လူ့ဘဝသည္ အလြန္ရခဲသည္ဟူေသာ ရခဲျခင္း ငါးပါး တြင္ တစ္ပါးအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွ အပ္တေခ်ာင္းကို ခ်လိုက္ေသာ္ သံုးနွစ္ေလးလတမြန္းတည့္ရိွမွ လူ့ျပည္သို့ က်ေရာက္ တယ္တဲ့။ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ အပ္နွင့္ လူ့ျပည္မွခံေသာ အပ္သြား ထိပ္ခ်င္း ထိေသာ္ကားထိနိုင္၏။ ထိုအျဖစ္ထက္ လူ့အျဖစ္ကို ရခဲတယ္ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ အနက္ယူဇနာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ အနံ ယူဇနာရွစ္ေသာင္းနွစ္ေထာင္၊ အလ်ား ယူဇနာ သံုးသန္း ေျခာက္သိန္း ေက်ာ္ရိွတဲ့ မဟာသမုဒၵရာျကီး ရိွတယ္။ အဲဒီ သမုဒၵရာထဲမွာ အေပါက္တစ္ခုသာပါတဲ့ လွည္းထမ္းပိုးကေလးတစ္ခုဟာ အရပ္ေလး မ်က္နွာ ေလေဆာင္ရာေမ်ာေနတယ္တဲ့။ သမုဒၵရာအလယ္မွာ မ်က္လံုးနွစ္ဖက္စလံုး ကမ္းေနတဲ့ လိပ္တစ္ေကာင္ရိွျပီး အနွစ္ တစ္ရာျကာမွ သမုဒၵရာမ်က္နွာျပင္ေပၚကို ေပၚလာေသာ္လည္း လွည္းထမ္းပိုး အေပါက္နွင့္ ဦးေခါင္းစြပ္မိနိုင္တယ္။ လူ့အျဖစ္ကို ရရိွဖို့ကား ထိုအျဖစ္ထက္ ပိုခက္ခဲ၏။ အဲဒီလိုခက္တဲ့ လူ့ဘဝကို နတ္ေတြက လိုခ်င္ေတာင့္တျကတယ္။
နတ္ျပည္ကိုေတာ့ လူ့ဘဝျဖင့္ရဖို့ လြယ္သလို ပ်က္ဖို့ လည္းလြယ္တယ္ေလ။ တရားေမ့၍ နတ္တို့ ဓေလ့ျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ့ ေနစဥ္ (ပုထုဇဥ္ဘဝျဖင့္)စုေတခိ်န္ေရာက္ေသာအခါ မိမိ စည္းစိမ္ကို တမ္းတ၍ နြမ္းလ်အားငယ္စြာ စုေတရပါမူ အပယ္
(ေလးပါး)သို့ တစ္ဆင့္သြားဖို့အေရး မေဝးလွေတာ့ပါ။ တစ္ခါ တုန္းက နတ္သမီး ငါးရာတို့သည္ ဥယ်ာဥ္အတြင္းဝယ္ ပန္းပင္ တက္၍ ပန္းခူးရင္ သီခ်င္းျကူေနျကစဥ္ ရုတ္တရက္ စုေတကာ အဝီစိသို့ ေရာက္သြားျကဖူးပါသည္။
နတ္ေတြဟာ ကံသမားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ေျကာင့္ ပ်က္ဖို့လြယ္သလိုပဲ ရရိွဖို့လည္း လြယ္ကူေလသည္။ တစ္ရံေရာ အခါက အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္ျမတ္ျကီးဟာ နတ္ခရီးကို ေဒသစာရီခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ နတ္ျပည္တြင္ တန္ခိုးျကီးမားေသာ နတ္သမီးတစ္ပါးရဲဲ့ ဘံုဗိမၼာန္တံခါးနားကို ေရာက္ရိွခဲ့တယ္။ နတ္သမီးကို ဤကဲ့သို့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မည္ကဲ့သို့ ရရိွလာ သလဲဟု ေမးျကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ 'အရွင္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ကို ဤကဲ့သို့ စကားမို်းမေမးပါနွင့္ဘုရား . . . ဘုရားတပည့္ ေတာ္သည္ ဤအေမးေျကာင့္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္တရာမွ ရွက္လွပါသည္ဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရား အား ေလွ်ာက္ဝံ့ေသာ အလွူဒါန ဝတၴုမရိွခဲ့ပါဘုရား' 'အသင္ နတ္သမီးေလွ်ာက္သာ ေလွ်ာက္တင္ေလာ့' အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မသည္ ရက္ရက္ေရာေရာလည္း အလွူကို မလွူခဲ့ ဖူးပါ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း ျကားနာခဲ့ဘူးျခင္း မရိွပါ။ သို့ေသာ္လည္း ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ လံုးတြင္ကား မွန္ကန္ေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း အမႈကို ေတာ့ လံုျခံုစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤမွန္ကန္ေသာ စကားကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အကို်းေျကာင့္ ဤကဲ့သို့ေသာ စည္းစိမ္ အကို်းကို ခံစားရပါ သည္ဘုရား'ဟု ေလွ်ာက္တင္တယ္တဲ့။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅန္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ျကီးဟာ နတ္သမီးေလွ်ာက္တင္မႈကို ျကားျပီးေနာက္ အျခားတစ္ပါးေသာ နတ္သမီးမ်ား၏ စံအိမ္ေတာ္ကို ျြကေရာက္တာေပါ့။ အျခားေသာ နတ္သမီးေတြ နတ္စည္းစိမ္ေတြကို ေကာင္းစြာ ခံစားေနရျခင္း အေျကာင္းေတြကိုလည္း ေမးျကည့္လိုက္တဲ့အခါ မွာေတာ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျကီးျကီးမားမား ျပုလုပ္သူကို မေတြ့ရဘူးတဲ့။ အျမက္ မထြက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ့ေျကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ ရိွသူ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအား ေစတနာသန့္ေသာ ျကံတစ္ေခ်ာင္း လွူဒါန္းမႈ့ေျကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ရိွလာသူ၊ သရက္သီးတစ္လံုး လွူဒါန္းဖူးသူ၊၊ သခြားသီးတစ္လံုးလွူခဲ့ဖူးသူ၊ ဖက္သက္တေရာ္ သီးလွူခဲ့ဖူးသူ၊ မုန္လာတစ္ထုတ္လွူခဲ့ဖူးသူ၊ တမာရြက္တစ္ဆုပ္ လွူခဲ့ဖူးသူ စသည္ျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အလွူ၏ ေကာင္းမႈကံ ေစတနာေျကာင့္ နတ္စည္းစိမ္ အသီးသီး ခံစားရေျကာင္း ေျဖျကား ခဲ့သည္ကို ျကားနာခဲ့ရဖူးပါသည္။ နတ္ျပည္ေရာက္ဖို့ လြယ္ကူသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
တစ္ခိ်န္ေသာအခါမွာေတာ့ နတ္သားတစ္ပါးဟာ စုေတရန္ နိမိတ္(၅)ပါးျဖစ္ေသာ ဝတ္စားတန္ဆာ ဒြါဒရာေတြ ညစ္နြမ္းျခင္း၊ ပန္ထားေသာ ပန္းမ်ား ညိႈးနြမ္းလာျခင္း၊ ေခြ်းဆိုး ေခြ်းညစ္မ်ား ယိုစီးလာျခင္း၊ အဆင္းအေရာင္ ေမွးမိွန္ပ်က္ ယြင္းျခင္း၊ နတ္ဘံုဘဝမွာ မေပ်ာ္ေမြ့ေတာ့ျခင္း၊ စသည့္နိမိတ္ တစ္ခုခု ျပလာတယ္။ ဒါကို အျခားေသာ နတ္တစ္ပါးျမင္ေတာ့ စကား(၃)ခြန္း မွာလိုက္တယ္။ 'သင္နတ္သား နတ္ျပည္ စုေတ ေသလြန္ရင္ သုဂတိဘံုကို ေရာက္ေအာင္သြားပါတဲ့' အဲဒီလို မွာ လိုက္တယ္လို့သိရေတာ့ နတ္ျပည္ထက္သာတဲ့ သုဂတိဘံု ဆိုတာ ဘယ္ဘံုပါလိမ့္လို့ စဥ္းစားမိတယ္။ နတ္သားမွာလိုက္တဲ့ စကား(၃)ခြန္းကို ဆက္ျကည့္ရေအာင္။
၁။ 'အို . .. အသင္နတ္သား၊ သင္ဟာ ဤနတ္ျပည္ ေလာကဘံုဌာနမွ ေရြ့ေလ်ာစုေတ ေသရျပီးလို့ရိွရင္ သုဂတိဘဝ (လူ့ဘဝ) ဘံုဌာနသို့ ေကာင္းစြာမေသြ ေရာက္ေအာင္သြားပါ။'
၂။ 'အို . . .အသင္နတ္သား ဤနတ္ျပည္ေလာက ဘံုဌာနမွ ေရြ့ေလ်ာစုေတ ေသရျပီးလို့ရိွရင္ သုဂတိဘဝသြားျပီ၍ လာဘ္ေကာင္းကိုရေအာင္ ယူခဲ့စမ္းပါ။ ရေတာင့္ရခဲတဲ့ လူ့ဘဝ ကို ရျပီးလွ်င္လည္း လူ့ျပည္မွာသာ လုပ္လို့ရတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈေတြကို ရေအာင္ယူခဲ့စမ္းပါ။'
၃။ '0x158င္းကိုရယူျပီးရင္လည္းပဲ တည္တံ့တဲ့ လာဘ္လာဘ ကိုရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ျကိုးစားခဲ့စမ္းပါတဲ့။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈေတြ ရယူျပီးလို့ လည္း ေက်နပ္မေနပါနဲ့တဲ့။ သံသရာရဲ့ ဆံုးရာအေျကာင္းကိုျပတဲ့ ဝိပႆနာကို ရေအာင္ယူျပီး အစဥ္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝကို ရေအာင္ယူပါ'လို့ မွာလိုက္ တယ္။
နတ္ေတြလူ့ျပည္ကို ဘာေျကာင့္ေရာက္ခ်င္တာလဲ ဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့အေျကာင္း(၂)ရပ္ရိွတယ္။ အဲဒီ အေျကာင္း (၂)ရပ္ကေတာ့ 'လူ့ျပည္မွာက ရတနာသံုးပါးစစ္စစ္ကို သက္ဝင္ မႈ၊ သဒၵါတရား လူ့ျပည္မွာပဲ ပိုျပီးရတာျဖစ္လို့'ပါ။ 'ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္ေျကာင္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ကိုလည္း ျပုလို့ရျခင္း'ေျကာင့္ လူ့ျပည္(သုဂတိဘံု)ကို ေရာက္ ခ်င္တာပါ။
နတ္ျပည္မွာက ကာမဂုဏ္ကို အစြမ္းကုန္ ေပ်ာ္ေမြ့ဖြယ္ ေကာင္းသေလာက္ ေပ်ာ္စံျကတဲ့အတြက္ သိျကားမင္းေတာင္ တရားေမ့တဲ့အခါ ရိွဖူးတယ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီးေသာ သိျကားမင္းဟာ အခါတစ္ပါး၌ ျကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ဥယ်ာဥ္ပဲြကို ရႈစားဖို့ရန္ အေျြခအရံမ်ားစြာျဖင့္ ဧရာဝဏ္ဆင္ကိုစီး၍ ထြက္လာ၏။ ဥယ်ာဥ္ တံခါးေပါက္သို့ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္အား ျပႆနာ ေမးရန္ အျကံေပၚလာေလ၏။ ထိုျပႆနာကား တဏွာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္သို့ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ျြကျမန္းနိုင္ေသာ ရဟနၲာ၏ က်င့္ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္ျပႆနာတည္း။
