ျမတ္ဗုဒၶ အား ရိုေသ ေလးျမတ္ ၾကည္ညိဳစြာ ပူေဇာ္ပါသည္။

ျမတ္ဗုဒၶ

      ျမတ္ဗုဒၶ ေလာင္းလ်ာ မင္းသားကို ဘီစီ ေျခာက္ရာစုတြင္ လုမၺိနီ ဥယ်ာဉ္ေတာ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့၏။ ဖြားျမင္သည့္ ေန႔ကား သက်တို႔၏ ျပကၡဒိန္အရ မဟာသကၠရာဇ္ (၆၈) ခု ကဆုန္လျပည့္ ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္သည္။ ခမည္းေတာ္မွာ သက်ႏိုင္ငံေတာ္၏ အရွင္ ဘုရင္ သုေဒၶါဓန ျဖစ္ၿပီး မယ္ေတာ္မွာ မိဘုရားေခါင္ႀကီး မာယာေဒဝီ ျဖစ္ပါသည္။ အႏြယ္ေတာ္ အမည္မွာ ေဂါတမျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ အမည္မွာ သိဒၶတၱျဖစ္သည္။

    သားေတာ္ေလး ဖြားျမင္ေတာ္မူသည့္ အခါ အစဉ္အလာ ထုံးတမ္းျဖစ္သည့္ ဘုရင့္ ပုေရာဟိတ္တို႔က နိမိတ္ ဖတ္ၾကားၾကသည္။ ဖတ္ၾကားခ်က္မွာ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ျဖစ္ပါသည္။ တစ္မ်ိဳးက မင္းသားေလးသည္ အရႊယ္ေရာက္သည့္ အခါ တစ္ေလာကလုံးကို အစိုးရသည့္ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္မည္ဟု ဆို၏။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကား ဘုရားျဖစ္မည္ဟု ဆိုပါ၏။

   ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ေလးကို တစ္ေလာကလုံးကို အစိုးရသည့္ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္ေစလိုပါ၏။ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔သည္လည္း အနာဂတ္ ဘုရင္မ်ိဳးဆက္ ဖြားျမင္လာလို႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးရသည့္အျပင္ ထိုမင္းသားမွာ စေၾကးဝေတးမင္းပင္ ျဖစ္လာမည္ဆိုသျဖင့္ အတိုင္းထက္ အလြန္ပင္ ဝမ္းသာေနၾက၏။

    ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ေလးအား မင္းသားတို႔ တတ္အပ္သည့္ အတတ္မ်ိဳးစုံကို အကုန္ပင္ သင္ၾကားေစ၏။ မင္းသားေလးမွာလည္း ထက္ျမက္လွသျဖင့္ သင္ေပးအပ္ေသာ ပညာရပ္တိုင္းကို လွ်င္ျမန္စြာ တတ္ေျမာက္၏။ တတ္သည့္ အခ်င္းအရာမွာလည္း တစ္ဖက္ ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္မႈခ်ည္း ျဖစ္၏။ နန္းတြင္း ျဗဟၼဏ ပညာရွိတို႔ ေဟာၾကာခ်က္မွာ မင္းသားေလး အရြယ္ေရာက္ေလ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မ်ားလာေလျဖစ္၍ ဘုရင္ႀကီးမွာ ႏွစ္လုံး ေပ်ာ္ေမြ႔ သေဘာေတာ္ ေတြ႔ေနေတာ့၏။

  သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံမွာေတာ့ စိုးရိမ္ရပါေသး၏။ “သားေတာ္ မင္းသားေလး ေတာထြက္သြားေသာ္” ဟု ေတြးမိခ်ိန္တြင္ ယင္းသို႔ ခံစားရ၏။ တစ္ဖက္ကေတာ့လည္း အဲဒီလို ေတြးမိသည္ကို ေက်းဇူးတင္ေကာင္း တင္ႏိုင္ပါ၏။ အေၾကာင္းမွာ မလိုခ်င္သည့္ ျဖစ္လာႏိုင္ေျခကို သတိယ တြက္ဆမိသျဖင့္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္။

