာပါ။ ဆရာေတာ္ ဘုရားက ဦးႏုရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရင္းနဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဦးႏုကို ေမးခြန္းတစ္ခု ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“နဂိုက ေျပာဖူးတဲ့ ဆန္သံုးထုပ္ ျပဳတ္တဲ့ ဥပမာ ေမ့သြားၿပီလား”
“ထပ္ၿပီး အမိန္႔ ရွိပါဦး ဘုရား”
“ေရွးက မင္းရယ္ (အစိုးရရယ္)၊ ဘုန္းႀကီးရယ္၊ လူထုရယ္ ဘယ္သူ တရား(သီလ) ရွိမရွိ သိရေအာင္ တရား (သီလ) ရွိတဲ့သူရဲ႕ ဆန္ထုပ္က ျပဳတ္ရင္ နပ္မွာပဲ ဆိုၿပီး ဆန္ထုပ္သံုးထုပ္ ျပဳတ္ၾက သတဲ့၊ ျပဳတ္ၿပီး အားလံုး ဆယ္ၾကည့္ၾကေတာ့ တစ္ထုပ္မွ မနပ္ဘူး ဆိုဘဲ”
“ဒီလိုဆို အစိုးရ ခံသာေသးတယ္ ဘုရား၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရခ်ည္း လႊဲခ် အျပစ္တင္ ခံေနၾကရ ပါတယ္ဘုရား” ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားက “ခုကာလေတာ့ ဦးရာလူက ေျပာၾကစျမဲေပါ့” လို႔ ျပန္မိန္႔လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားက တိုင္းျပည္တစ္ခု တိုးတက္ဖို႔ ဆိုရင္ မင္းေကာ၊ ရဟန္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ တရား သီလရွိဖို႔ သိမ္သိမ္ ေမြ႔ေမြ႔ ဟာသဆန္ဆန္ ပံုျပင္ေလးနဲ႔ ဩ၀ါဒ ေပးထားတာပါ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တကယ္ တိုးတက္ ႀကီးပြား ေစခ်င္ရင္ ရဟန္းေကာ၊ မင္းေကာ၊ ျပည္သူေကာ သီလကို အထူး ေစာင့္ထိန္းရ မွာပါ။ သံုးဦးထဲက တစ္ဦးဦး သီလ ပ်က္ေနရင္ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ- မင္းက သီလ ျပည့္စံုၿပီး ရဟန္းနဲ႔ ျပည္သူက သီလ ပ်က္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က သံုးဦးထဲက တစ္ဦးဦး ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ တာ၀န္ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေစာင့္ထိန္း ေပးရမွာပါ။
လူ႔ဘ၀ေရာက္လာၿပီး လူ႔ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ သီလေလးမွ ေစာင့္ထိန္း မသြားရဘဲ လူ႔ေလာက ထဲက ျပန္ထြက္ သြားရတယ္ ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ ရလာတာ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
သီလကို ေစာင့္ထိန္း လိုက္တဲ့ အခါမွာ ပထမဆံုး ရရွိလိုက္တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳ ျဖစ္သြားတဲ့ အက်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀က သိပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္။ ဘ၀မွာ သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳျဖစ္ဖို႔က ဒုတိယကိစၥပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ၾကည္ညိဳဖို႔ ကိစၥက ပထမကိစၥပါ။ သီလ လံုး၀မက်ိဳးတဲ့ ေဆာက္တည္နည္းကို ေပးခ်င္ပါတယ္။ သီလ က်ိဳးတယ္ က်ိဳးတယ္ဆိုတာ မနက္ပိုင္း၊ ေန႔လယ္ပိုင္း သြားလာ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ိဳးတာလား၊ ညပိုင္း အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ိဳးတာလား။ ညပိုင္း အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သီလက မက်ိဳးပါဘူး။ စာထဲမွာ ကာလ ပရိယႏၱ သီလဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ကာလကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့ သီလပါ။ ေန႔ပိုင္း တစ္ေန႔တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညပိုင္း တစ္ညတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရက္လံုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ထိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကာလပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတာပါ။
ဥပမာ ကိုယ္က ညမွာ ဆယ့္တစ္နာရီ အိပ္ၿပီး မနက္ ငါးနာရီ အိပ္ယာထတယ္ ဆိုပါစို႔။
