“သိပ္စြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ”
“အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
“ႏြားႏုိ႔ရၿပီး ”
“ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
“ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”
. . .
ေခတ္ေတြေျပာင္းတာ ျမန္လိုက္တာလို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိပါတယ္။ တိုးတက္လာၾကတာေတြ ျမင္ရ
ေတာ့ ၀မ္းသာရသလို၊ ဆုတ္ယုတ္သြားတာေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ၀မ္းနည္းလာတာ
ေၾကာင့္ ဒီ ေဆာင္းပါး ကို ေရးျဖစ္တာပါ။ မေက်နပ္လို႔ ေပါက္ကြဲတယ္ထင္လည္း ထင္ႏိုင္ပါေၾကာင္းေတာ့
ေျပာထားပါရေစ ။
စာေရးသူတို႔ေခတ္က ေလးငါးတန္းဆိုရင္ ကဗ်ာေလးေတြမေတာက္တေခါက္ေတာ့ ေရးစျပဳေနၾက ပါၿပီ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးသူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ...
ငယ္ငယ္ကေတာ့၊ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ယခုမူကား၊ စိတ္မေထြျပား
ဘ၀ကေပးလာ၊ အသည္းမာေၾကာင့္
သတ္ရဲေသရဲ၊ ေနရဲၿပီ ...
မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ႏွပ္တြဲေလာင္းဘ၀က ကဗ်ာေလး။ အခုေတာ့လည္း ေခတ္ေတြေျပာင္းခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ေပါက္ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ သင္ရုိးထဲက ကဗ်ာကိုေတာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္
ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဖတ္ေနၾကရရွာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔မ်ားေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ ရဲ ရွာၾကပါ။ မက္ရဲရင္ေတာင္ မက္မယ့္ပံုမေပၚေတာ့ပါ။ ရသခံစားမႈစြမ္းရည္လည္း အားနည္းေနပါၿပီ။
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာစာအရည္အေသြးေတြ ၾကည့္ရတာလည္း စာေရးသူ ူတို႔
အေတာ္ႀကီးကို ရင္ေလးပါတယ္။
စာေရးသူတို႔ေခတ္က အပန္းေျဖစရာဆိုလို႔ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ပဲရွိတာပါ။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုတာကလည္း ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုေတာ့ သိပ္ေခတ္မစားပါ။ ကက္ဆက္ဆိုတာကလည္း သူေဌးသံုး ပစၥည္း။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ကေလးဘ၀ကတည္းက
စာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးမ်ားၾကေတာ့ ကံကေကာင္းလြန္းေနပါေရာ။ တိုးတက္တဲ့ နည္းပညာနဲ႔အတူ အပန္းေျဖစရာေတြကလည္း ေဖာျခင္းေသာျခင္း။ တီဗီြဂိမ္းရုံသြားမလား၊ အိမ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမလား၊ အင္တာနက္ပဲ သံုးၾကမလား၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ေခတ္ ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကေလးေတြဟာ စာေပနဲ႔ သိသိသာသာႀကီးကို ေ၀းလာၾကၿပီေပါ့။
ကေလးပဲ စာေပနဲ႔ေ၀းေတာ့ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏိႆရ ေျပာဖူးတဲ့ ၾသ၀ါဒတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ေခ်ပရပါလိမ့္မယ္။ “ကေလးကေလး အထင္မေသးနဲ႔၊ ကေလးကလူႀကီးျဖစ္တာ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ္ဟာ သူတို႔ေလးေတြပါ။ စာေပျမတ္ႏုိးတဲ့ ကေလးေတြကေနႀကီးၿပင္းလာမွ စာေပျမန္ႏုိးတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ႏြားေသးေလးေတြကေန ဆင္ႀကီးေတြျဖစ္မလာပါ။ ႏြားႀကီးေတြျဖစ္လာၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စကားပံုကိုလည္းမေမ့သင့္ပါ။ ႏြားေနာက္က်ားက ႏြားက်ား ပဲေမြးပါသတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြစာေပနဲ႔ေ၀းၾကတာ စာေရးသူတို႔ လူႀကီးေတြရဲ့တာ၀န္လဲ သိပ္ေတာ့ကင္းမယ္မထင္ပါ။
စာေရးသူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ သတိထားၾကည့္ပါဦး။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဖာင္းပြေနၾကၿပီလဲ၊ တစ္ခ်ဳိ႕သတ္ပံုမွားေတြဆိုရင္ မွားပါမ်ားေနလို႔ အမွန္ေတာင္ ထင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္ပါ ....