    အဓိက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈကား သားေတာ္ေလး မည္သည့္ ဒုကၡမ်ိဳး၊ ဆင္းရဲမ်ိဳးကိုမွ် ျမင္ခြင့္ သိခြင့္မရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုကၡ သုကၡမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရျခင္း မရွိလွ်င္ ေတာထြက္ဖို႔ရန္ အႀကံေတာ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ မင္းစည္းးစိမ္၌လည္း ပိုမို သာယာ ႏွစ္သက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖင့္ ဖက္တြယ္ေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ ျဖစ္လာလွ်င္ ဘုရားျဖစ္ေရးအတြက္ ေတာထြက္ဖို႔ ပို၍ပင္ ေဝးသြားေပလိမ့္မည္။ ေတာထြက္ဖို႔ ေဝးသြားျခင္းသည္ စၾကာဝေတးမင္း ျဖစ္ေရးအတြက္ နီးလာျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ 

     ထို႔ေၾကာင့္လည္း နန္းေတာ္တြင္း နန္းေတာ္ပတြင္ ပိုမို သာယာေအင္ စီမံ၏။ စံနန္းေဆာင္တို႔ကလည္း ရမၼ၊ သုဘ၊ သုရမၼဟု သုံးေဆာင္ပင္ ရွိ၏။ ဥတုသုံးလီႏွင့္ အလိုက္သင့္ အလွည့္သင့္ ကိုက္ညီေနေအာင္ စီမံ ေဆာက္လုပ္ထားသည္ဟု ဆို၏။ 

   စံနန္းေဆာင္တြင္လည္း ရံေရႊေတာ္ ေမာင္းမ မိႆံတို႔ကား အျပည့္။ အားလုံးပင္ ေခ်ာေမာၾက၏။ လွပၾက၏။ ေျပျပစ္ၾက၏။ ရွဳမၿငီးဖြယ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾက၏။ သူတို႔ကား သြယ္လွ်ေသာ လက္ေခ်ာင္း ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ၾက၏။ ၾကည္လင္ ဝင္းပေသာ အသားအအေရလည္း ရွိၾက၏။ ေသးသင့္ရာ ေသး၊ သြယ္သင့္ရာ သြယ္၊ ျပည့္သင့္ရာ ျပည့္၊ ေမာက္သင့္ရာ ေမာက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားမ်ိဳး ရွိၾကသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ 

     သူတို႔၏ တာဝန္သည္ မင္းသားေလး အပ်င္းေတာ္ ေျပေစရန္ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ၿငီးေငြ႔မသြားေစရန္ အက၊ အလွ ေတးဂီတ ပေဒသာတို႔ျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းသို႔ ရံေရႊေတာ္မ်ား ထားျခင္းသည္ ထိုေခတ္က နန္းဓေလ့ ထုံးတမ္းျဖစ္သည္ဟု ဘီဘီစီက ထုပ္လႊင့္ခဲ့ဘူးသည့္ ဗုဒၶဝင္တြင္ ဆို၏။ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ႀကီး စီမံထားသည္မွာ သားေတာ္၏ ေလာကတစ္ခုလုံးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေလာကျဖစ္ေနေစေရး၊ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိသည့္ ေလာကျဖစ္ေနေစေရး  ျဖစ္ပါသည္။

       ထိုေခတ္ထုံးစံ အရ သက္ေတာ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တြင္ ယေသာဓရာ မင္းသမီးေလးႏွင့္ လက္ဆက္၏။ မင္းသမီးေလးသည္ လွလည္း လွႏိုင္လြန္း၏။ ေခ်ာလည္း ေခ်ာႏိုင္လြန္း၏။ ယဉ္မႈတြင္လည္း မွီသူမရွိ။ သစၥာတရား ထားရွိမႈတြင္ ၿပိဳင္းဖက္ အလွ်င္းပင္ ကင္း၏။ အထက္က ဆိုခဲ့သည့္ ဗုဒၶဝင္တြင္ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ယေသာဓရာ မင္းသမီးကုိ လက္ဆက္ႏိုင္ေရး ယွဉ္ၿပိဳင္ အႏိုင္ယူခဲ့ရၿပီး ခမည္းေတာ္ႀကီးမွာကား သားေတာ္၏ စြမ္းပကားကို ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္လွသည္ဟု ပညာရွင္တို႔ ဆိုၾက၏။