ဒီေတာ့ ညအိပ္ယာ ၀င္ခါနီးမွာ ၈ ပါးသီလ၊ ၉ ပါးသီလ ယူလိုက္ၿပီး “ဘုရား တပည့္ေတာ္ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီ အထိ သီလ ေဆာက္တည္ပါ၏” လို႔ ကာလ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းလိုက္ရံုပါ။ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီအထိ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို ၆ နာရီေလာက္ သီလ ေစာင့္ထိန္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ၁၀ ရက္ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၆၀၊ တစ္လ ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၁၈၀၊ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ နာရီေပါင္း ၂၁၆၀ ပါ။
ဒါက ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၅ နာရီအတြင္း ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းတာပါ။ တကယ္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီ ထိုးတာနဲ႔ သီလက တန္း မက်ိဳးေသးပါဘူး။ မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သီလကို တစ္ေန႔လံုး မေဆာက္တည္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္ ညမွာ တစ္ႏိုင္ တစ္ပိုင္ ေဆာက္တည္ဖို႔ အေသအခ်ာ ေရးျပထား လို႔ပါ။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ၀တၳဳေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို သာဓက ျပၿပီး အားေပးထားပါတယ္။
ေပတ ၀တၳဳထဲက မိဂလုဒၵက ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ ႏွစ္ပုဒ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ရာဇၿဂိဳဟ္ ျပည္မွာ အလြန္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အလြန္ ခ်စ္ၾကေပမယ့္ စရိုက္ အျပဳအမူ ခ်င္းက မတူပါဘူး။ တစ္ေယာက္က မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္ၿပီး ရတနာ သံုးပါးကို ဆည္းကပ္ပါတယ္။ မုဆိုး လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီး ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းတဲ့့ သူငယ္ခ်င္းက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကို အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ဖို႔ အျမဲေျပာပါတယ္။ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္း ကလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္ေပမယ့္ ၀ါသနာကို မစြန္႔ႏိုင္လို႔ လုပ္ျမဲပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းကို ဘာ ေတာင္းဆိုလာသလဲ ဆိုေတာ့ “သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ မင္း အလုပ္ကို မစြန္႔ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညမွာေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ ေရွာင္ၿပီး သီလ ေစာင့္ေပးပါလား” လို႔ ေတာင္းဆို ပါတယ္။
မုဆိုး သူငယ္ခ်င္း ကလည္း ညမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တာ ဆိုေတာ့ ေန႔မွာ မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ညမွာေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ ေရွာင္ၿပီး သီလကို ေစာင့္ထိန္းပါတယ္။ သက္တမ္း ေစ့လို႔ ကြယ္လြန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ အနီးမွာ ေ၀မာနိက ၿပိတၱာ သြားျဖစ္ ပါတယ္။ အက်ိဳးက ဘယ္လို ခံစားရသလဲ ဆိုေတာ့ ေန႔မွာ အကုသိုလ္ေတြ ျပဳခဲ့တဲ့ အတြက္ ေန႔႔ပိုင္းမွာ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ခံစားရၿပီး ညမွာ သီလ ေစာင့္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ညပိုင္းမွာ ကာမဂုဏ္ ငါးပါးကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခံစားေနရ ပါတယ္။ ဒါကို အရွင္နာရဒ မေထရ္ ေတြ႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေန႔ခံ ညစံ ခံစားေနရ သလဲဆိုတာ ေမးၾကည့္ ပါတယ္။