ထိုသို့ျပႆနာေမးေလွ်ာက္လိုေသာ စိတ္ အျကံသည္ ဥယ်ာဥ္အတြင္းဝယ္ ပဲြသဘင္အလယ္သို့ ေရာက္လွ်င္ ေမ့ေပ်ာက္ သြားဖြယ္ရိွေသာေျကာင့္ 'ယခု ပင္ သြား၍ ေမးေလွ်ာက္မည္'ဟု ျကံစီကာ ဧရာဝဏ္ေပၚမွ ကြယ္ေပ်ာက္၍ ဘုရားထံ အေရာက္ လာခဲ့ေလသည္။ ဆင္ျကီးသည္ ဥယ်ာဥ္မွာရပ္၍ ေနရစ္၏။ ေနာက္ပါအျခံ အရံမ်ားလည္း ဥယ်ာဥ္ေပါက္မွာ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းတိုက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူခိုက္ျဖစ္ေသာ ဘုရား ထံသို့ ေရာက္ေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ပဲြက ေနာက္ဆံတင္းလ်က္ ရိွေသာေျကာင့္ 'တဏွာသခၤယ နိဗၺာန္၌ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ အာရံုျပုနိုင္ေသာ ရဟနၲာ၏ က်င့္ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္တရားကို ခပ္တိုတိုအမိန့္ရိွေတာ္မူပါ'ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ဘုရားရွင္ လည္း သူ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ တိုတိုပင္ေျဖေတာ္မူ သည္မွာ -
သိျကားမင္း . . . ရဟနၲာျဖစ္မည့္ ရဟန္းသည္ 'အလံုးစံု ေသာတရားကို ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဟု နွလံုးသြင္းျခင္းငွာ မထိုက္'ဟု တရား စကားကို ျကားနာရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ (ခနၶာငါးပါး) တရား အားလံုးကို သိေအာင္ျကိုးစား၏။ သိေသာအခါ အားလံုးဒုကၡ ခ်ည္းပဲဟု သိျပန္၏။ ဒုကၡခ်ည္းပဲဟု သိျပီးေနာက္ ဘာမဆို ခံစားရသမွ် ဝါသနာကို အနိစၥစသည္ျဖင့္ ရႈ၍ ရႈ၍ ေန၏။ ထိုသို့ ရႈဖန္မ်ားေသာ္ ဘဝတစ္ခုကိုမွ် မစဲြလမ္းေတာ့ပဲ ေနာက္ဆံုး၌ ရဟနၲာ ျဖစ္ကာ တဏွာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္နန္းသို့ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ ကြ်တ္ျမန္းနိုင္ေလသည္။
သိျကားမင္းသည္ ဤသို့အက်ဥ္းမွ်ေဟာျပအပ္ေသာ ျပႆနာအေျဖကို လြန္စြာသေဘာက် ဝမ္းေျမာက္လွ၍ 'သာဓု သာဓု'ဟုအသံျပုလ်က္ နတ္ျပည္သို့ ျပန္ေလသည္။ ထိုသာဓု ေခၚသံကို ဘုရားေက်ာင္းေတာ္၏ ဝဲဘက္ခန္းေဆာင္မွာ သီတင္း သံုးေနေသာ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ျကား၍ 'ဒီသိျကားမင္းဟာ တရားကိုသိလို့ သာဓုေခၚတာလား၊ မသိဘဲနွင့္ သာဓုေခၚတာ လား' ဟုစဥ္းစား၍ သိျကားမင္းကိုစံုစမ္းလိုေသာေျကာင့္ သိျကားမင္းနွင့္ ေရွ့ဆင့္၊ ေနာက္ဆင့္လိုက္ကာ တာဝတႎသာသို့ တက္သြားေလေသာ္ ဘုရားထံမွ တရားနာ၍ျပန္သြားေသာ ေသာတာပန္ သိျကားမင္းလည္း ဥယ်ာဥ္တြင္း၌ တီးျက၊ မႈတ္ျက၊ ကျပ ျက သည္ကို နွစ္သက္အားရ ရႈ့မဝျဖစ္ေနစဥ္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကို ျမင္၍ (ပဲြျကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းတကာက ဆရာေတာ္ျကီး လာသည္ကိုျမင္ရသည့္ပမာ)ခပ္ရွက္ရွက္မ်က္နွာျဖင့္ အရွင္ ေမာဂၢလႅာန္ကို ခရီးဦးျကိုလ်က္ နႈတ္ဆက္စကား ေလွ်ာက္ထား ရေလေတာ့သည္။
ထိုသို့ေတြ့လွ်င္ေတြ့ခ်င္းပင္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကပင္ သိျကားမင္းကိုေျပာသည္မွာ 'ျမတ္စြာဘုရားက အသင္ သိျကားမင္း အား တဏွာသခၤယ-ဝိမုတၲိအေျကာင္းကို ဘယ္လိုေဟာလိုက္ ပါသလဲ၊ ငါတို့လည္း ထိုတရားကို တစ္ဆင့္နာပါရေစ' ဤသို့ ေျပာလွ်င္ ထိုတရားကို သိျကားမင္းစဥ္းစား၏။ ေပၚမလာေခ်။ အထပ္ထပ္စဥ္းစားေသာ္လည္း လံုးလံုးသတိမရသျဖင့္ နာယူ တုန္းက မွတ္မွတ္သားသား နာယူခဲ့ေသာ္လည္း နတ္ျပည္ကိစၥ ေတြမ်ားသည့္အတြက္ ေမ့ရေျကာင္းကို အရွက္ေျပေလွ်ာက္ ေလသည္။ နတ္ျပည္မွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေျကာင္း တရားမရိွ၍ လူ့ျပည္ကိုဆင္း၍ တရားနာေသာ္လည္းပဲ ဥယ်ာဥ္ပဲြ၏ မိႈင္း တိုက္မႈေျကာင့္ စဥ္းစား၍ မရနိုင္ေအာင္ ေမ့ရေပသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။ နတ္ျပည္မွာ ကာမဂုဏ္အာရံုမ်ားသည့္အတြက္ ေသာတာပန္ သိျကားမင္းသည္ပင္ တရားေမ့သည္အတြက္ ပုထုဇဥ္နတ္သား မ်ား လူ့ျပည္ေရာက္ဖို့ မွာျကားသည္မွာ အလြန္မဟုတ္ေပ။