      မင္းသားသည္ သူ၏ နန္းေတာ္တြင္ လို-တ-ရ ဘဝျဖင့္ မင္းစည္းစိမ္ အလယ္တြင္ စံေတာ္မူေနခဲ့သည္။ ဘုရင္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး၏ အႀကံအစီသည္လည္း ခုထိ ေကာင္းေနဆဲ။ စီမံလုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္လည္း အစြမ္းျပ ထိေရာက္ေနဆဲပင္။ “ဤအတိုင္းသာ ဆိုလွ်င္” ဟု ေတြးကာ ခမည္းေတာ္ႀကီးမွာ ႀကိတ္၍ ဝမ္းသာေန၏။

   သို႔ေသာ္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ျဖည့္ဆည္း အပ္ေသာ ပါရမီေတာ္တို႔ကား သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ႀကီး အတြက္ ဆိုသည္ကို မည္သူမွ် မသိၾက။ စိုက္ပ်ိဳးထားအပ္ေသာ ပန္းမာလ္တို႔သည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ပြင့္ၾကရိုး၊ သီးပင္တို႔သည္ သီးၾကရိုးပင္။ 

     တစ္ခါေသာ္ အပါးေတာ္ၿမဲ အမတ္ ဆႏၷကို ေခၚေတာ္မူၿပီး ဥယ်ာဉ္ေတာ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူ၏။ မထြက္ခင္ကပင္ ခမည္းေတာ္ႀကီးက သြားႏိုင္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ႏိုင္ရာ အရပ္တိုင္းတြင္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ လွပေစရန္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္သာ မက၊ သံေဝဂ ရေစႏိုင္သည့္ သူအို သူနာလို လူေတြကိုပင္ ရွင္းလင္းထားခဲ့သည္။ အျမင္မေတာ္ေစမည့္ အရာမွန္သမွ်ကို ရွင္းလင္းေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါေခ်။

   မင္းသားကား ခရီးစဉ္၏ တစ္ခုေသာ အရပ္တြင္ “သူအို“ကို ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။ မျမင္စဖူး အျမင္ေတာ္ထူးရကား ဆႏၷအမတ္ကို ေမးျမန္းရ၏။ အမတ္သည္ အိုျခင္းသေဘာကို ရွင္းလင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ အေလာင္းေတာ္ မင္းသားကား အိုျခင္း သေဘာတရားကို ေလးေလးနက္နက္ စဉ္းစားမိကာ စိတ္ႏွလုံး တုန္လွဳပ္ ေျခာက္ျခားသြားခဲ့ရေလၿပီ။ ဘဝအဆက္ဆက္က ျဖည့္ဆည္း ထုံမႊမ္းအပ္ေသာ ပါရမီတို႔ျဖင့္ ေထာက္ကူထားသည့္ သူ၏ သံေဝဂ ဉာဏ္ေတာ္တြင္ အိုျခင္းသေဘာသည္ ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ႀကီး ေပၚလာေတာ့၏။ 

    ေနာက္ခရီးစဉ္ ႏွစ္ခုတြင္ “သူနာ“ႏွင့္ “သူေသ“တို႔ကို ျမင္ခဲ့ရျပန္ေလရာ တုန္လွဳပ္ ေခ်ာက္ျခားေသာ စိတ္ထားတို႔သည္ ေဖာ္ျပ ေျပာဆိုဖို႔ ေဝါဟာရ အပိုင္းအျခား မဲ့သြားခဲ့ေလၿပီ။ ၾကင္ယာေတာ္ႏွင့္လည္း မေပ်ာ္ေမြ႔၊ ေမာင္းမ မိႆံတို႔၏ အက၊ အလွ၊ ေတးဂီတတို႔သည္လည္း ႏွစ္သက္စရာ မရွိ။ နန္းစည္းစိမ္ တစ္ခုလုံးသည္ပင္ သူအတြက္ ဘာမွ် အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့။ အရာရာသည္ အႏွစ္ အသား မပါ၊ အကာ သက္သက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