ၿပိတၱာ ျဖစ္ေနရသူက “တပည့္ေတာ္ဟာ ေန႔ပိုင္းမွာ မုဆိုး အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား၊ ညပိုင္း မွာေတာ့ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တိုက္တြန္း မႈေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ၿပီး သီလ ေစာင့္ခဲ့လို႔ အခုလို ေန႔ခံ ညစံ ျဖစ္ေနရ တာပါဘုရား” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။
ေနာက္ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္က ေရွး၀တၳဳနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ပါပဲ။ တစ္ေယာက္က မုဆိုး၊ တစ္ေယာက္က ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ သူငယ္ခ်င္းက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းကို မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ တားျမစ္ေပမယ့္ လံုး၀ နားမေထာင္ပါဘူး။ ေျပာမရေတာ့ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူ သူငယ္ခ်င္းက သူ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဆရာ ရဟႏၱာ တစ္ပါးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းကို အကုသိုလ္ မျပဳဖို႔ ေျပာေဟာေပးပါ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆရာ ရဟႏၱာက မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားၿပီး တရား ေဟာေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းက ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ကို ၾကည္ညိဳေပမယ့္ ပါဏာတိ ပါတ အမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္လိုစိတ္ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ လံုး၀ ခက္ေနပါတယ္။
ဒါကို သိတဲ့ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္က “ဒကာရယ္၊ တစ္ေန႔လံုး မေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညအခါ ေလးေတာ့ ေရွာင္ၾကဥ္ေပး ပါေနာ္” လို႔ ကရုဏာ သံနဲ႔ ထပ္ေဟာပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ မုဆိုးလည္း “ဒါျဖင့္ရင္လည္း ေကာင္းပါၿပီ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ညမွာေတာ့ ပါဏာတိ ပါတမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါမယ္ ဘုရား” လို႔ ျပန္ကတိ ေပးလိုက္ပါတယ္။ မုဆိုး သူငယ္ခ်င္းလည္း ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ကို ကတိ ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ေန႔ပိုင္းမွာ မေကာင္းမႈ ျပဳေပမယ့္ ညပိုင္းမွာေတာ့ သီလကို ေစာင့္ေပးပါတယ္။ ေသလြန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ အနီးမွာပဲ ေ၀မာနိက
ၿပိတၱာျဖစ္ၿပီး ေန႔ပိုင္းမွာ ဆင္းရဲ ဒုကၡကို ခံစားေနရ ေပမယ့္ ညပိုင္းမွာေတာ့ ကာမဂုဏ္ ငါးပါးကို အျပည့္အ၀ ခံစားေနရ ပါတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဒီ၀တၳဳေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို သာဓက ျပၿပီး ေန႔အခါမွာ မေစာင့္ႏိုင္ ေပမယ့္ ညမွာ ေစာင့္ထိန္းရင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ မိမိ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ ကရုဏာ တရားနဲ႔ တိုက္တြန္းထား ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာေတြ ထဲကထုတ္ၿပီး ေရးျပတယ္။ စာေရးသူက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေရးျပတာကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေရးျပတယ္။စာဖတ္သူ ေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ ဓမၼ မိတ္ေဆြေတြကို “သီလ ဆိုတာ ေန႔ပိုင္းမွာ မေစာင့္ႏိုင္ ရင္ေတာင္ ညပိုင္းမွာ ဒီလို ဒီလိုေစာင့္ရင္ သီလ မက်ိဳးဘူး” လို႔ ေဆာက္တည္နည္း ေလးေတြ တစ္ဆင့္ ျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ တကယ့္ ဓမၼဒါန ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါမွလည္း ေရးရ ဖတ္ရတာ တန္ပါတယ္။