နတ္ျပည္မွ နတ္သားမ်ား လူ့ျပည္ေရာက္ခ်င္သည္မွာ လူ့ျပည္က နတ္ျပည္ထက္သာတဲ့အခ်က္(၃)ခ်က္ရိွေသာေျကာင့္ လည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်က္(၃) ခ်က္ကေတာ့ -
၁။ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပုဖို့ 'အသိတရားသတိရိွဖို့' အေျကာင္း အားေကာင္းတယ္။
၂။ လူဟာ နတ္ေတြထက္ ရဲစြမ္းသတၲိရိွတယ္။
၃။ ဘုရားျဖစ္ခြင့္၊ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ဟာလည္း လူ့ျပည္မွာပဲရိွလို့
ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြေပါ့။ ရဟန္းျပုမယ္ဆိုရင္ လူသားစစ္စစ္မွသာ ျပုခြင့္ရိွတာေလ။ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ နဂါးစသည့္ဘံု၌ရိွေနျကေသာ သူမ်ား ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရိွေပ။ လူ့ျပည္နွင့္တကြ (၃၁)ဘံုေသာ ဘံုဌာနေတြ၌ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶပင္လွ်င္ လူသားစစ္စစ္ မဟုတ္ပါေလာ။
အေပါင္းေရႊညီ၊ ဘံုကိုယ္စီဝယ္၊ ကူ်းသီမျပီး၊ ေပ်ာ္မျငီး ဖို့၊ နတ္တီးနတ္ျငိမ့္၊ တစ္ျခိမ့္ျခိမ့္နွင့္၊ သိမ့္သိမ့္ သဲသဲ၊ ရႈမရဲေအာင္၊ နတ္ပဲြသဘင္၊ အျမဲရႊင္၏၊ မပင္မပူ၊ နတ္နန္းသူတို့၊ ပူ်ပူ်ငွာငွာ၊ ေရႊမ်က္နွာျဖင့္၊ ျကည္သာစိမ္းစိမ္း၊ ျမျမရိွန္းတည္း၊ ျငိမ္းျငိမ္းေအး လ်က္၊ ကုသိုလ္စက္ေျကာင့္ မပ်က္တစ္ရံ၊ စည္းစိမ္စံ၍၊ ေမာင္နံွ ခ်စ္ပံု၊ အသစ္ျကံုသို့၊ ေဖာ္စံုရႊင္ျမူး၊ ခ်စ္ျကည္နူးလ်က္၊ အထူး ေမတၲာ၊ သက္ပမာျဖင့္၊ ခ်မ္းသာမကင္း၊ ခ်စ္ေငြ့သြင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းအတံုအလွည့္တည္း။ (မာဃေဒဝလကၤာ)
ဤသို့ ကာမဂုဏ္စခန္း၌ အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္း သည့္အျပင္ ေပ်ာ္ေမြ့ဖြယ္ေကာင္းသေလာက္လည္း ေပ်ာ္စံေလ့ ရိွေသာေျကာင့္ ကာမဂုဏ္ကို စက္ဆုပ္ေသာ အနာဂါမ္နွင့္ ရဟနၲာ အျဖစ္သို့ ေရာက္ေသာအခါ နတ္ျပည္မွာ ျကာရွည္စြာ မေနနိုင္ ျကေတာ့ပဲ၊ အနာဂါမ္ ျဖစ္သူတို့ ျဗဟၼာျပည္သို့ စုေတေရႊ့ေျပာင္း၍ ရဟနၲာ အေပါင္းတို့မွာ ပရိနိဗၺာန္စံျကေလေတာ့သည္။ သို့ျဖစ္၍ နတ္ျပည္က်မွ အနၲရာယ္ကင္း၊ ရန္ေဘးရွင္းလ်က္ တရားဘက္ ၌သာ အားထုတ္၍ ေယာဂီလုပ္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ေလနွင့္၊ လူ့ျပည္က အေသအလဲအားခဲသြားသူနွင့္ ဘုရားလက္ထက္ ေတာ္က ဘုရားတရားကို နာရသူေလာက္သာ နတ္ျပည္၌ တရား
သာတက္ဖြယ္ရိွသည္။ မလိုလဲလိုလဲ တရားျမဲသူကား နနၵဝန္ ဥယ်ာဥ္အေပါက္ဝတြင္ တရားကေလးမ်ား ေပ်ာက္က်ရစ္လတၲံ။
နတ္ျပည္၌ ကမၼဋၭာန္းကိုမဆိုထားနွင့္ ဥပုသ္မကို်း ေအာင္ပင္ ေစာင့္စည္းဖို့ရာ အပံုျကီးခဲယွဥ္း၏။ နတ္သမီးေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ျပုခ်က္ေျကာင့္ သီလပ်က္သည္ကသာမ်ား ေလ၏။ ဓေမၼယ်နဂါးမင္းတို့ နဂါးျပည္မွာ မျကာမျကာ ဥပုသ္ ကို်းရပံုနွင့္ ဝိဓူရဇာတ္ေတာ္လာ သိျကားမင္းတို့ လူ့ျပည္ဆင္း၍ ဥပုသ္ေစာင့္ရပံုကို ေထာက္ျကည့္ပါေလေတာ့။ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္တို့ သည္ ပါရမီျဖည့္ခြင့္မရျကေသာနတ္ျပည္၌ သက္တမ္း ေစ့ေအာင္ မေနရပဲ၊ စုေတျခင္းတစ္မို်းျဖင့္ စုေတေအာင္ ဆနၵ ျပု၍ လူ့ျပည္၌သာ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူျကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
နတ္ေတြဟာ ကံသမားေတြျဖစ္လို့ ကုသိုလ္ျပုဖို့ သတိ မရိွျကဘူး။ ကံ-ကံရဲ့အကို်းနဲ့ ေပ်ာ္ပါးေနျကသည္မွာ မအားနိုင္ ေအာင္ပင္။ လူ့ဘဝမွာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ လူဆင္းရဲျခင္း ေတြနွင့္ ျပည့္ေနတာေျကာင့္ ကုသိုလ္ျပုဖို့အစျပု၍ နိဗၺာန္ရဖို့ အထိပင္ အသိတရား ေတြရျကတာမဟုတ္လား။ လူေတြဟာ ထမင္းအငတ္ခံ မလား၊ ကုသိုလ္ျပုလုပ္မလား၊ ကာမဂုဏ္ေတြကို မခံစားပဲ သီလေစာင့္ မလား၊ အားလံုးဟာ နတ္ေတြထက္သာေအာင္ျပုလို့ရတယ္။ ကံ-ကံရဲ့ အကို်းေတြကို ယံုျကည္ျပီး ရဲစြမ္းသတၲိရိွျကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေရးအျကီးဆံုးကေတာ့ (၃၁)ဘံုရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ လူ့ျပည္မွာပဲ ျဖစ္ခြင့္ ရိွတယ္ေလ။ ရဟနၲာ၊ ပေစၥကဗုဒၶေတြသည္လည္းပဲ လူ့ဘဝကေနပဲ ရျကတာ မဟုတ္ပါေလာ။ နတ္ျပည္ထက္ လူ့ျပည္ကသာ အခ်က္ေတြ ေျပာ၍ မကုန္ေအာင္ပင္ ရိွေသာေျကာင့္ နတ္ေတြဟာ လူ့ျပည္ကို ေတာင့္တျကရျခင္းျဖစ္ေလသည္ဟု . . .။
စိတၲဒီပ (ေရႊေတာင္ဦး)
မီွျငမ္း - အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏
'ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ'
-ရတနာတံခြန္မဂၢဇင္း ၂ဝဝ၆
စက္တင္ဘာမွ ျမင္းမူေအးေဆာင္၏
'ေစတနာသံုးတန္'ေဆာင္းပါး
ဘဒၵနၲဝါေသဋၭာဘိဝံသ၏
(နိမိတ္ငါးပါး စကားသံုးခြန္း)
နတ္ျပည္ကိုေတာ့ လူ့ဘဝျဖင့္ရဖို့ လြယ္သလို ပ်က္ဖို့ လည္းလြယ္တယ္ေလ။ တရားေမ့၍ နတ္တို့ ဓေလ့ျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ့ ေနစဥ္ (ပုထုဇဥ္ဘဝျဖင့္)စုေတခိ်န္ေရာက္ေသာအခါ မိမိ စည္းစိမ္ကို တမ္းတ၍ နြမ္းလ်အားငယ္စြာ စုေတရပါမူ အပယ္
(ေလးပါး)သို့ တစ္ဆင့္သြားဖို့အေရး မေဝးလွေတာ့ပါ။ တစ္ခါ တုန္းက နတ္သမီး ငါးရာတို့သည္ ဥယ်ာဥ္အတြင္းဝယ္ ပန္းပင္ တက္၍ ပန္းခူးရင္ သီခ်င္းျကူေနျကစဥ္ ရုတ္တရက္ စုေတကာ အဝီစိသို့ ေရာက္သြားျကဖူးပါသည္။
နတ္ေတြဟာ ကံသမားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ေျကာင့္ ပ်က္ဖို့လြယ္သလိုပဲ ရရိွဖို့လည္း လြယ္ကူေလသည္။ တစ္ရံေရာ အခါက အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္ျမတ္ျကီးဟာ နတ္ခရီးကို ေဒသစာရီခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ နတ္ျပည္တြင္ တန္ခိုးျကီးမားေသာ နတ္သမီးတစ္ပါးရဲဲ့ ဘံုဗိမၼာန္တံခါးနားကို ေရာက္ရိွခဲ့တယ္။ နတ္သမီးကို ဤကဲ့သို့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မည္ကဲ့သို့ ရရိွလာ သလဲဟု ေမးျကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ 'အရွင္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္ကို ဤကဲ့သို့ စကားမို်းမေမးပါနွင့္ဘုရား . . . ဘုရားတပည့္ ေတာ္သည္ ဤအေမးေျကာင့္ မိမိကိုယ္ကို အလြန္တရာမွ ရွက္လွပါသည္ဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရား အား ေလွ်ာက္ဝံ့ေသာ အလွူဒါန ဝတၴုမရိွခဲ့ပါဘုရား' 'အသင္ နတ္သမီးေလွ်ာက္သာ ေလွ်ာက္တင္ေလာ့' အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္မသည္ ရက္ရက္ေရာေရာလည္း အလွူကို မလွူခဲ့ ဖူးပါ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း ျကားနာခဲ့ဘူးျခင္း မရိွပါ။ သို့ေသာ္လည္း ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ လံုးတြင္ကား မွန္ကန္ေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆိုျခင္း အမႈကို ေတာ့ လံုျခံုစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤမွန္ကန္ေသာ စကားကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အကို်းေျကာင့္ ဤကဲ့သို့ေသာ စည္းစိမ္ အကို်းကို ခံစားရပါ သည္ဘုရား'ဟု ေလွ်ာက္တင္တယ္တဲ့။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅန္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ျကီးဟာ နတ္သမီးေလွ်ာက္တင္မႈကို ျကားျပီးေနာက္ အျခားတစ္ပါးေသာ နတ္သမီးမ်ား၏ စံအိမ္ေတာ္ကို ျြကေရာက္တာေပါ့။ အျခားေသာ နတ္သမီးေတြ နတ္စည္းစိမ္ေတြကို ေကာင္းစြာ ခံစားေနရျခင္း အေျကာင္းေတြကိုလည္း ေမးျကည့္လိုက္တဲ့အခါ မွာေတာ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျကီးျကီးမားမား ျပုလုပ္သူကို မေတြ့ရဘူးတဲ့။ အျမက္ မထြက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ့ေျကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ ရိွသူ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအား ေစတနာသန့္ေသာ ျကံတစ္ေခ်ာင္း လွူဒါန္းမႈ့ေျကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ရိွလာသူ၊ သရက္သီးတစ္လံုး လွူဒါန္းဖူးသူ၊၊ သခြားသီးတစ္လံုးလွူခဲ့ဖူးသူ၊ ဖက္သက္တေရာ္ သီးလွူခဲ့ဖူးသူ၊ မုန္လာတစ္ထုတ္လွူခဲ့ဖူးသူ၊ တမာရြက္တစ္ဆုပ္ လွူခဲ့ဖူးသူ စသည္ျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အလွူ၏ ေကာင္းမႈကံ ေစတနာေျကာင့္ နတ္စည္းစိမ္ အသီးသီး ခံစားရေျကာင္း ေျဖျကား ခဲ့သည္ကို ျကားနာခဲ့ရဖူးပါသည္။ နတ္ျပည္ေရာက္ဖို့ လြယ္ကူသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
တစ္ခိ်န္ေသာအခါမွာေတာ့ နတ္သားတစ္ပါးဟာ စုေတရန္ နိမိတ္(၅)ပါးျဖစ္ေသာ ဝတ္စားတန္ဆာ ဒြါဒရာေတြ ညစ္နြမ္းျခင္း၊ ပန္ထားေသာ ပန္းမ်ား ညိႈးနြမ္းလာျခင္း၊ ေခြ်းဆိုး ေခြ်းညစ္မ်ား ယိုစီးလာျခင္း၊ အဆင္းအေရာင္ ေမွးမိွန္ပ်က္ ယြင္းျခင္း၊ နတ္ဘံုဘဝမွာ မေပ်ာ္ေမြ့ေတာ့ျခင္း၊ စသည့္နိမိတ္ တစ္ခုခု ျပလာတယ္။ ဒါကို အျခားေသာ နတ္တစ္ပါးျမင္ေတာ့ စကား(၃)ခြန္း မွာလိုက္တယ္။ 'သင္နတ္သား နတ္ျပည္ စုေတ ေသလြန္ရင္ သုဂတိဘံုကို ေရာက္ေအာင္သြားပါတဲ့' အဲဒီလို မွာ လိုက္တယ္လို့သိရေတာ့ နတ္ျပည္ထက္သာတဲ့ သုဂတိဘံု ဆိုတာ ဘယ္ဘံုပါလိမ့္လို့ စဥ္းစားမိတယ္။ နတ္သားမွာလိုက္တဲ့ စကား(၃)ခြန္းကို ဆက္ျကည့္ရေအာင္။
၁။ 'အို . .. အသင္နတ္သား၊ သင္ဟာ ဤနတ္ျပည္ ေလာကဘံုဌာနမွ ေရြ့ေလ်ာစုေတ ေသရျပီးလို့ရိွရင္ သုဂတိဘဝ (လူ့ဘဝ) ဘံုဌာနသို့ ေကာင္းစြာမေသြ ေရာက္ေအာင္သြားပါ။'
၂။ 'အို . . .အသင္နတ္သား ဤနတ္ျပည္ေလာက ဘံုဌာနမွ ေရြ့ေလ်ာစုေတ ေသရျပီးလို့ရိွရင္ သုဂတိဘဝသြားျပီ၍ လာဘ္ေကာင္းကိုရေအာင္ ယူခဲ့စမ္းပါ။ ရေတာင့္ရခဲတဲ့ လူ့ဘဝ ကို ရျပီးလွ်င္လည္း လူ့ျပည္မွာသာ လုပ္လို့ရတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈေတြကို ရေအာင္ယူခဲ့စမ္းပါ။'
၃။ '0x158င္းကိုရယူျပီးရင္လည္းပဲ တည္တံ့တဲ့ လာဘ္လာဘ ကိုရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ျကိုးစားခဲ့စမ္းပါတဲ့။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈေတြ ရယူျပီးလို့ လည္း ေက်နပ္မေနပါနဲ့တဲ့။ သံသရာရဲ့ ဆံုးရာအေျကာင္းကိုျပတဲ့ ဝိပႆနာကို ရေအာင္ယူျပီး အစဥ္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝကို ရေအာင္ယူပါ'လို့ မွာလိုက္ တယ္။
နတ္ေတြလူ့ျပည္ကို ဘာေျကာင့္ေရာက္ခ်င္တာလဲ ဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့အေျကာင္း(၂)ရပ္ရိွတယ္။ အဲဒီ အေျကာင္း (၂)ရပ္ကေတာ့ 'လူ့ျပည္မွာက ရတနာသံုးပါးစစ္စစ္ကို သက္ဝင္ မႈ၊ သဒၵါတရား လူ့ျပည္မွာပဲ ပိုျပီးရတာျဖစ္လို့'ပါ။ 'ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္ေျကာင္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ကိုလည္း ျပုလို့ရျခင္း'ေျကာင့္ လူ့ျပည္(သုဂတိဘံု)ကို ေရာက္ ခ်င္တာပါ။
နတ္ျပည္မွာက ကာမဂုဏ္ကို အစြမ္းကုန္ ေပ်ာ္ေမြ့ဖြယ္ ေကာင္းသေလာက္ ေပ်ာ္စံျကတဲ့အတြက္ သိျကားမင္းေတာင္ တရားေမ့တဲ့အခါ ရိွဖူးတယ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီးေသာ သိျကားမင္းဟာ အခါတစ္ပါး၌ ျကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ဥယ်ာဥ္ပဲြကို ရႈစားဖို့ရန္ အေျြခအရံမ်ားစြာျဖင့္ ဧရာဝဏ္ဆင္ကိုစီး၍ ထြက္လာ၏။ ဥယ်ာဥ္ တံခါးေပါက္သို့ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္အား ျပႆနာ ေမးရန္ အျကံေပၚလာေလ၏။ ထိုျပႆနာကား တဏွာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္သို့ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ျြကျမန္းနိုင္ေသာ ရဟနၲာ၏ က်င့္ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္ျပႆနာတည္း။
ထိုသို့ျပႆနာေမးေလွ်ာက္လိုေသာ စိတ္ အျကံသည္ ဥယ်ာဥ္အတြင္းဝယ္ ပဲြသဘင္အလယ္သို့ ေရာက္လွ်င္ ေမ့ေပ်ာက္ သြားဖြယ္ရိွေသာေျကာင့္ 'ယခု ပင္ သြား၍ ေမးေလွ်ာက္မည္'ဟု ျကံစီကာ ဧရာဝဏ္ေပၚမွ ကြယ္ေပ်ာက္၍ ဘုရားထံ အေရာက္ လာခဲ့ေလသည္။ ဆင္ျကီးသည္ ဥယ်ာဥ္မွာရပ္၍ ေနရစ္၏။ ေနာက္ပါအျခံ အရံမ်ားလည္း ဥယ်ာဥ္ေပါက္မွာ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းတိုက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူခိုက္ျဖစ္ေသာ ဘုရား ထံသို့ ေရာက္ေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ပဲြက ေနာက္ဆံတင္းလ်က္ ရိွေသာေျကာင့္ 'တဏွာသခၤယ နိဗၺာန္၌ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ အာရံုျပုနိုင္ေသာ ရဟနၲာ၏ က်င့္ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္တရားကို ခပ္တိုတိုအမိန့္ရိွေတာ္မူပါ'ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ဘုရားရွင္ လည္း သူ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ တိုတိုပင္ေျဖေတာ္မူ သည္မွာ -