“သိပ္စြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ”
“အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
“ႏြားႏုိ႔ရၿပီး ”
“ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
“ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”
ေရးျပရရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ဖို႔ေကာင္းေနတာက ဒီစာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက လူႀကီးေတြ ေရးထားၾကတာေတြခ်ည္းပါ။ ေဆးခန္းနံမည္ေတာင္ ပါေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုဆရာ၀န္ ေတြလည္းလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္မွာစိုးလို႔ မေမးရဲေၾကာင္းပါ။
ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာဆိုတာ တစ္ႏုိင္ငံတည္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာ လည္း တစ္မ်ဳိးသာရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အေမရိကန္မွာ ေနေပမယ့္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးမျဖစ္ပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္မွာေနေနျမန္မာလူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မေျပာင္းလဲေတာ့
တဲ့ ထာ၀ရသစၥာပါပဲ။ ဘုိလိုဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ေနပါေစ၊ ျမန္မာလွ်ာဟာ ျမန္မာစကားေျပာရတာကိုပဲ ပိုၿပီးအာေတြ႕ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာေပကိုထိန္းသိမ္းရမွာ စာေရးသူတို႔ တာ၀န္ပါ။ ဘယ္သူကမွလာၿပီး ထိန္းမေပးပါ။ စာေပပ်က္စီးသြားရင္လည္း စာေရးသူတို႔လူမ်ဳိးကလြဲၿပီး ဘယ္သူကမွလာၿပီး၀မ္းမနည္းပါ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္။ အရင္က လိုင္းကားေတြမွာ ေရး
ခဲ့ၾကတဲ့ စာတမ္းလိုေပါ့။ “မိမိ္ပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္” ပါတဲ့။
ပညာေရးလိုက္စားၾကတဲ့ လူငယ္တိုင္း သတိထားမိေကာင္းသတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ Grammar စာအုပ္ေတြေပါလိုက္တာမွ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းပါပဲ။ ျမန္မာစာေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ေလးမ်ားရွာၾကည့္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေတြသင္ရတဲ့ ပါဠိသဒၵါပါ ထည့္ေပါင္းရင္ေတာင္ စာအုပ္ေပါင္းကလက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ မရွိခ်င္ပါ။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္း စကားးကို ငွားေျပာရရင္ေတာ့ “အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါပဲ”၊
စာေရးသူတို႔လူႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လူငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာစာအထူးျပဳသင္တဲ့ သင္တန္းေတြမ်ား ဖြင့္ေပးၾကဖူးပါသလား။ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းမ်ား မႈိလိုေပါက္ေနသေလာက္ ျမန္မာစာစာစီစာကံုးေရးနည္းသင္တန္းေလးမ်ား ဖြင့္ေပးၾကရင္ မေကာင္း ေပဘူးလား။
တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာစကားမေျပာတတ္ၾကေသးတာ မ်ားပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ လွတာရယ္၊ ယဥ္တာရယ္၊ ေခ်ာတာရယ္ သံုးမ်ဳိးကိုေတာင္ မခြဲႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မဲမဲျမင္ရာကို “ မိုက္တယ္ကြာ”နဲ႔ၿပီးေနၾကရ ရွာပါ တယ္။ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး နားေထာင္တဲ့သူပါ ခံစားလာရေအာင္ ေျပာႏုိင္ၿပီလားဆိုတာပါ။ ကိုယ္ကရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရလို႔ ျပန္ေျပာျပ ေနတာကို နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ အေဆြးရိပ္ေလးေတာ့ ေပၚလာ ေအာင္ေျပာၾကည့္ပါဦး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ရွင္းျပမွပဲ တစ္ဘက္သားနားလည္မႈ ပိုလြဲသြားတာမ်ဳိးေတြ ေရာ မရွိခဲ့ၾကဘူးလားဆိုတာပါ။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔အေနနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနသင့္ေတာ့တဲ့ အေနအထားဆိုတာ သိသင့္ ပါၿပီ။ သူမ်ားကိုျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ “ ကိုယ့္ ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြားသြားေက်ာင္းခ်င္တဲ့ေကာင္” လို႔မ်ား၀ိုင္းၿပီး သမုတ္ၾကရင္ အေတာ္
ခံရခက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ “မင္းကဆရာႀကီးလား” ဆိုရင္ ပိုၿပီးကၽြဲၿမီးတုိစရာေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုျပဳျပင္ျခင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အႀကံေပးခ်င္တာက English dictionary တစ္အုပ္၀ယ္ရင္ “ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္း” တစ္အုပ္ပါ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ပါ။ ရုပ္သံကလာတဲ့ ျမန္မာစာျမန္မာစကားအစီအစဥ္ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရေလးၾကည့္ေပးပါလုိ႔...။
စာေရးသူကေတာ့ လူႀကီးပီပီ အမုန္းခံၿပီး ဆရာလုပ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ Post ကို ဖတ္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ စာေရးသူ လူမိုက္ႀကီးကေတာ့ သူမ်ားရည္းစားစာထဲမွာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွားတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မင္နီထုတ္ၿပီး၀ိုင္းလို္က္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေရာဂါရွိသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာလို႔ယူဆၿပီး ထင္ခ်င္သလိုထင္ခြင့္ေပးပါတယ္။
ထပ္ေၿပာပါရေစဦး...
“ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ”ပါ........
“အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
“ႏြားႏုိ႔ရၿပီး ”
“ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
“ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”
. . .
ေခတ္ေတြေျပာင္းတာ ျမန္လိုက္တာလို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိပါတယ္။ တိုးတက္လာၾကတာေတြ ျမင္ရ
ေတာ့ ၀မ္းသာရသလို၊ ဆုတ္ယုတ္သြားတာေတြ ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ၀မ္းနည္းလာတာ
ေၾကာင့္ ဒီ ေဆာင္းပါး ကို ေရးျဖစ္တာပါ။ မေက်နပ္လို႔ ေပါက္ကြဲတယ္ထင္လည္း ထင္ႏိုင္ပါေၾကာင္းေတာ့
ေျပာထားပါရေစ ။
စာေရးသူတို႔ေခတ္က ေလးငါးတန္းဆိုရင္ ကဗ်ာေလးေတြမေတာက္တေခါက္ေတာ့ ေရးစျပဳေနၾက ပါၿပီ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးသူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ...
ငယ္ငယ္ကေတာ့၊ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ယခုမူကား၊ စိတ္မေထြျပား
ဘ၀ကေပးလာ၊ အသည္းမာေၾကာင့္
သတ္ရဲေသရဲ၊ ေနရဲၿပီ ...
မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ႏွပ္တြဲေလာင္းဘ၀က ကဗ်ာေလး။ အခုေတာ့လည္း ေခတ္ေတြေျပာင္းခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ေပါက္ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ သင္ရုိးထဲက ကဗ်ာကိုေတာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္
ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဖတ္ေနၾကရရွာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔မ်ားေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ ရဲ ရွာၾကပါ။ မက္ရဲရင္ေတာင္ မက္မယ့္ပံုမေပၚေတာ့ပါ။ ရသခံစားမႈစြမ္းရည္လည္း အားနည္းေနပါၿပီ။
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာစာအရည္အေသြးေတြ ၾကည့္ရတာလည္း စာေရးသူ ူတို႔
အေတာ္ႀကီးကို ရင္ေလးပါတယ္။
စာေရးသူတို႔ေခတ္က အပန္းေျဖစရာဆိုလို႔ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ပဲရွိတာပါ။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုတာကလည္း ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုေတာ့ သိပ္ေခတ္မစားပါ။ ကက္ဆက္ဆိုတာကလည္း သူေဌးသံုး ပစၥည္း။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ကေလးဘ၀ကတည္းက
စာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးမ်ားၾကေတာ့ ကံကေကာင္းလြန္းေနပါေရာ။ တိုးတက္တဲ့ နည္းပညာနဲ႔အတူ အပန္းေျဖစရာေတြကလည္း ေဖာျခင္းေသာျခင္း။ တီဗီြဂိမ္းရုံသြားမလား၊ အိမ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမလား၊ အင္တာနက္ပဲ သံုးၾကမလား၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ေခတ္ ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကေလးေတြဟာ စာေပနဲ႔ သိသိသာသာႀကီးကို ေ၀းလာၾကၿပီေပါ့။
ကေလးပဲ စာေပနဲ႔ေ၀းေတာ့ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏိႆရ ေျပာဖူးတဲ့ ၾသ၀ါဒတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ေခ်ပရပါလိမ့္မယ္။ “ကေလးကေလး အထင္မေသးနဲ႔၊ ကေလးကလူႀကီးျဖစ္တာ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ္ဟာ သူတို႔ေလးေတြပါ။ စာေပျမတ္ႏုိးတဲ့ ကေလးေတြကေနႀကီးၿပင္းလာမွ စာေပျမန္ႏုိးတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ႏြားေသးေလးေတြကေန ဆင္ႀကီးေတြျဖစ္မလာပါ။ ႏြားႀကီးေတြျဖစ္လာၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စကားပံုကိုလည္းမေမ့သင့္ပါ။ ႏြားေနာက္က်ားက ႏြားက်ား ပဲေမြးပါသတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြစာေပနဲ႔ေ၀းၾကတာ စာေရးသူတို႔ လူႀကီးေတြရဲ့တာ၀န္လဲ သိပ္ေတာ့ကင္းမယ္မထင္ပါ။
စာေရးသူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ သတိထားၾကည့္ပါဦး။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဖာင္းပြေနၾကၿပီလဲ၊ တစ္ခ်ဳိ႕သတ္ပံုမွားေတြဆိုရင္ မွားပါမ်ားေနလို႔ အမွန္ေတာင္ ထင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္ပါ ....
“သိပ္စြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ”
“အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
“ႏြားႏုိ႔ရၿပီး ”
“ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
“ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”
ေရးျပရရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ဖို႔ေကာင္းေနတာက ဒီစာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက လူႀကီးေတြ ေရးထားၾကတာေတြခ်ည္းပါ။ ေဆးခန္းနံမည္ေတာင္ ပါေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုဆရာ၀န္ ေတြလည္းလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္မွာစိုးလို႔ မေမးရဲေၾကာင္းပါ။
ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာဆိုတာ တစ္ႏုိင္ငံတည္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာ လည္း တစ္မ်ဳိးသာရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အေမရိကန္မွာ ေနေပမယ့္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးမျဖစ္ပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္မွာေနေနျမန္မာလူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မေျပာင္းလဲေတာ့
တဲ့ ထာ၀ရသစၥာပါပဲ။ ဘုိလိုဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ေနပါေစ၊ ျမန္မာလွ်ာဟာ ျမန္မာစကားေျပာရတာကိုပဲ ပိုၿပီးအာေတြ႕ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာေပကိုထိန္းသိမ္းရမွာ စာေရးသူတို႔ တာ၀န္ပါ။ ဘယ္သူကမွလာၿပီး ထိန္းမေပးပါ။ စာေပပ်က္စီးသြားရင္လည္း စာေရးသူတို႔လူမ်ဳိးကလြဲၿပီး ဘယ္သူကမွလာၿပီး၀မ္းမနည္းပါ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္။ အရင္က လိုင္းကားေတြမွာ ေရး
ခဲ့ၾကတဲ့ စာတမ္းလိုေပါ့။ “မိမိ္ပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္” ပါတဲ့။
ပညာေရးလိုက္စားၾကတဲ့ လူငယ္တိုင္း သတိထားမိေကာင္းသတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ Grammar စာအုပ္ေတြေပါလိုက္တာမွ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းပါပဲ။ ျမန္မာစာေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ေလးမ်ားရွာၾကည့္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေတြသင္ရတဲ့ ပါဠိသဒၵါပါ ထည့္ေပါင္းရင္ေတာင္ စာအုပ္ေပါင္းကလက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ မရွိခ်င္ပါ။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္း စကားးကို ငွားေျပာရရင္ေတာ့ “အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါပဲ”၊
စာေရးသူတို႔လူႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လူငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာစာအထူးျပဳသင္တဲ့ သင္တန္းေတြမ်ား ဖြင့္ေပးၾကဖူးပါသလား။ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းမ်ား မႈိလိုေပါက္ေနသေလာက္ ျမန္မာစာစာစီစာကံုးေရးနည္းသင္တန္းေလးမ်ား ဖြင့္ေပးၾကရင္ မေကာင္း ေပဘူးလား။
တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာစကားမေျပာတတ္ၾကေသးတာ မ်ားပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ လွတာရယ္၊ ယဥ္တာရယ္၊ ေခ်ာတာရယ္ သံုးမ်ဳိးကိုေတာင္ မခြဲႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မဲမဲျမင္ရာကို “ မိုက္တယ္ကြာ”နဲ႔ၿပီးေနၾကရ ရွာပါ တယ္။ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး နားေထာင္တဲ့သူပါ ခံစားလာရေအာင္ ေျပာႏုိင္ၿပီလားဆိုတာပါ။ ကိုယ္ကရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရလို႔ ျပန္ေျပာျပ ေနတာကို နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ အေဆြးရိပ္ေလးေတာ့ ေပၚလာ ေအာင္ေျပာၾကည့္ပါဦး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ရွင္းျပမွပဲ တစ္ဘက္သားနားလည္မႈ ပိုလြဲသြားတာမ်ဳိးေတြ ေရာ မရွိခဲ့ၾကဘူးလားဆိုတာပါ။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔အေနနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနသင့္ေတာ့တဲ့ အေနအထားဆိုတာ သိသင့္ ပါၿပီ။ သူမ်ားကိုျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ “ ကိုယ့္ ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြားသြားေက်ာင္းခ်င္တဲ့ေကာင္” လို႔မ်ား၀ိုင္းၿပီး သမုတ္ၾကရင္ အေတာ္
ခံရခက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ “မင္းကဆရာႀကီးလား” ဆိုရင္ ပိုၿပီးကၽြဲၿမီးတုိစရာေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုျပဳျပင္ျခင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အႀကံေပးခ်င္တာက English dictionary တစ္အုပ္၀ယ္ရင္ “ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္း” တစ္အုပ္ပါ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ပါ။ ရုပ္သံကလာတဲ့ ျမန္မာစာျမန္မာစကားအစီအစဥ္ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရေလးၾကည့္ေပးပါလုိ႔...။
စာေရးသူကေတာ့ လူႀကီးပီပီ အမုန္းခံၿပီး ဆရာလုပ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ Post ကို ဖတ္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ စာေရးသူ လူမိုက္ႀကီးကေတာ့ သူမ်ားရည္းစားစာထဲမွာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွားတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မင္နီထုတ္ၿပီး၀ိုင္းလို္က္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေရာဂါရွိသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာလို႔ယူဆၿပီး ထင္ခ်င္သလိုထင္ခြင့္ေပးပါတယ္။
ထပ္ေၿပာပါရေစဦး...
“ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ”ပါ........
No comments:
Post a Comment