ဒါက သီလကို အခ်ိန္ျပည့္ မေစာင့္ႏိုင္ သူေတြ၊ ေစာင့္ဖို႔ အေျခအေန မေပးသူေတြ အတြက္ပါ။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က သီလ ေဆာက္တည္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း ေပးႏိုင္တယ္၊ ေဆာက္တည္ခ်င္ စိတ္လည္း ရွိတယ္ဆိုရင္ ပံုစံ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေဆာက္တည္နည္း တစ္ခုကိုလည္း အၾကံ ေပးပါရေစဦး။
သီလကို ဒီအတိုင္း မေဆာက္တည္ဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး ေဆာက္တည္ၾကည့္ ပါလား။ မနက္ အိပ္ယာက ထၿပီး ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ ၿပီးသြားတဲ့ အခါ ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ပါမည္ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ဆက္တည္း သီလ ယူလိုက္ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ထားတာ ဆုိေတာ့ သီလက်ိဳးဖို႔ အာရံုကို ေတြ႔ဦးေတာ့ “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာ ဘုရားကို အားနာၿပီး မက်ိဳးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ အေတြးက ရင္ထဲမွာ အစဥ္သျဖင့္ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ၀မ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးစိတ္ ကလည္း ပူးတြဲ ျဖစ္ေနရေတာ့ တာပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ရတဲ့ အရသာဟာ ပူေဇာ္ၾကည့္ ဖူးမွ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိခ်င္ရင္ စမ္းၿပီး ပူေဇာ္ၾကည့္ ဖို႔ပဲ တုိက္တြန္း ပါရေစ။ အားတဲ့ အခါေလး ေတြမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ သီလကို ျပန္ျပန္ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္ျပန္ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ ေနတာကကို သီလာ ႏုႆတိ ကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြားေနတာပါ။ “ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ သတိ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္ျပန္ ၾကည္ညိဳ ၾကည္ညိဳ ေနရတာပါ။ ၾကည္ညိဳရင္း ၾကည္ညိဳရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ပါရမီေတြ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာရေတာ့ မွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ လတ္တေလာ ၀မ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးစိတ္ကို ခံစားေနရတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ သီလနဲ႔ ေန႔စဥ္ မပူေဇာ္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလး ေတြမွာ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပူေဇာ္ ပူေဇာ္ သြားသင့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ လုပ္ လုပ္ၾကည့္သင့္ လို႔ပါ။ ဘာထူးလဲ၊ ဘယ္လို အရသာ ရွိလဲဆိုတာ အသိသစ္တစ္ခု သိသြားရ တာေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတဲ့ ေန႔ဆိုရင္ ယခင္ ေနေနက် အတိုင္း သတိလက္လြတ္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈတ္ကို သတိ ကပ္ထားရ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “ျပႆနာ အစ ပါးစပ္က” ဆိုတဲ့ အတိုင္း ႏႈတ္ကို အထူး ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ အဲဒီေန႔ ဆိုရင္ အထူးသျဖင့္ အတင္း မေျပာမိေအာင္ သတိထားရ ပါမယ္။ အတင္း ေျပာမိရင္ သီလက ပ်က္ပါၿပီ။ အတင္း ေျပာတာကို ၀ါသနာ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္က ပိုဂရုစိုက္ရပါမယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာ ၾကံဳလာမယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသ၊ အာဃာတ၊ ေသာက ပူေဆြးမႈေတြ ျဖစ္မေနဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ဆယ္ရက္တန္သည္၊ တစ္လ တန္သည္ ပူေဇာ္ပစ္ လုိက္မယ္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရက္လ ေစ့သြားတဲ့ အခါ ျမတ္စြာဘုရားဆီ ထပ္သြားၿပီး “ဘုရား တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ၁၀ ရက္ တစ္လ မက်ိဳး မေပါက္ ပူေဇာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဤသစၥာစကား မွန္ပါက ယခု ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲ ေျပေပ်ာက္သြားပါ ေစသတည္း” လို႔ သစၥာဆို လိုက္ပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္တာရယ္၊ သစၥာ ဆိုတာရယ္ ႏွစ္ခုကို လုပ္လိုက္ရင္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခက္အခဲ အထိုက္ အေလွ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြား မွာပါ။ ျပႆနာ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀နဲ႔ ယဥ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း ပူေဇာ္တာရယ္၊ သစၥာ ဆိုတာရယ္ ပူးတြဲ လုပ္ၾကည့္ လိုက္ပါ။ ထူးျခားမႈ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဒါက တစ္ေယာက္ခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္တာကို ေျပာတာပါ။ တကယ္လို႔ မိသားစုလိုက္ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ ျမတ္စြာဘုရားကို သီလနဲ႔ ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ၿပီး ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းတဲ့ မိသားစု တစ္စု ျဖစ္သြားမွာပါ။ အခက္အခဲ တစ္ခု ၾကံဳလာတဲ့ အခါ မိသားစုလိုက္ ပူေဇာ္ၿပီး သစၥာ ဆိုလိုက္တာက ပိုၿပီး ထိေရာက္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဘယ္လို သေဘာလဲ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မွတ္ တစ္ခုကို ပစ္တာနဲ႔ စာရင္ မိသားစု ငါးေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းပစ္ရင္ ပိုၿပီး မွန္သြားႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။ မိသားစု ထဲမွာ တကယ့္ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ပါရင္ ပါလာႏိုင္ လို႔ပါ။
ပါရမီျဖစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ပဲ ပူေဇာ္ပူေဇာ္၊ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ အတြက္ပဲ ပူေဇာ္ပူေဇာ္ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူး ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ တစ္ခုကို လုပ္ၾကည့္ လိုက္တာေတာ့ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။
စီးပြားေရး လုပ္တ့ဲ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာ ကိစၥ လုပ္တဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာကိစၥပဲ လုပ္လုပ္ သီလကို အေဆာင္ တစ္ခုလို အားကိုးတာ ကေတာ့ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။ ဆိုလိုတာက သီလကို အားယူၿပီး တက္တာပါ။ ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ သုခ ပတၳနာသုတ္ ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလို လိုရင္းကေတာ့- “ငါ့အတြက္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္ရင္ သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္ပါတဲ့။ “ငါ့ဆီ ေငြေၾကး ဥစၥာေတြ ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္ရင္လည္း သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္ ပါတဲ့။ “ငါေသရင္ နတ္ျပည္ ေရာက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးျဖစ္လိုက္ ရင္လည္း သီလကိုပဲ ေစာင့္ထိန္းလိုက္ ပါတဲ့။ လူတိုင္း လူတိုင္း ဒီအက်ိဳးေတြ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ကိုယ္က ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၿပီးသား ဆိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္း ပစ္လိုက္ ရံုပါပဲ။ တရားေတြမွာ စြမ္းအားေတြက အစကတည္းက ရိွၿပီးသားပါ။ ကိုယ္က အသံုးျပဳေပး ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရႈ္ သီလဆိုတာ အံႀကိတ္ ေတာက္ေခါက္ ၀ီရိယ အင္အားေတြ သံုးၿပီး ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ အရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း၊ စားရင္း ေသာက္ရင္း ပူးတြဲ ေစာင့္ထိန္းသြားလို႔ရတဲ့ အရာပါ။
လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ငါးပါး သီလကို ေစာင့္ရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။ တတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါး သီလေတြ တစ္ဆင့္ ျမင့္ၿပီး ေစာင့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ သီလ ေစာင့္ထားရင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနရင္ အလုပ္ လုပ္ရတာက တက္တက္ႂကြႂကြ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ရွိေနတတ္ ပါတယ္။ ဒါက ကိုယ္တိုင္ ေစာင့္ၾကည့္ ဖူးမွ သိတာပါ။
ေလာကီထဲမွာ ေနေနၾကလို႔ ေလာကီ အက်ိဳးေတြ နဲ႔လည္း မကင္းႏိုင္ ၾကလို႔ ေလာကီက်ိဳး ေတြပါ ထည့္ေျပာေနရ တာပါ။ အမွန္ေတာ့ သီလရဲ႕ အျမင့္ဆံုး အက်ိဳး သတၱိဟာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္ တာပါ။ သီလရဲ႕ အက်ိဳး အဆက္ဆက္ ေတြကို စာထဲမွာ ဒီလို ျပထားပါတယ္။
အ၀ိပၸ ဋိသာရ၊ ပါေမာဇၨ၊ ပီတိ၊ ပႆဒၶိ၊ သုခ၊ သမာဓိ၊ ယထာဘူတ၊ နိဗၺိဒါ၊ ၀ိရာဂ၊ ၀ိမုတၱိ။
ဒီပါဠိရဲ႕ အနက္ ျမန္မာျပန္ကို တည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရား ျပန္ဆိုထားတာက သိပ္လွသလို သိပ္ရွင္းပါတယ္။ တည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားက ဘယ္လို ျမန္မာျပန္ သလဲဆုိေတာ့-
သီလရွိေတာ ့စိတ္ၾကည္၊
စိတ္ၾကည္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၊
၀မ္းေျမာက္ေတာ့ ႏွစ္သက္၊
ႏွစ္သက္ေတာ့ ၿငိမ္းေအး၊
ၿငိမ္းေအးေတာ့ ခ်မ္းသာ၊
ခ်မ္းသာေတာ့ တည္ၾကည္၊
တည္ၾကည္ေတာ့ အျမင္မွန္၊
အျမင္မွန္ေတာ့ ၿငီးေငြ႔၊
ၿငီးေငြ႔ေတာ့ မဂ္ျမင္၊
မဂ္ျမင္ေတာ့ ဖိုလ္ေရာက္၊
ဖိုလ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္၀င္တဲ့။
ဖိုလ္ေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္၀င္ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေလး ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး အေရးအသားကို အတုခိုးၿပီး စာေရးသူ ျဖည့္လိုက္တာပါ။ ကိုယ္ ျဖည့္က်င့္ေနတဲ့ သီလဟာ ေလာကီက်ိဳး သက္သက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ သတၱိ ရွိပါတယ္။
သီလ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ “ငါ့ရဲ႕ သီလဟာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ အသိကလည္း ရင္ထဲမွာ အစဥ္သျဖင့္ ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ရဖို႔အတြက္ေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ရမွာပါ။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဘာကို အရင္ လုပ္ရမလဲ ဆိုေတာ့ စတုဗၺိဓံတာ၀ သီလံ၀ိေသာ ေဓတဗၺံ = (ပါ-႒၊ ဒု၊ ႏွာ ၂၀) သီလကို အရင္ သုဓ္သင္ပါ။ သီလကို အရင္ ျဖဴစင္ေအာင္ လုပ္ပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ဆိုေတာ့ အမ်ားစုဟာ သီလကို တစ္ပါးမဟုတ္ တစ္ပါးေတာ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾက ဖူးမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ မ်ားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ က်ဴးလြန္တဲ့ သီလေတြကို အာရံုျပဳၿပီး ငါတို႔ ဒီဘ၀ သီလ ျဖဴစင္သူ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ မွာလဲလို႔ ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဘ၀မွာ မသိလို႔ဘဲ မွားခဲ့မွားခဲ့၊ သိလို႔ပဲ မွားခဲ့မွားခဲ့ အျပစ္ကို