       ေနာက္ တစ္ေခါက္ ထြက္ၾကြခဲ့သည့္ ခရီးတြင္လည္း မျမင္စဖူး အျမင္ထူးကို ႀကဳံခဲ့ရပါေသး၏။ ဤ မျမင္စဖူး ထူးလွသည့္ အာရုံသည္ သူ၏ စိတ္ေတာ္ကို ျပန္လည္ လန္းဆန္းေစသည္။ တက္ႀကြေစသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေစသည္။ ထို႔အျပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာက္ျခည္လည္း ေတာက္ပေစျပန္ပါသည္။ ယင္းျမင္ကြင္းသည္ကား သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္စြာ ထိုင္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္ ျဖစ္၏။ 

     ထိုျမင္ကြင္းက ေပးသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတိုင္းပင္ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ တစ္ခုေသာ ည၏ သန္းေခါင္ယာမ္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ဆႏၷအမတ္ကို ေနာက္ေတာ္ပါ အျဖစ္ ေခၚလွ်က္ က႑ကျမင္းကို စီးကား ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေကာင္းကို ေရြးထြက္ခဲ့၍ နန္းေတာ္ရွိ လူအားလုံး တစ္ေယာက္မွ် မသိၾက။ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းျပတ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ အတြက္ နန္းစည္းးစိမ္ တစ္ခုလုံးကို အလြယ္တကူပင္ စြန္႔ပစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ခ်မ္းသာႀကီးႀကီး လိုခ်င္လွ်င္ ခ်မ္းသာေသးကို စြန႔္ရၿမဲ။ ထာဝရခ်မ္းသာကို လိုခ်င္လွ်င္ တဒဂၤခ်မ္းသာကို စြန္႔ရၿမဲ။ ယင္းအခ်ိန္၌ နန္းစံသက္ (၁၃)ႏွစ္၊ သက္ေတာ္ (၂၉) ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။

     အေနာမာျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာ္ က႑ကျမင္းႏွင့္ အမတ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ရဟန္းအသြင္ယူကာ တရားစက်င့္၏။ ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ၾကြကာ ထိုေခတ္က နာမည္ႀကီး ဆရာတို႔ထံ နည္းခံကာ က်င့္၏။ 

    ပထမ ဆရာႀကီးကား ကာလာမ အႏြယ္ အာဠာရ ရေသ့ႀကီး ျဖစ္၏။ သူကား အာကိဉၥညာယတနစ်ာန္ကို ရရွိထားသူပါတည္း။ တရားဓမၼ သင္ၾကားေပးရာတြင္ ပါးစပ္လွဳပ္ရုံမွ်ျဖင့္ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ဆရာ သိထားေသာ တရားအားလုံးကို သိသြား၏။ သိရာတြင္လည္း ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စြဲစြဲႀကီးပင္ သိ၏။ ခဏက်င့္ရုံမွ်ျဖင့္ ဆရာ ရထားသည့္ စ်ာန္ကို ရရွိသြား၏။ ဆရာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမး၏။ ဆရာကလည္း ဤတရားသည္ သူသိျမင္သည့္ တရားျဖစ္ေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ေျဖ၏။ ေနာက္ သူႏွင့္ အဆင့္တူ ရာထူးေပးကာ တပည့္မ်ားကို အတူ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ကမ္းလွမ္းသည္။ အေလာင္းေတာ္ကား လက္မခံ။ လိုခ်င္သည္မွာ ဤအရာ မဟုတ္ပါေလ။

      ဤဆရာထံမွ ထြက္ၿပီး ရာမ၏ သား ဥဒကထံ သြား၍ နည္းခံျပန္၏။ ေရွးနည္းအတိုင္းပင္ သင္ေပးအပ္သည့္ တရားကို လွ်င္ျမန္ ထက္ျမက္ စူးရွလွေသာ ဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ တစ္ခဏခ်င္း သိရွိတတ္ေျမာက္၍ ဆရာ ရရွိထားသည့္ ေနဝသညာ နာသညာယတနစ်ာန္ကို ရရွိေလေတာ့၏။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဤတရားသည္ ဤ ဆရာႀကီး သိထားသည့္ အျမင့္ဆုံးေသာ တရားပင္ ျဖစ္ေနျပန္၏။

     ဆရာကလည္း “သူသိတာကို အရွင္ ေဂါတမ သိၿပီး အရွင္ ေဂါတမ သိတာကို သူသိပါေၾကာင္း” ဝန္ခံ ရွင္းျပသည္။ “ဤလို သီတင္းသုံးေဖာ္ကို ရျခင္းကား အရေတာ္ေလစြ”ဟု ဝမ္းေျမာက္လွသည္။ ဆရာ့အရာ၌ ထားေပးသည္။ သူ႔ဂိုဏ္ကို ေရွ႕ေဆာင္ ေရွ႕ရြက္ျပဳရန္ ကမ္းလွမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ အေလာင္းေတာ္ကား ကမ္းလွမ္းမႈကို ျငင္းပယ္ကာ သစၥာရွာပုံေတာ္ ခရီး ဆက္ထြက္ခဲ့သည္။ သစၥာကို ထိုးထြင္း သိမွသာလွ်င္ ဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းလြတ္ၿပီး သႏၱိသုခကို ရေပမည္။ 

      ဥရုေဝလေတာအုပ္သို႔ ဝင္ေရာက္ကာ ဒုကၠရစရိယာ အက်င့္ကို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ က်င့္၏။ မည္သူမွ် တုႏႈိင္းမမွီေအာင္ က်င့္၏။ ေတာအုပ္ကား ႀကီးလည္း ႀကီးမားလွ၏။ နက္လည္း နက္လွ၏။ ေခါင္လည္း ေခါင္လွ၏။ အစပထမတြင္ ဤလိုေနရာ၌ ေန၍ တရားက်င့္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသုံးရန္ေသာ္လည္းေကာင္း ခက္ခဲေၾကာင္းႏွင့္ လုံေလာက္သည့္ သမာဓိ မရွိက စိတ္ေခ်ာက္ျခားႏိုင္ေၾကာင္း သတိယမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စင္ၾကယ္ေသာ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံတို႔ ရွိသည့္ အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေတာ၌ေနၿပီး တရားက်င့္ရသည္ကို ခ်မ္းသာႀကီးလွသည္ဟု မွတ္ယူေတာ္မူခဲ့သည္။ 

   သို႔ေသာ္ ေျခာက္ႏွစ္ပတ္လုံး က်င့္ပါလွ်က္ႏွင့္ပင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို မရခဲ့။ မရျခင္းမွာ က်င့္နည္းမွားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အစြန္းတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ေနေသာ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ကို ပယ္စြန္႔ေတာ္မူကာ မဇၥ်ိမပဋိပဒါအက်င့္ျဖင့္ က်င့္ေတာ္မူေလရာ တစ္ခုေသာေန႔၏ -

ညည့္ဦးယာမ္တြင္ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္

သန္းေခါင္ယာမ္တြင္ ဒိဗၺစကၡဉာဏ္

မိုးေသာက္ယာမ္တြင္ အာသဝကၡယဉာဏ္တို႔ကို ရေတာ္မူကာ ေလာကသုံးပါး အလယ္တြင္ ဘုရားစင္စစ္ ထင္ရွားစြာ ျဖစ္ထြန္း ပြင့္ေပၚလာပါေတာ့သည္။

ယင္းေန႔ကား မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ ျဖစ္ပါသတည္း။

ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ (Vesak Day)ကို ရိုေသ ေလးျမတ္ ၾကည္ညိဳစြာ ပူေဇာ္ပါသည္။

Posted by ဘုန္းဉာဏ္ at Tuesday, May 17, 2011
 http://dhammawisdom.blogspot.com/2011/05/blog-post_17.html