သိျကားမင္း . . . ရဟနၲာျဖစ္မည့္ ရဟန္းသည္ 'အလံုးစံု ေသာတရားကို ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဟု နွလံုးသြင္းျခင္းငွာ မထိုက္'ဟု တရား စကားကို ျကားနာရ၏။ ထိုရဟန္းသည္ (ခနၶာငါးပါး) တရား အားလံုးကို သိေအာင္ျကိုးစား၏။ သိေသာအခါ အားလံုးဒုကၡ ခ်ည္းပဲဟု သိျပန္၏။ ဒုကၡခ်ည္းပဲဟု သိျပီးေနာက္ ဘာမဆို ခံစားရသမွ် ဝါသနာကို အနိစၥစသည္ျဖင့္ ရႈ၍ ရႈ၍ ေန၏။ ထိုသို့ ရႈဖန္မ်ားေသာ္ ဘဝတစ္ခုကိုမွ် မစဲြလမ္းေတာ့ပဲ ေနာက္ဆံုး၌ ရဟနၲာ ျဖစ္ကာ တဏွာကုန္ခမ္း နိဗၺာန္နန္းသို့ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ ကြ်တ္ျမန္းနိုင္ေလသည္။
သိျကားမင္းသည္ ဤသို့အက်ဥ္းမွ်ေဟာျပအပ္ေသာ ျပႆနာအေျဖကို လြန္စြာသေဘာက် ဝမ္းေျမာက္လွ၍ 'သာဓု သာဓု'ဟုအသံျပုလ်က္ နတ္ျပည္သို့ ျပန္ေလသည္။ ထိုသာဓု ေခၚသံကို ဘုရားေက်ာင္းေတာ္၏ ဝဲဘက္ခန္းေဆာင္မွာ သီတင္း သံုးေနေသာ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ျကား၍ 'ဒီသိျကားမင္းဟာ တရားကိုသိလို့ သာဓုေခၚတာလား၊ မသိဘဲနွင့္ သာဓုေခၚတာ လား' ဟုစဥ္းစား၍ သိျကားမင္းကိုစံုစမ္းလိုေသာေျကာင့္ သိျကားမင္းနွင့္ ေရွ့ဆင့္၊ ေနာက္ဆင့္လိုက္ကာ တာဝတႎသာသို့ တက္သြားေလေသာ္ ဘုရားထံမွ တရားနာ၍ျပန္သြားေသာ ေသာတာပန္ သိျကားမင္းလည္း ဥယ်ာဥ္တြင္း၌ တီးျက၊ မႈတ္ျက၊ ကျပ ျက သည္ကို နွစ္သက္အားရ ရႈ့မဝျဖစ္ေနစဥ္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကို ျမင္၍ (ပဲြျကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းတကာက ဆရာေတာ္ျကီး လာသည္ကိုျမင္ရသည့္ပမာ)ခပ္ရွက္ရွက္မ်က္နွာျဖင့္ အရွင္ ေမာဂၢလႅာန္ကို ခရီးဦးျကိုလ်က္ နႈတ္ဆက္စကား ေလွ်ာက္ထား ရေလေတာ့သည္။
ထိုသို့ေတြ့လွ်င္ေတြ့ခ်င္းပင္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကပင္ သိျကားမင္းကိုေျပာသည္မွာ 'ျမတ္စြာဘုရားက အသင္ သိျကားမင္း အား တဏွာသခၤယ-ဝိမုတၲိအေျကာင္းကို ဘယ္လိုေဟာလိုက္ ပါသလဲ၊ ငါတို့လည္း ထိုတရားကို တစ္ဆင့္နာပါရေစ' ဤသို့ ေျပာလွ်င္ ထိုတရားကို သိျကားမင္းစဥ္းစား၏။ ေပၚမလာေခ်။ အထပ္ထပ္စဥ္းစားေသာ္လည္း လံုးလံုးသတိမရသျဖင့္ နာယူ တုန္းက မွတ္မွတ္သားသား နာယူခဲ့ေသာ္လည္း နတ္ျပည္ကိစၥ ေတြမ်ားသည့္အတြက္ ေမ့ရေျကာင္းကို အရွက္ေျပေလွ်ာက္ ေလသည္။ နတ္ျပည္မွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေျကာင္း တရားမရိွ၍ လူ့ျပည္ကိုဆင္း၍ တရားနာေသာ္လည္းပဲ ဥယ်ာဥ္ပဲြ၏ မိႈင္း တိုက္မႈေျကာင့္ စဥ္းစား၍ မရနိုင္ေအာင္ ေမ့ရေပသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။ နတ္ျပည္မွာ ကာမဂုဏ္အာရံုမ်ားသည့္အတြက္ ေသာတာပန္ သိျကားမင္းသည္ပင္ တရားေမ့သည္အတြက္ ပုထုဇဥ္နတ္သား မ်ား လူ့ျပည္ေရာက္ဖို့ မွာျကားသည္မွာ အလြန္မဟုတ္ေပ။
နတ္ျပည္မွ နတ္သားမ်ား လူ့ျပည္ေရာက္ခ်င္သည္မွာ လူ့ျပည္က နတ္ျပည္ထက္သာတဲ့အခ်က္(၃)ခ်က္ရိွေသာေျကာင့္ လည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်က္(၃) ခ်က္ကေတာ့ -
၁။ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပုဖို့ 'အသိတရားသတိရိွဖို့' အေျကာင္း အားေကာင္းတယ္။
၂။ လူဟာ နတ္ေတြထက္ ရဲစြမ္းသတၲိရိွတယ္။
၃။ ဘုရားျဖစ္ခြင့္၊ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ဟာလည္း လူ့ျပည္မွာပဲရိွလို့
ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြေပါ့။ ရဟန္းျပုမယ္ဆိုရင္ လူသားစစ္စစ္မွသာ ျပုခြင့္ရိွတာေလ။ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ နဂါးစသည့္ဘံု၌ရိွေနျကေသာ သူမ်ား ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရိွေပ။ လူ့ျပည္နွင့္တကြ (၃၁)ဘံုေသာ ဘံုဌာနေတြ၌ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶပင္လွ်င္ လူသားစစ္စစ္ မဟုတ္ပါေလာ။
အေပါင္းေရႊညီ၊ ဘံုကိုယ္စီဝယ္၊ ကူ်းသီမျပီး၊ ေပ်ာ္မျငီး ဖို့၊ နတ္တီးနတ္ျငိမ့္၊ တစ္ျခိမ့္ျခိမ့္နွင့္၊ သိမ့္သိမ့္ သဲသဲ၊ ရႈမရဲေအာင္၊ နတ္ပဲြသဘင္၊ အျမဲရႊင္၏၊ မပင္မပူ၊ နတ္နန္းသူတို့၊ ပူ်ပူ်ငွာငွာ၊ ေရႊမ်က္နွာျဖင့္၊ ျကည္သာစိမ္းစိမ္း၊ ျမျမရိွန္းတည္း၊ ျငိမ္းျငိမ္းေအး လ်က္၊ ကုသိုလ္စက္ေျကာင့္ မပ်က္တစ္ရံ၊ စည္းစိမ္စံ၍၊ ေမာင္နံွ ခ်စ္ပံု၊ အသစ္ျကံုသို့၊ ေဖာ္စံုရႊင္ျမူး၊ ခ်စ္ျကည္နူးလ်က္၊ အထူး ေမတၲာ၊ သက္ပမာျဖင့္၊ ခ်မ္းသာမကင္း၊ ခ်စ္ေငြ့သြင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းအတံုအလွည့္တည္း။ (မာဃေဒဝလကၤာ)
ဤသို့ ကာမဂုဏ္စခန္း၌ အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္း သည့္အျပင္ ေပ်ာ္ေမြ့ဖြယ္ေကာင္းသေလာက္လည္း ေပ်ာ္စံေလ့ ရိွေသာေျကာင့္ ကာမဂုဏ္ကို စက္ဆုပ္ေသာ အနာဂါမ္နွင့္ ရဟနၲာ အျဖစ္သို့ ေရာက္ေသာအခါ နတ္ျပည္မွာ ျကာရွည္စြာ မေနနိုင္ ျကေတာ့ပဲ၊ အနာဂါမ္ ျဖစ္သူတို့ ျဗဟၼာျပည္သို့ စုေတေရႊ့ေျပာင္း၍ ရဟနၲာ အေပါင္းတို့မွာ ပရိနိဗၺာန္စံျကေလေတာ့သည္။ သို့ျဖစ္၍ နတ္ျပည္က်မွ အနၲရာယ္ကင္း၊ ရန္ေဘးရွင္းလ်က္ တရားဘက္ ၌သာ အားထုတ္၍ ေယာဂီလုပ္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ေလနွင့္၊ လူ့ျပည္က အေသအလဲအားခဲသြားသူနွင့္ ဘုရားလက္ထက္ ေတာ္က ဘုရားတရားကို နာရသူေလာက္သာ နတ္ျပည္၌ တရား
သာတက္ဖြယ္ရိွသည္။ မလိုလဲလိုလဲ တရားျမဲသူကား နနၵဝန္ ဥယ်ာဥ္အေပါက္ဝတြင္ တရားကေလးမ်ား ေပ်ာက္က်ရစ္လတၲံ။
နတ္ျပည္၌ ကမၼဋၭာန္းကိုမဆိုထားနွင့္ ဥပုသ္မကို်း ေအာင္ပင္ ေစာင့္စည္းဖို့ရာ အပံုျကီးခဲယွဥ္း၏။ နတ္သမီးေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ျပုခ်က္ေျကာင့္ သီလပ်က္သည္ကသာမ်ား ေလ၏။ ဓေမၼယ်နဂါးမင္းတို့ နဂါးျပည္မွာ မျကာမျကာ ဥပုသ္ ကို်းရပံုနွင့္ ဝိဓူရဇာတ္ေတာ္လာ သိျကားမင္းတို့ လူ့ျပည္ဆင္း၍ ဥပုသ္ေစာင့္ရပံုကို ေထာက္ျကည့္ပါေလေတာ့။ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္တို့ သည္ ပါရမီျဖည့္ခြင့္မရျကေသာနတ္ျပည္၌ သက္တမ္း ေစ့ေအာင္ မေနရပဲ၊ စုေတျခင္းတစ္မို်းျဖင့္ စုေတေအာင္ ဆနၵ ျပု၍ လူ့ျပည္၌သာ ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူျကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
နတ္ေတြဟာ ကံသမားေတြျဖစ္လို့ ကုသိုလ္ျပုဖို့ သတိ မရိွျကဘူး။ ကံ-ကံရဲ့အကို်းနဲ့ ေပ်ာ္ပါးေနျကသည္မွာ မအားနိုင္ ေအာင္ပင္။ လူ့ဘဝမွာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ လူဆင္းရဲျခင္း ေတြနွင့္ ျပည့္ေနတာေျကာင့္ ကုသိုလ္ျပုဖို့အစျပု၍ နိဗၺာန္ရဖို့ အထိပင္ အသိတရား ေတြရျကတာမဟုတ္လား။ လူေတြဟာ ထမင္းအငတ္ခံ မလား၊ ကုသိုလ္ျပုလုပ္မလား၊ ကာမဂုဏ္ေတြကို မခံစားပဲ သီလေစာင့္ မလား၊ အားလံုးဟာ နတ္ေတြထက္သာေအာင္ျပုလို့ရတယ္။ ကံ-ကံရဲ့ အကို်းေတြကို ယံုျကည္ျပီး ရဲစြမ္းသတၲိရိွျကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေရးအျကီးဆံုးကေတာ့ (၃၁)ဘံုရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ လူ့ျပည္မွာပဲ ျဖစ္ခြင့္ ရိွတယ္ေလ။ ရဟနၲာ၊ ပေစၥကဗုဒၶေတြသည္လည္းပဲ လူ့ဘဝကေနပဲ ရျကတာ မဟုတ္ပါေလာ။ နတ္ျပည္ထက္ လူ့ျပည္ကသာ အခ်က္ေတြ ေျပာ၍ မကုန္ေအာင္ပင္ ရိွေသာေျကာင့္ နတ္ေတြဟာ လူ့ျပည္ကို ေတာင့္တျကရျခင္းျဖစ္ေလသည္ဟု . . .။
စိတၲဒီပ (ေရႊေတာင္ဦး)
မီွျငမ္း - အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏
'ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ'
-ရတနာတံခြန္မဂၢဇင္း ၂ဝဝ၆
စက္တင္ဘာမွ ျမင္းမူေအးေဆာင္၏
'ေစတနာသံုးတန္'ေဆာင္းပါး
ဘဒၵနၲဝါေသဋၭာဘိဝံသ၏
(နိမိတ္ငါးပါး စကားသံုးခြန္း)
No comments:
Post a Comment