အျပစ္မွန္းသိၿပီး ေနာင္ ေစာင့္စည္းလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သီလ သိကၡာပုဒ္ ေတြကို ျပန္ေဆာက္တည္ လိုက္ရင္ သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွာလည္း “ငါ သီလ ျဖဴစင္သူ ျဖစ္သြားၿပီ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀မ္းေျမာက္ေနရ ပါ့မယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မွားခဲ့တဲ့ အတူတူ မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ဆက္ကာ ဆက္ကာ မွားေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သစ္ပင္ဟာ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ခုတ္ရံုနဲ႔ သိပ္မသိသာလွ ေသးေပမယ့္ ခုတ္တဲ့ အခ်က္ေရ မ်ားလာရင္ေတာ့ လဲရေတာ့ မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က မလဲခင္ သတိ သံေ၀ဂ ျဖစ္လိုက္ဖို႔ပါ။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကမၼ႒ာန္း ေပးမယ့္ ဆရာ ကလည္း လိုလာျပန္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာဘယ္လို ရွာမလဲ။
ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာ ဒုတိယ တြဲမွာ ဆရာ ရွာပံုကို ျပထားပါတယ္။ ပထမ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွာပါတဲ့။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ မေတြ႔ရင္ အနာဂါမ္၊ သကဒါဂါမ္၊ ေသာတာပန္ကို အဆင့္ဆင့္ ရွာပါတဲ့။ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ ရွာမရရင္ ပါ႒ိ အ႒ကထာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာ၊ စာေပ ပရိယတၱိ တတ္တဲ့ ဆရာကို ရွာပါတဲ့။ အဲဒီမွာ အ႒ကထာ ဆရာက မွတ္ခ်က္ ထပ္ျပထားတာ သိပ္ သတိထားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အရဟႏၱာ ဒေယာဟိ အတၱနာ အဓိကတ မဂၢေမ၀ အာစိကၡႏၱိ။ အယံပန ဂဟနပေဒေသ မဟာဟတၳိပထံ နီဟ ရေႏၱာ၀ိယ သဗၺတၳ အသမၼဴေဠႇာ သပၸါယာ သပၸါယံ ပရိစၦိႏၵိတြာ ကေထတိ။ (ပါ-႒၊ ဒု၊ ႏွာ ၂၂) အဓိပၸါယ္ ကေတာ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကေတာ့ ကိုယ္ရခဲ့တဲ့ တရား လမ္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ တရား လမ္းေၾကာင္း ကိုသာ ေျပာျပႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ ပါဠိ အ႒ကထာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာတတ္တဲ့ ရဟန္းကေတာ့ ေတာရွဳပ္ရွဳပ္ထဲမွာ ဆင္သြားလမ္း ႀကီးကို ထုတ္ေဆာင္ျပ ႏိုင္သလို အားလံုး အားလံုးေသာ စကားေတြမွာ မေတြေ၀တဲ့ အတြက္ ဒါကေတာ့ သင့္ေလွ်ာ္တယ္။ ဒါကေတာ့ မသင့္ေလွ်ာ္ ဘူးလို႔ ပိုင္းျခားၿပီး ေျပာျပႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ တရား အားထုတ္ခ်င္တဲ့ ရဟန္းေကာ၊ လူေကာ သတိထား သင့္တဲ့ အ႒ကထာ ဆရာရဲ႕ မွတ္ခ်က္ ကေလးပါ။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ နိဗၺာန္ ရဖို႔က အဓိကပါ။ ေငြေၾကး၊ ရာထူး ဌာနႏၱရေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သီလဟာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေပးတာ ဆုိေတာ့ ဘ၀တာ၀န္ တစ္ခု အေနနဲ႔ ျဖည့္က်င့္ေပး လိုက္ဖို႔ ပါပဲေလ။
က်မ္းကိုး
၁။ လယ္တီ ဒီပနီ ေပါင္းခ်ဳပ္၊ စတုတၳတြဲ၊ ဥတၱမပုရိသ ဒီပနီ။
၂။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ ဒုတိယပိုင္း။
၃။ ဒါနဟူသည္ သီလဟူသည္။ (တည္ေတာ ဆရာေတာ္)
၄။ သီလ၀တၳဳ။ (ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္)
၅။ ပါရမီေတာ္။ (တိပဋက အရွင္ သုမဂၤလာ လကၤာရ)
၆။ ဗုဒၶ (သို႔မဟုတ္) ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္။
အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ စာအုပ္မွ...
ေလးစား ရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသားမွ ကူးယူျဖန္႕ေ၀ပါသည္။ ဓမၼဒါနအျဖစ္ ပူေဇာ္လိုက္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment